موید، عباس بن عبدالرحمن
مؤید، عباس بن عبدالرحمن ( -1880م) Abbasbin Abdorrahman Al-Moayyad
امام دولت زیدیه در یمن. وی از خاندان سادات قاسمی است که از 1579 تا 1962 پادشاهی یا امامت زیدیه را در یمن در اختیار داشتند. عباس از نسل ششم نوادگان امام متوکل اسماعیل (متوفای 1676م) و شاگرد محمد بن علی شوکانی، عالم بزرگ یمنی، است.
پس از دخالت ناکام عثمانی‌ها در امور سیاسی شمال یمن، در 1849، باقی‌مانده‌ی قلمرو دولت زیدیه قربانی منازعات سیاسی شد. امام منصور علی، که در این زمان در یمن حکومت داشت، دایم‌الخمر بود و مردم او را به امامت قبول نداشتند و قبایل علیه او سر به شورش برداشتند. در 1850 شماری از علما و ساداتِ صنعاء در سودای جدایی از منصور به صعده رفتند و به امام منصور احمد بن هاشم که در آنجا دعوی امامت کرده بود پیوستند. با این حال گروهی در صنعاء عباس را به امامت (پادشاهی) برگزیدند و لقب المؤید بر او نهادند. عباس احمد، فرزند محمد بن علی شوکانی، را به عنوان قاضی صنعاء منصوب کرد. نیروهای امام عباس، مدتی در مقابل شورشیانی که شهر صنعاء را محاصره کرده بودند مقاومت کردند تا این که در 1851 نیروهای متنازع، بر سر امامت هادی غالب بن متوکل محمد توافق کردند و امام عباس مؤید از قدرت کناره‌گیری کرد.
وی پس از آن به تدریس روی آورد و تا آخر حیاتش در این کار ماند.