مارو، کلمان (۱۴۹۶م ـ۱۵۴۴)

مارو، کلِمان (۱۴۹۶م ـ۱۵۴۴)(Marot, Clement)

مارو، کلِمان

از بزرگ‌ترین شاعران رنسانس فرانسه. استفاده‌اش از قالب‌ها و صور خیال شعر لاتینی حاکی از تأثیرش بر سبک جانشینان اوست. مارو که پدرش، ژان، شاعر بود و در دربار منصبی داشت، در ۱۵۱۴ خود نیز به خدمت دربار درآمد. پس از مرگ پدرش پیش‌خدمت مخصوص فرانسوای اول شد، که این سِمت را، جز سال‌های تبعیدش، تا ۱۵۴۲ به عهده داشت. مارو در ۱۵۲۶ به‌سبب نادیده‌گرفتن مقررات پرهیزکاری چلّه روزه به زندان افتاد و مظنون به پیروی از لوتر شد. دورۀ کوتاه زندان الهام‌بخش شماری از بهترین آثارش شد، ازجمله دوزخ، که تمثیلی طنزآمیز در باب دادگستری است و نیز نامه‌ای که برای دوستش لیون ژامه نوشته است. در ۱۵۲۷ بار دیگر به زندان افتاد. این‌بار در نامه‌ای از شاه درخواست آزادی‌اش را کرد، که با آن موافقت شد. مارو در دورۀ شکنجه و آزار پروتستان‌ها به ناوار و سپس به ایتالیا گریخت و تا پایان فشارها در ۱۵۳۷ در آن‌جا ماند. هنگامی که درگیر سرودن اشعار رسمی، که وظایف درباری‌اش ایجاب کرد، نبود، بیشتر وقت خود را به ترجمۀ مزامیر داود می‌گذراند که مجموعۀ آن‌ها در ۱۵۴۲ منتشر شد. این سرودها به‌رغم اهمیتشان از نظر متانت و سنگینی موسیقایی، به تبعید دوبارۀ وی منجر شدند. مارو با این‌که نخستین اشعارش را به‌شیوۀ شاعران اواخر قرون وسطا، مشهور به «بلاغیون» سروده بود، خیلی زود پیروی از سبک‌ها و مضامین پیشینیان را فراگرفت و شعر رثایی، شبانی، بذله‌پردازی، سرود عروسی، و قالب «شعر هجایی ایتالیایی تک‌بندی شش یا هشت مصراعی یازده رکنی» را در شعر فرانسوی باب کرد و از نخستین شاعران فرانسوی بود که قالب غزل پترارکی را در فرانسه رواج داد. ترانه‌ها و سرودهای مذهبی نیز تصنیف و شعر هجایی «بلاسون» را ابداع کرد که در وصف اندام زن است.

 

---