تالار مولوی
تالار مولوی
از سالن نمایشی که سال ۱۳۴۶ش در خیابان ۱۶ آذر تهران، برای فعالیت‌های فوق برنامۀ دانشجویان دانشگاه تهران تأسیس شد. اغلب گروه‌های دانشجویی در این تالار برنامه اجرا کرده‌اند. در دوره‌ای دانشجویان با حمایت از نمایش‌هایی که در تالار مولوی اجرا می‌شد، خود را مخالف پاره‌ای از گروه‌های رسمی و وابسته به نهادهای دولتی نشان می‌دادند. در دهۀ ۱۳۵۰ استادان دانشگاه نیز نمایش‌نامه‌های بسیاری ترجمه و اجرا کردند که با اقبال عمومی دانشجویان مواجه شد.
گروه‌های فعال تئاتری، که نمایش‌نامه‌های آنان در این تالار اجرا می‌شد، در سال‌هایی که گروه‌های وابسته به «تئاتر شهر»، «کارگاه نمایش» و تا حدودی «تالار سنگلج» خود را وابسته به تفکر حاکم نشان می‌دادند، گرایش‌های سیاسی خود را بروز می‌دادند. در سال‌های اولیۀ پس از پیروزی انقلاب اسلامی تالار مولوی از رسالت اصلی خود بازماند، و فعالیت‌هایش دچار افول شد.
ازجمله نمایش‌نامه‌هایی که در این تالار اجرا شده عبارت‌اند از خرده‌بورژواها نوشتۀ ماکسیم گورکی، تجربه‌ای بر پیسکودرام از روسودی سان سکوندو، در اعماق اجتماع از گورکی، همشهری از مهدی هاشمی، مستنطق از جی پریستلی، کوچ از بهزاد فراهانی، سانتاکروز از ماکس فریش، زن خوب ایالت سچوان از برتولت برشت، خانۀ برناردا آلبا نوشتۀ فدریکو گارسیا لورکا، میلاد از علاالدین رحیمی، باز این چه شورش است که در خلق عالم است از جواد خالصی، تخت طاووس از سیامک تقی‌پور، مدرس از حسین مختاری، و پرده‌برداری از تاجبخش فناییان.