دچمبریو، پیر کاندیدو (۱۳۹۹ـ۱۴۷۷م)
دِچِمْبْریو، پیِر کانْدیدو (۱۳۹۹ـ۱۴۷۷م)(Decembrio, Pier Candido)
نویسندۀ اومانیست و مدیر، اهل میلان. در ۱۴۱۹م به دستگاه فیلیپو ماریا ویسکونتی[۱] راه یافت و منشی و نمایندۀ سیاسی او شد، اما فرصت یافت آثاری را به لاتینی و ایتالیایی ترجمه و مجموعۀ عظیمی از رسالههای اومانیستی را نیز فراهم کند. آثار اصلی او عبارتاند از زندگینامۀ ویسکونتی[۲] و ستایشنامۀ میلان[۳] (ح ۱۴۳۶م). دچمبریو، که یونانی را نزد خود فراگرفته بود، آثاری را به لاتینی ترجمه کرد؛ مشهورترین آنها جمهوری[۴] افلاطون است که پدرش قبلاً ترجمه کرده بود و این امر سبب انتقاد برادرش، آنجلو دچمبریو[۵]، از او شد. دچمبریو این ترجمه را به هامفری[۶]، دوک گلاستر[۷] تقدیم کرد. همچنین برای ویسکونتی متون لاتینی را به ایتالیایی برگرداند، که آثار کلاسیک، همچون، سِزار[۸] و آثاری اومانیستی چون زندگینامۀ هنری پنجم[۹]، اثر تیتو لیویو فرولوویسی[۱۰] را دربردارد. دچمبریو پس از مرگ ویسکونتی، ناگزیر شد در جستوجوی پشتیبانی در ایتالیا برآید. ابتدا به دستگاه پاپی و سپس به دربار آلفونسوی پنجم راه یافت و سرانجام دوران کاریاش را در خدمت دستۀ فِرّارا[۱۱] بهپایان رساند. ستایشنامۀ میلان را در رقابت با مدایح لئوناردو برونی[۱۲] از فلورانس سرود. در واقع، بیشتر دورۀ نخست کاری دچمبریو به تلاش برای همسنگ نشاندادن خود با برونی صرف شد. این مسئله تا حدودی ناشی از بلند پروازی شخصی و در عین حال، بازتابی از سیاست بود: میلان و فلورانس رقیب و گاه دشمن یکدیگر بودند؛ و منازعات ادبی میان این اومانیستها نیز این برخوردها را تداوم میبخشید.