ابن عطاء، احمد بن محمد ( ـ ۳۰۹ق)
ابن عَطاء، احمد بن محمد ( ـ ۳۰۹ق)
عارف و صوفی بغدادی. او را از بزرگان طبقۀ سوم دانسته‌اند. ابن عطاء در شمار عالمان مشایخ صوفیه بود. طریقت را از ابراهیم نارستانی أخذ کرد و چندی با جنید صحبت داشت. ابوسعید خرّاز او را بسیار ارج می‌نهاد. تفسیری تأویلی بر قرآن کریم نوشته که در شمار نخستین تفسیرهای تأویلی کامل قرآن کریم است. آورده‌اند که پس از آن که حامد بن عباس وزیر المقتدر بالله از اعدام حلاج فارغ شد، از ابن عطاء خواست تا عقیدۀ خود را دربارۀ حلاج بازگوید. او نیز، با تعریض به اموال بی‌شمار وزیر، از اعلان صریح نظر خود ابا کرد، اما آن تعریض بر وزیر چندان گران آمد که حکم کرد تا دندان‌های ابن عطاء را برکندند و بر سرش کوبیدند تا کشته شد.