بالاد

بالاد (ballad)
از واژۀ یونانی ballare به‌معنی «رقصیدن». نوعی شعر روایی سنّتی متداول در اروپا و امریکا. بالاد در بحور ساده سروده می‌شود که گاه، مثل بالادهای روسی، فاقد مصراع‌های هم‌اندازه و قافیه و گاه، مانند بالادهای دانمارکی، متکی به جناس مصوّت است. موضوع بالاد رویدادهای عاطفی است و جایی در میان حماسه و شعر غنایی قرار می‌گیرد. بیشتر بالادهای انگلیسی از قرن ۱۵م بر جای مانده‌اند، ولی وقایع مندرج در آن‌ها قدیمی‌ترند. آثار شاعران مکتب رمانتیک در انگلستان و آلمان از تجدید حیات بالاد بسیار تأثیر پذیرفته‌اند. و این تأثیر در بالادهای غنایی (۱۷۹۸) شاعران انگلیسی وردزورث و کولریج آشکار است. بوق جادویی پسر (۱۸۰۵ـ۱۸۰۸) مجموعه‌ای که به کوشش نویسندگان آلمانی کلمنس برِنتانو و آخیم فون آرنیم به‌چاپ رسیده، تأثیر فراوانی در شعر قرن ۱۹ آلمان به‌جا گذاشت. قالب بالاد با انگیزۀ هجایی یا سیاسی به روزنامه‌ها راه یافت و نیز به‌صورت بالادهای «اعدامی» درآمد که ادعا می‌شد سرودۀ زندانیان اعدامی است. به‌لحاظ تاریخی، بالاد بیشتر برای رقص‌های دسته‌جمعی تصنیف می‌شد و ترجیع‌های آن را همه با هم می‌خواندند. موضوع تصنیف جمعی یا انفرادی بالاد محل اختلاف بوده است. بالادهای جدیدتر معمولاً دربارۀ قهرمانانی از فرهنگ عوام‌مانند رابین‌هود و جسی‌جیمزند. در موسیقی قرن ۱۹، بالاد مهذب اشرافی باب شد، اما شاخۀ نیرومندتری از آن در تماشاخانه‌‌ها ادامۀ حیات داد. ترانه‌های عامیانه در شکل‌گیری موسیقی پاپ مؤثر بودند و در این نوع موسیقی، ترانه‌های ملایم را صرف‌نظر از مضامینشان اغلب بالاد می‌نامند. در بریتانیا مجموعه‌هایی از بالادها در قرن‌های ۱۷ و ۱۸ گردآوری شدند، که از آن جمله‌اند یادگارهای شعر باستان اسقف پِرسی (۱۷۶۵)، نغمه‌های مرز اسکاتلند (۱۸۰۲ـ۱۸۰۳) اسکات، و بالادهای عامیانۀ انگلیسی و اسکاتلندی (۱۸۵۷ـ۱۸۵۹) از پروفسور چایلد.