صلح طلبی
صلح‌طلبی (pacifism)
این باور که خشونت در هر شرایطی، ولو به‌قصد دفاع از خود، ناموجه است و برای رفع مناقشات حکمیت بر جنگ ارجحیت دارد. در مشرق‌زمین صلح‌طلبی[۱] ریشه در آیین بودا دارد و مهاتما گاندی[۲] در مبارزه برای استقلال هند به اقدام غیرخشونت‌آمیز توسل جست. احساسات صلح‌طلبانه در اروپا پیش از جنگ جهانی اول و حین آن باعث شد بسیاری، موسوم به معترضان وجدانی، حاضر به شرکت در جنگ نشوند که این عده زندانی و در برخی موارد اعدام شدند. کشت‌وکشتارهای ناشی از جنگ موجب گسترش صلح‌طلبی در دهه‌های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ و ایجاد سازمان‌هایی چون اتحاد برای التزام به صلح[۳] در انگلستان شد. در جنگ جهانی دوم معترضان وجدانی را که حاضر به حمل اسلحه نبودند اغلب در واحدهای غیررزمی مثل سپاه پیشگام انگلستان[۴] یا واحدهای پزشکی به خدمت می‌گرفتند. صلح‌طلبان بخشی از جنبش صلح شمرده می‌شوند. فهرست برندگان جایزۀ نوبل در حوزۀ صلح‌طلبی در جدول آمده است.