نمایش مبدأ برای غالب دهلوی، اسدالله (آگره ۱۲۱۲ـ دهلی ۱۲۸۵ق)


غالِبِ دِهْلَوی، اسدالله (آگره ۱۲۱۲ـ دهلی ۱۲۸۵ق)<br>
<p>ادیب و شاعر فارسی و اردو‌گوی هندی. ابتدا اسد و سپس غالب تخلّص می‌کرد. نیاکانش از آسیای میانه به هند کوچیدند. از ۱۰سالگی به سرودن شعر پرداخت و در ۱۵‌سالگی برای همیشه به دهلی رفت. مذهب شیعه می‌ورزید و قصاید بسیاری در نعت پیامبر (ص) و ائمۀ اطهار (ع) دارد. در جنگ استقلال هند (۱۲۷۴ق/۱۸۵۷م) یک‌چند زندانی شد. به زبان‌های فارسی و عربی تسلط داشت. در شعر فارسی پیرو سبک هندی بود و از عرفی، طالب و حزین پیروی می‌کرد، اما در پاره‌ا‌ی غزلیاتش، پیرو مکتب وقوع است. نخستین کسی است که اندیشه‌های فلسفی را وارد شعر اردو کرد و پیشرو سبکی نو درشعر اردوست. ازآثارش به نظم: ''دیوان اردو''؛ ''گل رعنا'' به زبان اردو؛ ''کلیات غالب'' به فارسی که چندین‌بار در هند به چاپ رسیده و در تهران به نام ''دیوان غالب دهلوی'' چاپ شده است (۱۳۷۶ش). از آثارش به نثر فارسی: ''پنج‌آهنگ''؛ ''مهر نیم‌روز'' (لاهور، ۱۹۶۹)، ''دستنبو''، ''قاطع برهان'' (لکهنو، ۱۸۶۲)، و ''خطوط غالب'' را که مجموعۀ نامه‌های اوست و ارزش تاریخی دارد، می‌توان یاد کرد. بخشی از نثر او ساده و روان و بخشی با ترکیبات پیچیده و همراه با لغات سرۀ فارسی است.</p>
<br><!--32003000-->
[[رده:ادبیات فارسی]]
[[رده:ادبیات قدیم – اشخاص]]