افتنان

اِفتِنان

(به‌معنای سخن‌گونه‌گون آوردن) اصطلاحی در بدیع. آوردن دو نوع سخن مختلف و گاه متضاد در کلام، اما با ساختی تقریباً مشابه است، چنان‌که گویی جملات دوم پاسخ، یا ناقضِ جملات اول است: دِی، که پایش شکسته باد، برفت/گُل، که عمرش دراز باد، آمد (شرف‌الدین شفروه).