مانه، ادوآر (۱۸۳۲ـ۱۸۸۳)
مانِه، اِدوآر (۱۸۳۲ـ۱۸۸۳)(Manet, Edouard)
ادوآر مانه Edouard Manet | |
---|---|
زادروز |
۱۸۳۲م |
درگذشت | ۱۸۸۳م |
ملیت | فرانسوی |
شغل و تخصص اصلی | نقاش |
سبک | امپرسیونیسم |
آثار | زن پیشخدمت آبجوفروشی (۱۸۷۸ـ۱۸۷۹) |
گروه مقاله | نگارگری و مجسمه سازی جهان |
نقاش فرانسوی. از هنرمندان پیشتاز قرن ۱۹ بود، و اغلب پدر نقاشی معاصر بهشمار میرود. بر سنّت آکادمیک[۱] شورید، و واقعگرایی[۲] صریح و بیتکلّفی را پدید آورد که از نیروهای زایندۀ امپرسیونیسم[۳] بود. درونمایههای آثارش اغلب معاصر بودند، همچون بار در فولی برژر[۴] (۱۸۸۲؛ نگارخانۀ کورتو[۵]، لندن). مانه نزد یک نقاش تاریخنگار، آموزشی کاملاً آکادمیک دید، و از گویا[۶]، ولاسکز[۷]، و کوربه[۸] بسیار تأثیر پذیرفت. اگرچه هرگز آثارش را همراه امپرسیونیستها بهنمایش نگذاشت ـ در آثارش نوعی نظم، و ترکیببندی کلاسیک[۹] حاکم بود ـ بسیاری از امپرسیونیستها از هنر پیشتاز او تأثیر گرفتند. مانه، خود از اوایل دهۀ ۱۸۷۰، از هنرمندانی همچون برت موریزو[۱۰] تأثیر پذیرفت و آثارش خواه از حیث پرداخت، و خواه از نظر رنگ آزادانهتر شدند. نوشندۀ عرق افسنتین[۱۱] (۱۸۵۹)، نخستین اثری که روانۀ سالن[۱۲] کرد، و دیگر آثاری که متعاقب آن فرستاد، همگی رد شدند. با چیرهدستی توانست درونمایههای استادان کهن را با قالبی جدید در دو نقاشی مشهورش با نامهای ناهار در چمنزار[۱۳] (۱۸۶۳؛ برگردان امروزی کنسرت روستایی[۱۴] جورجونه[۱۵]) و الیمپیا[۱۶] (۱۸۶۵؛ روزآمدِ ونوسِ[۱۷] تیسین[۱۸])، هر دو در موزۀ دورسۀ[۱۹] پاریس، عرضه کند؛ لیکن هر دو اثر سوء تعبیر شدند و برهنهنماییهای نامتعارف آنها جنجال آفریدند. زولا[۲۰]، بودلر[۲۱]، و مالارمه[۲۲] دربرابر طوفان عمومی، به دفاع از او برخاستند. ناهار در چمنزار در ۱۸۶۳ در نمایشگاه مردودان[۲۳] بهنمایش درآمد، و مظهر طغیان علیه تعصّبات خشک آکادمیک شد. مانه که خود طبیعتی طغیانگر داشت، شمع محفل هنرمندان جوانی شد که در نشستها و گفتگوهای آنان در کافۀ گِربوا[۲۴]، امپرسیونیسم نطفه بست. در نمایشگاه انفرادیاش در ۱۸۶۷، از نمایش تابلوی اعدام ماکسیمیلیان[۲۵] (که چهار نسخه از آن در بوستون، مانهایم[۲۶]، کپنهاگ، و بخشهایی از نسخۀ دوم در نگارخانۀ ملی لندن[۲۷] وجود دارد) به دلایل سیاسی و نه زیباشناختی، جلوگیری کردند. پس از جنگ فرانسه و پروس[۲۸]، که در مقام افسری از گارد ملی خدمت کرد، با تأثیر از مونه[۲۹] و برت موریزو، شاگرد و زنبرادرش، به نقاشی در هوای آزاد رو آورد. در آرژانتوی[۳۰] با مونه و رنوار[۳۱] هنر آفرید (۱۸۷۴)، ولی از شرکت در نمایشگاههای امپرسیونیستها خودداری کرد. رنگهایش زندهتر شدند، ولی بیشتر بهلحاظ وضوح و شفّافیت طراحی اولیهاش، به امپرسیونیسم گرایید تا بهلحاظ رنگگذاری بر تابلوها. کاباره و کابارهروها در آثار متأخر مانه (همچون آثار دگا) اغلب حضور دارند، ازجمله در تابلوهای آبجوی تگری[۳۲] (۱۸۷۳)، زن پیشخدمت آبجوفروشی[۳۳] (۱۸۷۸ـ۱۸۷۹)؛ و بار فولی برژر، شاهکار پرآوازهای که پس از نخستین حملۀ بیماری مهلکش خلق کرد.
- ↑ academic
- ↑ realism
- ↑ Impressionism
- ↑ A Bar at the Folies-Bergère
- ↑ Courtauld Art Gallery
- ↑ Goya
- ↑ Velázquez
- ↑ Courbet
- ↑ classical
- ↑ Berthe Morisot
- ↑ Buveur d’Absinthe
- ↑ Salon
- ↑ Déjeuner sur l’herbe
- ↑ Concert Champêtre
- ↑ Giorgione
- ↑ Olympia
- ↑ Venus
- ↑ Titian
- ↑ Musée d’Orsay
- ↑ Zola
- ↑ Baudelaire
- ↑ Mallarmé
- ↑ Salon des Refusés
- ↑ Café Guerbois
- ↑ Execution of Maximilian
- ↑ Mannheim
- ↑ National Gallery, London
- ↑ Franco-Prussian War
- ↑ Monet
- ↑ Argenteuil
- ↑ Renoir
- ↑ Le Bon Bock
- ↑ La Servante de Bocks