ابن مندویه، ابوعلی احمد (قرون ۴ و ۵ق)
| ابوعلی احمد بن مندویه | |
|---|---|
| ملیت | ایرانی |
| شغل و تخصص اصلی | طبیب |
| شغل و تخصص های دیگر | شاعر |
| آثار | کتاب الاطعمه؛ الکفایة فی علم الطب؛ فی اصول الطب و المرکبات العطریة؛ و کتاب شعری به نام الشعر و الشعراء |
| گروه مقاله | پزشکی |
| خویشاوندان سرشناس | عبدالرحمن (پدر) |
اِبن مَنْدویِه، ابوعلی احمد (قرون ۴ و ۵ق)
(نام کامل: ابوعلی احمد بن عبدالرحمان بن مندویه اصفهانی) طبیب ادیب و شاعر ایرانی، زادۀ اصفهان تبارش به بزرگان اصفهان می‌رسید و پدرش عبدالرحمن از ادیبان معتبر بود که به علوم لغت، نحو و شعر آگاه بوده است. از استادان ابن مندویه می‌توان از ابوماهر موسی بن یوسف بن سیّار شیرازی و علی بن عباس اهوازی (مجوسی) نام برد. عضدالدوله فناخسرو (۳۷۲ـ۳۳۸ق) او را برای کار در بیمارستان نوبنیاد بغداد فراخواند، این گویای مهارت او در پزشکی بوده است. ظاهراً در داروشناسی نیز دست داشته؛ بیرونی در الصیدنه از او بسیار نقل قول کرده، همچنین، به دانستن علم لغت برای طبیبان اعتقاد داشته و رساله‌ای در همین باره نیز نوشته است. آثار فهرست‌نگاران و کتب موجود از ابن مندویه حاکی از آن است که او ۵۰ اثر نگاشته یا دست‌کم این تعداد را به او منسوب داشته‌اند. ازجمله مهم‌ترین آن‌هاست: کتاب الاطعمه،الکفایة فی علم الطب (این کتاب چنان معروف بوده است که نظامی عروضی در نوشته‌هایش همراه‌داشتن این کتاب را برای پزشکان لازم دانسته است)، فی اصول الطب و المرکبات العطریة و رسالات متعدد دیگر. همچنین، کتابی در شعر به نام الشعر و الشعراء که البته برخی آن را به پدرش منسوب دانسته‌اند. ابن ابی اصیبعه او را طبیبی ممتاز و مفسر برجستۀ آثار جالینوس دانسته است.