د استیل

دِ استَیْل (De Stijl)

(در هلندی به‌معنای «سبک یا شیوه») مکتب پرنفوذی در نقاشی، معماری، و طراحی که در ۱۹۱۷ در هلند پا گرفت. اعضای آن، به‌قصد تلفیق نقاشی و طراحی در یک دستگاه منسجم واحد، سبک خشکی را براساس شکل‌های هندسیِ ساده و رنگ‌های اصلی پدید آوردند. پیت موندریان، نقاش انتزاع‌گرا، سرشناس‌ترین، و تئو وان دوزبورخ نظریه‌پرداز و سخنگوی اصلی آنان بود؛ با درگذشتِ وان دوزبورخ در ۱۹۳۱، عملاً عمر مکتب دِ استیل نیز به‌ آخر رسید. آنان به‌دنبال قوانین تعادل و هماهنگی بودند، به‌گونه‌ای که بتوانند بر حیات، اجتماع و نیز هنر قابل اطلاق باشند. در دهۀ ۱۹۳۰ نفوذ این مکتب در معماری و طراحی عمیقاً احساس شد. معمارانی همچون والتر گروپیوس و لوکوربوزیه، شیفتۀ جامعیّت و سادگی فوق‌العاده آن شدند، و دروس مدرسۀ باوهاوس از آن تأثیر پذیرفت. این گروه نشریه‌ای نیز با نام دِ استَیْل منتشر کرد که از ۱۹۱۷ تا ۱۹۳۱ دوام آورد. این مکتب را، براساس نام جزوه‌ای که نقاشان در ۱۹۲۰ در پاریس انتشار دادند، «نئوپلاستی‌سیسم» هم نامیده‌اند. پیت موندریان؛ تئو وان دوزبورخ، نقاش و طراح و نویسنده؛ یاکوبوس آود (۱۸۹۰ـ۱۹۶۳)، معمار؛ و خریت ریت‌وِلت (۱۸۸۸ـ۱۹۶۴)، معمار و طراح، از سرآمدان آن بودند.

---