پاستورال
پاسْتورال (pastoral(e))
(یا: شبانی) ژانری در نقاشی، ادبیات، موسیقی، و تئاتر موزیکال[۱]، که روستا و زندگی روستایی را اغلب به طرزی دل‌انگیز تصویر می‌کند. صحنه‌های پاستورال در یونان و روم باستان متداول بودند (همچون اشعار شبانی[۲] ویرژیل[۳])، و مجدداً در قرون ۱۵ تا ۱۸ رواج پیدا کردند (همانند نمایش منظوم[۴] آکیس و گالاتئا[۵] (۱۷۱۸) اثر هَندل۶، آهنگ‌ساز آلمانی). چوپان‌های زن و مرد، یا موجودات افسانه‌ای همچون جن و پری در بسیاری از آن‌ها وجود داشتند. موسیقی پاستورال، اغلب با ضربِ مرکبِ ملایم (۸/۶ يا ۸/۲) روی نت بم ثابتی شبیه ترنّم نی‌لبک چوپان، در ایتالیا پدید آمد. در این سرزمین در ایام کریسمس چوپانان به شهرها می‌آمدند و نی می‌زدند. قطعۀ پاستورالی که باخ، آهنگ‌ساز آلمانی، در ۱۷۳۴ برای اثرش با نام اوراتوریوی کریسمس۷ ساخت و سمفونی پاستورال۸ هَندل در مسیحا۹ی موعود (۱۷۴۲) و نیز سمفونی شماره شش بتهوون (۱۸۰۹)، از نمونه‌های این نوع موسیقی‌اند. تئاتر پاستورال، با موضوع افسانه‌ای یا شبانی، در قرن ۱۶ پدید آمد. این ژانر که از اسلاف اپرا بود، در قرن‌های ۱۷ و ۱۸ رواج یافت. در ادبیات، پاستورال اغلب بیانگر شوق حسرت‌باری نسبت به یک رؤیاست.