ولینگتون، آرتور ولزلی (۱۷۶۹ـ ۱۸۵۲)
وِلینْگْتون، آرْتور وِلْزْلی (۱۷۶۹ـ ۱۸۵۲)(Wellington, Arthur Wellesley)
(دوک اولِ ولینگتون) سیاستمدار توری[۱] و نظامی انگلیسیِ ایرلندی‌تبار. در منصب فرماندۀ نیروهای انگلیسی در جنگ شبه‌جزیره[۲] نیروهای فرانسوی را در ۱۸۱۴ از اسپانیا بیرون راند. در ۱۸۱۵ در نبردهای کترـ برا[۳] و واترلو[۴] ناپلئون بناپارت را شکست داد و در کنگرۀ وین[۵] عضویت داشت. ولینگتون در دوبلین زاده شد و برای مدتی نمایندۀ شهر تریم[۶] در پارلمان ایرلند بود. به‌سبب خدمات شایان خود در دوران خدمت در هند در اوایل دهۀ ۱۸۰۰ عنوان سِر دریافت کرد و با کسب پیروزی‌های متعدد (۱۸۰۸ـ۱۸۱۴) در جنگ شبه‌جزیره و جنگ علیه ناپلئون به قهرمان ملی تبدیل شد. از ۱۸۴۲ به فرماندهی مادام‌العمر نیروهای مسلح انگلستان منصوب شد. ولینگتون پسر سوم گَرِت ولزلی[۷]، ارل اول مورنینگتون[۸]، بود. در مدرسۀ ایتون[۹] و در دانشکدۀ نظامی پیگنرول[۱۰]، در آنژه[۱۱]، درس خواند. در ۱۸۵۲ در والمر کسل[۱۲]، در کِنِت[۱۳]، فوت کرد و در کلیسای جامع سنت‌پل[۱۴]، در کنار دریاسالار نلسون[۱۵]، به‌خاک سپرده شد.