لویی کان
| لویی کان Louis Kahn | |
|---|---|
| زادروز |
استونی 1901م |
| درگذشت | نیویورک سیتی ۱۷ مارس ۱۹۷۴م |
| ملیت | امریکایی |
| تحصیلات و محل تحصیل | معماری- دانشگاه پنسیلوانیا |
| شغل و تخصص اصلی | معمار |
| آثار | طرح كنسول گری ایالات متحده در لوآندا/ آنگولا (1959- 1961)؛ طرح ساختمان برج ادارات كانزاس سیتی (1966- 1973)؛ طرح سازماندهی محوطه‌ی شرقی قطب فیلادلفیا، پنسیلوانیا (1951)؛ طرح مركز شهر فیلادلفیلا (1956- 1962)؛ طرح شهرسازی شاندیگار/ هند (1963- 1964)؛مجلس ملی بنگلادش (اتمام پروژه 1982)؛ بیمارستان مرکز ایوب (هردو در داکا- طراحی در سال‌های 1962 و 1963) |
| گروه مقاله | معماری |
| جوایز و افتخارات | دكترای افتخاری معماری از طرف دانشگاه كارولین شمالی (1964)؛ دكترای هنرهای زیبا از طرف دانشكده ییل (1965)؛ دكترای حقوق دانشكده‌ی ساله (1967)؛ مدال طلا از طرف انستیتو آمریكایی معماری در دانشگاه فیلادلفیا (1969)؛ مدال طلا از بخش نیویورك انستیتو آمریكایی معماری (1970)؛ دكترای هنرهای زیبا از طرف كالج بارد (1970)؛ مدال طلا از انستیتو معماری آمریكا (1971)؛ مدال طلا از انستیتو معماری انگلستان (1972) |
لویی کان (استونی 1901م- نیویورک سیتی ۱۷ مارس ۱۹۷۴م) (Louis Kahn)
(نام اصلی: ایتزه-لیب اشموئیلوسکی[۱]) از برجسته‌ترین معماران مدرن قرن 20 میلادی. در کودکی به همراه خانواده‌ی یهودی‌اش به امریکا مهاجرت کرد. بین سال‌های 1912 تا 1924 در دبیرستان مرکزی و آکادمی هنرهای زیبای پنسیلوانیا تحصیل کرد و از دانشگاه پنسیلوانیا[۲] فارغ‌التحصیل شد. طی سال‌های 1925 و 1926 با همکاری جان مولیتوریک دفتر کاری افتتاح کرد و به فعالیت پرداخت. طی سال‌های 1928 و 1929 برای تحقیقات علمی به اروپا سفر کرد و طی سال‌های 1932 و 1933 سازماندهی و مدیریت مجلهی تحقیقات معماری را به عهده می‌گیرد. در سال‌های 1937 و 1939 به ترتیب مشاور مسئول خانه‌سازی فیلادفیا و مشاور مسئول خانه‌سازی ایالات متحده می‌شود. طی سال 1950 و سال بعدش در آکادمی آمریکایی شهر رم به تحقیق در معماری_رومی می‌پردازد. در سال 1968 عضویت کمیسیون هنرهای زیبای فیلادفیا را می‌پذیرد. از فعالیت‌های فراوان دیگر او به این موارد می‌توان اشاره کرد: پرفسور معماری در دانشگاه پنسیلوانیا (1957)؛ ریاست دانشکده‌های معماری ییل[۳]، هاروارد[۴][./index.php?title=لویی_کان#cite_note-4 [4]][4] و دانشکده‌های کالیفرنیا[۵]، هیوستن[۶] و کارولینای شمالی[۷] (1960)؛ ریاست دانشکده فیلادفیا ـ اونتاریو و شیکاگو (1962) و عضویت در آکادمی آمریکایی هنر و ادبیات (1973).
لویی کان در سال‌های آخر حیاتش (1970) به دعوت نادر_اردلان و کامران_دیبا برای حضور در اولین کنگره‌ی بین‌المللی معماران (اصفهان) به ایران آمد و طی مدت حضورش در ایران طرحی را برای گسترش شهرسازی، در تپه‌های عباس‌آباد تهران، ارائه داد که در حد همان پروژه ماند. او طی سال‌های اول دهه‌ی 1960 ساختمان‌های مهم و شاخصی را در جنوب آسیا طراحی یا اجرا کرده که از آن جمله به مجلس ملی بنگلادش (اتمام پروژه 1982) و بیمارستان مرکز ایوب (هردو در داکا- طراحی در سال‌های 1962 و 1963) و مؤسسه‌ی اداری‌ای در احمدآباد هند (۱۹۶۳) می‌توان اشاره کرد.
با این که کان جوایز متعددی را برای طرح‌هایش دریافت کرده، اما از جمله‌ی جوایز، افتخارات، عناوین و القاب متعددی که به او اعطا شده، به این موارد اشاره می‌کنیم: جایزه‌ی آرنولد برونر توسط انستیتوی ملی هنر و ادبیات (1960)؛ دکترای افتخاری معماری از طرف دانشگاه کارولینای شمالی (1964)؛ دکترای هنرهای زیبا از طرف دانشکده ییل (1965)؛ دکترای حقوق دانشکده‌ی ساله (1967)؛ مدال طلا از طرف انستیتو آمریکایی معماری در دانشگاه فیلادلفیا (1969)؛ مدال طلا از بخش نیویورک انستیتو آمریکایی معماری (1970)؛ عضویت در انجمن پادشاهی هنر در لندن (1970)؛ دکترای هنرهای زیبا از طرف کالج بارد[۸] (1970)؛ مدال طلا از انستیتو معماری آمریکا (1971) و مدال طلا از انستیتو معماری انگلستان (1972).
کارهای معماری لویی کان، از طریق پنج اصل ثابت قابل تشخیص است: 1. احساس ترکیب در کلّ بنا 2. استفاده از مواد و مصالح ساختمانی متناسب با طبیعت آنها 3. احساس فضای معماری به عنوان هدف اصلی 4. اهمیت نور به منزله‌ی بخشی از طرح 5. تناسب‌ها و ارتباط‌های معمارانه. در آثار کان تجریبات معماری مدرن، الهامات کلاسیسیسم یونان و معماری قرون وسطی، معماری اسلامی و حتی آکادمیسم قرن ۱۹ اروپا را می‌توان دید. در کل می‌توان گفت او در اکثریت کارها تحت تأثیر مکتب بوزار بوده و از همین روست که در کارهای او نگرش خاصی به تاریخ است و به خاطر همین او را به پست‌مدرن‌های تاریخگرا نزدیک حس می‌کنیم.
کان علاوه بر شرکت در کنگره‌ها و همایش‌های بین‌المللی متعدد در سراسر دنیا، در طول سال‌های فعالیتش در نمایشگاه‌های هنری چندی نیز شرکت داشته است. از او آثار پرشماری در حیطه‌هایی چون منازل، اماکن مذهبی، مراکز رفاهی، مراکز فرهنگی، مراکز تجاری/ دفاتر کار/ ساختمان‌های دیپلماتیک/ ساختمان‌های آموزشی و نهایتا در حوزه‌ی شهرسازی یا طرح توسعه‌ی شهری برجا مانده که در زیر به چند مورد معدود از آنها اشاره می‌کنیم. او به علت حمله‌ی قلبی در ایستگاه فیلادلفیای شهر نیویورک و هنگام بازگشت از مسافرت هندوستان درگذشت.
گزیده‌ی فهرست آثار معماری: نگارخانه هنر در دانشگاه ییل (1951- 1953)؛ موزه‌ی هنر کیمبلی در فورت وورث،[۹]تگزاس (1967- 1972)؛ ساختمان یادبود توسعه‌ی ملی جفرسون، میسوری[۱۰] (1948)؛ طرح کاخ گردهمایی‌ها، ونیز (1969)؛ طرح بنای یادبود فرانکلین روزولت، نیویورک (1973)؛ ساختمان مجلهی تریبون در گرینزبورگ[۱۱] (1958- 1961)؛ طرح کنسولگری ایالات متحده در لوآندا[۱۲]/ آنگولا[۱۳] (1959- 1961)؛ طرح ساختمان برج ادارات کانزاس سیتی[۱۴] (1966- 1973)؛ طرح سازماندهی محوطه‌ی شرقی قطب فیلادلفیا، پنسیلوانیا (1951)؛ طرح مرکز شهر فیلادلفیلا (1956- 1962) و طرح شهرسازی شاندیگار/ هند (1963- 1964).
منابع: