شعرای متافیزیکی
شُعَرای متافیزیکی (metaphysical poets)
گروهی از شعرای انگلیسی ابتدای قرن ۱۷. ویژگی آثارشان بهکارگیری دقیق و ماهرانۀ زبان و استفاده از تشبیهات غیر محتمل و یا دور از ذهن است. آنها جدل و صناعات ادبی، چون تضاد و اغراق را برای ایجاد استادانۀ استعارهها چنان به کار میگرفتند که بهسبب خندهآور و یا عجیببودن و یا حتی وقاحت و رکاکت محض، خواننده نیز مجذوب میشد. جان دان[۱] و اندرو مارول[۲] اشعاری به این سبک با مضامین طنز، جنسی، و مسائل جدی نوشتهاند، در حالیکه جورج هربرت[۳] به موضوعات مذهبی پرداخته است. واژۀ «متافیزیکی» در اصل با هدف انتقاد از این شعرا بهکار میرفت. مثلاً ساموئل جانسون[۴] شکایت داشت که شعر این شعرا آکنده از مطالب نامأنوس و دور از ذهن است. بعد از دورۀ بازگشت سلطنت، از شهرت این شعرا کاسته شد، اما در قرن ۲۰ با مقالۀ «شعرای متافیزیک[۵]» (۱۹۲۱)، اثر تی اس الیوت[۶]، حیاتی دوباره یافت.