نمایش مبدأ برای بایزید بسطامی، طیفور (بسطام ۱۸۸ـ۲۶۱ق)


{{جعبه زندگینامه
|عنوان =طیفور بایزید بسطامی
|نام =
|نام دیگر=
|نام اصلی=
|نام مستعار=
|لقب=سلطان العارفین
|زادروز=بسطام ۱۸۸ ق
|تاریخ مرگ=۲۶۱ق
|دوره زندگی=
|ملیت=ایرانی
|محل زندگی=
|تحصیلات و محل تحصیل=
| شغل و تخصص اصلی =صوفی
|شغل و تخصص های دیگر=
|سبک =
|مکتب =
|سمت =
|جوایز و افتخارات =
|آثار =
|خویشاوندان سرشناس =
|گروه مقاله =عرفان
|دوره =
|فعالیت های مهم =
|رشته =
|پست تخصصی =
|باشگاه =
}}بایَزید بسطامی، طِیفور (بسطام ۱۸۸ـ۲۶۱ق)<br/> [[File:12119700.jpg|thumb|مسجد بايزيد]] (مشهور به سلطان‌العارفین) از مشایخ صوفیه و از مشهورترین عرفای ایران. جد اعلای او، سروشان، زردشتی بود. بایزید، تصوف را از کُردی ـ که وصیت کرد او را فروتر از قبر این استاد دفن کنند، و نیز ابوعلی سندی که دقایق فنا را به بایزید می‌آموخت و تأویل سوره‌های حمد و توحید را از او فرامی‌گرفت ـ اخذ کرد. با شقیق بلخی نیز مصاحبت داشت. از او شمار زیادی کلماتِ‌ کوتاه حکمت‌آمیز یا شطحیات تکان‌دهنده و جسورانه منقول است (که اغلب آن‌ها در ''شرح شطحیات'' روزبهان بقلی شیرازی نقل و شرح داده شده است). او اهل رأی بود و دو برادرش، آدم و علی، نیز در‌شمار صوفیان بوده‌اند. بایزید بی‌تردید از مهم‌ترین شخصیت‌های صوفیِ‌ حوزۀ خراسان به‌شمار می‌آید. اندیشۀ او، شطحیاتش و مجاهدات بسیار سختی که بر خود روا می‌‌داشت در شکل‌گیری کیفیت تصوّف خراسان بسیار مؤثر بوده است؛ به‌گونه‌ای که او را به همراه ابوسعید ابوالخیر و ابوالحسن خرقانی، سه شیخ بزرگ این حوزه از تصوف دانسته‌اند. بایزید معتقد به وحدت وجود و قائل به فنا بود. جنید او را در میان صوفیان، چون جبرئیل در میان فرشتگان می‌دانست. امروزه قبر او در میان صحن بیرونی مرقد مطهر حضرت امامزاده محمد قرار دارد.<br/> <!--12119700-->

[[Category:عرفان]] [[Category:اشخاص و فرقه ها]]