قیامت
قیامت
(در لغت به معنای برپا خاستن) روزی که مردگان از قبر برمی‌خیزند. این کلمه ۷۰بار در قرآن ذکر شده و جمع آیات مربوط به قیامت و آخرت و حساب و کتاب و حیات اخروی، حدود ۱۷۰۰ آیه، یعنی قریب یک‌سوم قرآن است. برخی از نام‌های دیگر این روز بزرگ که در قرآن آمده، عبارت‌اند از یوم فزع اکبر، یوم‌الجزاء، یوم‌الدین، یوم‌الحساب، یوم‌التّغابُن، یوم‌الحَسره، یوم‌الفَصل، حشر، صاخّه، قارعه، حاقّه، ساعة، غاشیة، ذکری و بعث. اعتقاد به قیامت یکی از اصول دین اسلام است و باید هر کسی از هم‌اکنون خود را برای آن روز، که نتیجۀ اعمال همگان در آن آشکار می‌گردد، مهیا سازد. دمیدن صور از مقدمات وقوع روز قیامت است که در انعام، ۷۳؛ بقره، ۲۱۰؛ کهف، ۴۸، ۹۹، ۱۰۰؛ طه، ۱۰۵ تا ۱۰۷ و چند سورۀ دیگر بیان شده است. حدود ۵۰ آیه از آیات قرآن دربارۀ وقایع و حوادثی است که در روز قیامت اتفاق می‌افتد (ازجمله حج، ۱، ۲؛بقره، ۴۸، ۱۲۳، ۲۵۴؛ آل عمران، ۱۰۶، ۱۴، ۴۲؛ مائده، ۱۱۵؛ انعام، ۱۵؛ اعراف، ۵۳: یونس، ۵۴؛ هود، ۳، ۱۰۴ تا ۱۰۶). مردم در روز قیامت سه گروه هستند: نیک‌بختان، نگون‌بختان و پیشی‌گیرندگان (واقعه، ۷ـ۱۰). در قرآن به گواهی‌دادن اعضا دربارۀ گناهکاران نیز اشاره شده است (یس، ۶۵؛ نور، ۲۴؛ فصلت، ۲۰ تا ۲۳). در حدود ۲۰۰ آیه از قرآن به پاداش و کیفر اعمال نیک و بد در دنیا و آخرت تصریح شده است. نیز ← معاد؛ آخرت