کاراوادجو، میکل آنجلو (۱۵۷۳ـ۱۶۱۰)

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
(تغییرمسیر از Michelangelo Caravaggio)

کاراوادْجو، میکِل‌آنْجِلو (۱۵۷۳ـ۱۶۱۰)(Caravaggio, Michelangelo)

تابلوي فالگير اثر ميکل آنجلو کاراوادجو

نقاش ایتالیایی در شیوۀ باروک[۱] آغازین. از ۱۵۹۲ تا ۱۶۰۶ در رُم، سپس در ناپل، و سرانجام در مالت[۲] فعال بود. با بهره‌گیری از تضاد شدید نور و سایه، کوتاه‌نمایی[۳]های نمایشی، و دقت موشکافانه در پرداخت جزئیات، سبکی پرتوان آفرید. زندگی‌اش نیز به اندازۀ هنرش پرهیاهو بود: پس از کشتن مردی در یک منازعه، مجبور به ترک رُم شد. کاراوادجو فرزند سنگ‌‌تراشی در دهکدۀ کاراوادجو[۴] در حوالی میلان بود، و مدتی در میلان تعلیم دید؛ تا پیش از ۲۰‌سالگی در رُم نقاشی می‌کرد. چندی نگذشت که طبیعت‌گرایی[۵] معروف خود را پروراند که با شیوه‌گری[۶] (مانریسم) معمول در آثار تسوکارو[۷] و کَوِلی‌یر دارپینو[۸] در تقابل شدید بود. کاراوادجو به‌جای شخصیت‌های آرمانی، افرادی را که می‌دید و می‌شناخت بر پرده می‌آورد؛ از بازنمایی ویژگی‌های شخصیتیِ کارگران و مردم عادی لذت می‌برد و آن‌ها را در لباس‌های عادی و روزمرّه‌شان می‌کشید. نقش اشیا را نیز با دقت بسیار اجرا می‌کرد. ازجمله آثار آغازینش عبارت‌اند ازباکوس[۹] (موزۀ اوفیتسی[۱۰]فالگیر[۱۱] (لوور[۱۲])، و سبد میوه[۱۳] (آمبروسیانا[۱۴]، میلان). ابتکاری که سبب شهرتش شد و نامش را بر سر زبان‌ها انداخت، علاوه‌بر شیوۀ واقع‌گرایانۀ[۱۵] بدیعش در نقاشی دینی، استفاده از نور تند و سایه‌‌های غلیظ بود که آثارش را تأثیرگذارتر می‌کرد و به آن‌ها جلوه‌ای عمیق و شورانگیز می‌بخشید. این ویژگی را احتمالاً از تینتورِتّو[۱۶] وام گرفته بود. در نخستین سفارشی که برای نمازخانۀ کونتارلی[۱۷]، در کلیسای سان لویجی دئی فرانچزی[۱۸]، اجرا کرد، این شیوه را به‌کار برد؛ این تابلوها عبارت‌اند از قدّیس متی و فرشته[۱۹]، فراخوانده‌شدن قدیس متی[۲۰] و شهادت حواری[۲۱]. شماری سفارش دیگر نیز در رُم اجرا کرد (۱۶۰۰ـ۱۶۰۷)، ازجمله مریم عذرا و مار[۲۲] (نگارخانۀ بورگِزِه[۲۳]مرگ مریم عذرا[۲۴] (لوور)، و مریم عذرای تسبیح‌گوی[۲۵] (وین[۲۶]). همۀ این آثار یا از سوی سفارش‌دهندگان رد شدند و یا بسیار مناقشه‌برانگیز بودند. در ۱۶۰۷ در ناپل فعالیت هنری داشت و با احترام در مالت پذیرفته شد. در آن‌جا نقاشی استادانۀ گردن زنی قدیس یوحنّا[۲۷]، در کلیسای والِتّا[۲۸]، و تک‌چهرۀ باشکوهی از اولاف دو وینیاکور[۲۹]، صاحب نشان شوالیه‌گری قدیس یوحنّا[۳۰] (موزۀ لوور)، را اجرا کرد. بار دیگر با برپاکردن آشوبی در مالت زندانی شد، اما فرار کرد، و در سیسیل، سیراکوز[۳۱]، مسینا[۳۲] و پالرمو[۳۳] آثاری آفرید. دوباره به ناپل برگشت و سپس به‌قصد بازگشت به رم و طلب بخشایش، سوار کشتی شد؛ لیکن در میان راه به‌سبب دشمنی یا غفلت در ساحل جزیره‌ای مالاریاخیز رها شد، و در آن‌جا درگذشت. دامنۀ نفوذش، در اشاعۀ واقع‌گرایی و به‌کارگیری نور و سایه فوق‌العاده گسترده بود. آثارش، در هنرمندان بسیاری تأثیر گذاشت؛ ازجمله روبنس[۳۴]، ولاسکز[۳۵]، رامبرانت[۳۶]؛ و نقاشان تیرگی‌پرداز[۳۷] هلند همچون هونتهورست[۳۸]؛ و در فرانسه در نقاشانی همچون ژرژ دو لاتور[۳۹]، و لو والانتین[۴۰]. در ایتالیا هنرش با دیگر هنرها درآمیخت و به تکوین شیوۀ باروک انجامید.

 


  1. baroque
  2. Malta
  3. foreshortening
  4. Caravaggio
  5. naturalism
  6. Mannerism
  7. Zuccaro
  8. Cavaliere d’ Arpino
  9. Bacchus
  10. Uffizi
  11. Fortune Teller
  12. Louvre
  13. Fruit Basket
  14. Ambrosiana
  15. realistic
  16. Tintoretto
  17. Contarelli Chapel
  18. St Luigi dei Francesi
  19. St Matthew and the Angel
  20. Vocation of St Matthew
  21. Martyrdom of the Apostle
  22. Madonna of the Serpent
  23. Borghese Gallery
  24. Death of the Virgin
  25. Madonna del Rosario
  26. Vienna
  27. Decollation of St John
  28. Valetta
  29. Olaf de Wignacourt
  30. Grand Master of the Order of the Knights of St John
  31. Syracuse
  32. Messina
  33. Palermo
  34. Rubens
  35. Velázquez
  36. Rembrandt
  37. Tenebrosi
  38. Honthorst
  39. Georges de la Tour
  40. Le Valentin