براندو، مارلون (۱۹۲۴ـ۲۰۰۴)
| مارلون براندو Marlon Brando | |
|---|---|
| زادروز |
اومها-نبراسکا ۱۹۲۴م |
| درگذشت | ۲۰۰۴م |
| ملیت | آمریکایی |
| شغل و تخصص اصلی | بازیگر |
| آثار | فیلم ها: بارانداز (۱۹۵۴) و پدرخوانده؛ مردان (۱۹۵۰)؛ اتوبوسی به نام هوس (۱۹۴۷) |
| گروه مقاله | سینما |
| جوایز و افتخارات | برنده دو جایزه اسکار |
براندو، مارلون (۱۹۲۴ـ۲۰۰۴)(Brando, Marlon)
بازیگر امریکایی. از بزرگ‌ترین اساتید بازیگری متد[۱] که زیرلبی سخن می‌گفت و بر پردۀ سینما و بر صحنۀ تئاتر هردو حضوری قوی داشت. برای بازی در دو فیلم در بارانداز[۲](۱۹۵۴) و پدرخوانده[۳] (۱۹۷۲) برندۀ جایزۀ اسکار بهترین بازیگر شد، ولی در اعتراض به شیوۀ نمایش سرخ‌پوستان امریکا در فیلم‌های هالیوود، جایزۀ دوم را رد کرد. سربازهای یک چشم[۴] (۱۹۶۱)، یگانۀ فیلم او در مقام کارگردان، وسترنی غریب با وجوه روان‌شناختی بود. برای ساخت این فیلم در ۱۹۵۹، شرکت پنه‌بار پروداکشنز[۵]، را تأسیس کرد. مارلون براندو در اومها[۶]ی نبراسکا[۷]، به‌دنیا آمد و کارش را در نیویورک آغاز کرد. نخستین نمایشی که بازی کرد، من ماما را به یاد دارم[۸] (۱۹۴۴)، در برادوی[۹] بود. با بازی در نمایش اتوبوسی به‌نام هوس[۱۰] (۱۹۴۷) به شهرت رسید و مایۀ شگفتی منتقدان شد و در شیوۀ فهم این اثر، تأثیر شگرفی گذاشت. از دیگر فیلم‌های اوست: مردان[۱۱] (۱۹۵۰)، اتوبوسی به‌نام هوس (۱۹۵۱)، وحشی[۱۲] (۱۹۵۴)، آخرین تانگو در پاریس[۱۳] (۱۹۷۳)، اینک آخرالزمان[۱۴] (۱۹۷۹)، دانشجوی سال اول[۱۵] (۱۹۹۰)، و دون خوان دو مارکو[۱۶](۱۹۹۵). تأثیر مارلون براندو بر بسیاری از بازیگران پس از خود، ازجمله رابرت دنیرو[۱۷]، مشهود است.