گرسد
گرسد Gorsedd
(نام کامل: گُرْسِد خنیاگران[۱] جزیرۀ انگلیس) در زبان ویلزی: «تخت پادشاهی». انجمنی از خنیاگران و شاعران سنتی ویلز[۲] در انگلیس که آیولو مورگانوگ[۳]، خنیاگر گلامورگی[۴]، در 1792 آن را پایهگذاری کرد. هدف از تشکیل این انجمن، آن بود که جای نظام قرون وسطایی منسوخی به همین نام را بگیرد. در 1819 آیولو تشریفات و مراسم این انجمن را با مجمعی به نام ایزتدفاد[۵] در کارماردِن[۶] (ویلز) ادغام کرد. گرسد امروزی بخش جداییناپذیر و مهمی از سازمان ایزتدفاد ملی ویلز[۷] را تشکیل میدهد. بیشتر اعضای هیئتهای گردانندۀ ایزتدفاد عضو گرسدند. گرسد مسئول سازماندهی و برگزاری تشریفات مفصل خنیاگران ایزتدفاد است که به مراسم ملی و محبوب عموم بدل شده است.
مراسم و تشریفات ایزتدفاد ملی ویلز اجازۀ برگزاری هیچ مراسمی را ندارد مگر آنکه حداقل یکسال و یک روز پیشتر، طی مراسمی تشریفاتی از سوی گرسد و تسلیم نسخۀ اول فهرست موضوعات[۸] به سرکشیش تصمیم خود را مبنی بر برگزاری مراسم اعلام کند. این مراسم و دیگر مراسم گرسد معمولاً در فضای باز و دایرهای از سنگچین برگزار میشود که به همین منظور ساخته شده است. ولی دو رسم اصلی حماسیخوانی گرسد، شامل بر تخت نشاندن و تاجگذاری برندگان مسابقۀ شعرگویی، در چادر تشریفاتی ایزتدفاد صورت میگیرد. بعد از دعاخوانی سنتی، که در آن از خداوند درخواست کمک و آرامش میشود، سرکشیش هر جلسۀ گرسد را با سه بار تا نیمه کشیدن شمشیر تشریفاتی بزرگ از غلاف و با فریاد آیا در صلحایم، و هر بار پاسخ گرفتن «صلح»، افتتاح میکند. از مراسم دیگر، پیشکشی دادن به سرکشیش هیرلاس هورن[۹] است. این پیشکشی شامل شراب استقبال و خوشهای از ذرت تزئینشده با گلهای وحشی به نام اَبرتگد[۱۰] است. شراب را بانویی شوهردار و دسته گیاه را دوشیزۀ جوانی حمل میکند که عدهای دختر خردسال همراه اویند و در داخل دایرۀ سنگی به رقص گلها مشغول میشوند.
سازمان سرکشیش ویلز، که به مدت سه سال انتخاب میشود، معاون شورای ملی ایزتدفاد و سرپرست عالی گرسد ویلز و شعبۀ گرسدو[۱۱] در منطقۀ برتانی[۱۲] و کورنوال[۱۳] است. گرسد از سه فرقه تشکیل میشود: فرقۀ تخم مرغی[۱۴] (با شنل سبز)، فرقۀ خنیاگرها و موسیقیدانها[۱۵] (با شنل آبی) و فرقه کشیشها[۱۶] (با شنل سفید).