دبوسی، کلود (۱۸۶۲ـ۱۹۱۸)
دبوسی، کلود (۱۸۶۲ـ۱۹۱۸)(Debussy, Claude)
| کلود دبوسی Claude Debussy | |
|---|---|
| زادروز |
۱۸۶۲م |
| درگذشت | ۱۹۱۸م |
| ملیت | فرانسوی |
| شغل و تخصص اصلی | آهنگ ساز |
| آثار | پرلود بعدازظهر یک فون (۱۸۹۴) |
| گروه مقاله | موسیقی |
| جوایز و افتخارات | برنده جایزه رم (۱۸۸۴) |
آهنگ‌ساز فرانسوی. با جنبش رُمانتیک آلمانی قطع رابطه کرد و جنبه‌های نوینی از ملودی و هارمونی مبتنی‌بر گام یک پرده‌ای را ارائه داد که موسیقی شرقی را به ذهن القا می‌کردند. ازجمله آثار اوست: پرلود بعدازظهر یک فون[۱] (۱۸۹۴)، تجسم شعری از استفان مالارمه[۲]، و اپرای پِلئاس و ملیزاند[۳] (۱۹۰۲). در میان آثار دیگر او قطعه‌های متعدد برای پیانو، ترانه‌ها، قطعه‌های ارکستری مانند دریا[۴] (۱۹۰۵) و سه نکتورن[۵] (۱۸۹۹)، و بالۀ بازی[۶] (۱۹۱۳) یافت می‌شوند. دبوسی نوشته‌های انتقادی زیرکانه و طنزآمیزی دربارۀ موسیقی روزگار خود نیز منتشر می‌کرد، که شخصیت اصلی آن موسیو کروش[۷] «آنتی‌دیلِتانته» (ضدتفنن)، چهره‌ای برگرفته از اریک ساتی[۸]، بود. دبوسی پسر یک مغازه‌دار بود. نخستین درس‌های پیانو را در ۷سالگی گرفت. در ۱۸۸۰ وارد رشتۀ آهنگ‌سازی شد. دو تابستان بعدی را با سمت نوازندۀ خانگی نزد نادژدا فون مِک[۹]، حامی سابق چایکوفسکی[۱۰]، گذراند و به دو فرزند او تعلیم داد و همراه خانواده برای نخستین‌بار به سوئیس و ایتالیا و سال بعد هم به روسیه سفر کرد. در ۱۸۸۴ برندۀ جایزۀ رم[۱۱] شد. طی این سال‌ها به‌تدریج جریان‌های متداول واگنری در موسیقی روز را مردود شمرد و مسیری تازه به سوی امپرسیونیسم گشود. آرمان دبوسی این بود که موسیقی باید جلوۀ یک بداهه‌نوازی دائمی و پیوسته را داشته باشد. دبوسی که مردی درونگرا و منتقدی موشکاف بود، در آخرین دهۀ عمر بسیار مشهور شد، اما از سرطانی لاعلاج نیز رنج می‌برد.