موریلیو، بارتولومه (ح ۱۶۱۸ـ۱۶۸۲)
موریلیو، بارْتولومِه (ح ۱۶۱۸ـ۱۶۸۲)(Murillo, Bartolome )
نقاش اسپانیایی. بیشتر در سویل[۱] هنرآفرینی کرد. تصویرهای احساس‌برانگیزی ازلقاح مطهر[۲] (پرادو[۳]) و همچنین اتودهای استادانه‌ای از کودکان خیابانی پدید آورد. موریلیو در سویل (سِویا) به‌دنیا آمد، و نقاشی را نزد خوان کاستیلیو[۴] آموخت. در ۱۶۶۰ آکادمی سویل[۵] را بنیاد نهاد، و در ۱۶۷۰ انتصاب به مقام نقاش دربار چارلز دوم[۶]، پادشاه انگلستان، را رد کرد. آثار آغازینش، پرده‌های بسیاری از روستاییان و کودکان خیابانی را دربر‌می‌گیرند، ولی آثار متأخرش بیشتر دینی، و واجد لطافت و محوکاری خاص او، با عنوان «استیلو واپوروسو[۷]» بودند. ازجمله آثارش، خربزه‌خورها[۸] (مونیخ)، ودو پسر روستایی[۹] (دالیچ[۱۰])، بازتابندۀ نوعی طبیعت‌گرایی[۱۱]اند که نشان از آثار ولاسکز[۱۲] و ریبرا[۱۳] دارند، لیکن با نوعی احساس‌برانگیزی همراه‌اند که ذوق امروزی آن را نمی‌پسندد. اگرچه موریلیو را تا قرن ۱۹، از بزرگ‌ترین استادان نقاشی می‌دانستند، از آن پس مورد بی‌مهری قرار گرفته، و پدیدآورندۀ بسیاری از آنچه در هنر، بی‌قریحه‌گی و تُنک‌مایه‌گی بوده، به‌شمار رفته است. دستیاران بسیاری را در خدمت داشت و احتمال می‌رود که بسیاری از آثار منسوب به او، کار آنان باشد.