فوره، گابریل (۱۸۴۵ـ۱۹۲۴): تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
بدون خلاصۀ ویرایش
 
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:


فورِه، گابریل (۱۸۴۵ـ۱۹۲۴)(Fauré, Gabriel)<br/> [[File:33167900.jpg|thumb|فورِه، گابريل]]
{{جعبه زندگینامه|عنوان=جعبه زندگینامه|نام=|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=|لقب=|زادروز=|تاریخ مرگ=|دوره زندگی=|ملیت=|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}فورِه، گابریل (۱۸۴۵ـ۱۹۲۴)(Fauré, Gabriel)<br/> [[File:33167900.jpg|thumb|فورِه، گابريل]]


آهنگ‌ساز فرانسوی. آثارش دربرگیرندۀ ترانه‌ها، موسیقی مجلسی، و یک ''رکویِم''<ref>Requiem</ref> کُرال (۱۸۸۷ـ۱۸۸۹) است. از شاگردان سن ـ سانس<ref>Saint-Saëns </ref> بود، و در ۱۸۹۶ استاد آهنگ‌سازی کنسرواتوار پاریس<ref>Paris Conservatoire</ref> شد، و از ۱۹۰۵ تا ۱۹۲۰ مدیریت آن را برعهده داشت. فوره از ۱۸۵۴ تا ۱۸۶۶ در مدرسۀ موسیقی لوئی نیدرمِیِر<ref>Louis Niedermeyer</ref> در پاریس تحصیل می‌کرد، و در سال‌های بعد ارگ‌نواز کلیسای شهر رِن<ref>Rennes</ref> شد. در ۱۸۷۰ به پاریس بازگشت، ابتدا در کلیسای سن‌سولپیس<ref>Saint-Sulpice</ref> و بعد در کلیسای سنت ـ اونوره<ref>Saint-Honoré</ref> ارگ‌نواز شد، و در ۱۸۷۷ سرپرستی کُر کلیسای مادلن<ref>Madeleine</ref> را برعهده گرفت، و در ۱۸۹۶ ارگ‌نواز این کلیسا نیز شد، و این مقام را تا ۱۹۰۵ حفظ کرد. در آهنگ‌سازی شاگردان برجستۀ بسیاری داشت، ازجمله موریس راول<ref>Maurice Ravel</ref>، ژرژ اِنسکو<ref>George Enescu</ref>، و شارل کِشلَن<ref>Charles Koechlin</ref>. آثار نخستین او، به ویژه دورۀ آوازیِ موسوم به ''آواز خوب''<ref>''La Bonne Chanson''</ref> (۱۸۹۲ـ۱۸۹۳)، اولین سونات ویولن، اولین کوآرتت پیانو، ماهیتی تغزلی و اندیشمندانه داشتند. معروف‌ترین اثر او، رکویِم، نیز متعلق به همین دوران است. در آستانه قرن جدید با اپرای ''پرومته''<ref>''Prométhée'' </ref> (۱۹۰۰)، سبک موجزتر و سختگیرانه‌تری را درپیش گرفت و آن را در قالب آثاری همچون کویینتت‌های پیانو و سونا‌ت‌های ویولن‌سل ادامه داد. ازجمله آثار اوست: صحنه‌ای. اپرای ''پنلوپه''<ref>''Pénélope''</ref> (۱۹۱۳)؛ موسیقی صحنه‌ای برای نمایش‌نامۀ ''پلئاس و ملیزاند''<ref>''Pelléas et Mélisande''</ref> (اثر ''مترلینک''<ref>''Maeterlinck''</ref>؛ ۱۸۹۸). ارکستری ''پاوان''<ref>''Pavane''</ref> (۱۸۸۷)؛ سوییت ''ماسک و برگاماسک''<ref>''Masques et bergamasques'' </ref> (۱۹۱۹). آوازی ''مِس باس''<ref>''Messe basse''</ref> برای خوانندگان زن و ارگ؛ آواز تک‌صدایی ۹۶ ترانه ازجمله دوره‌های ''شعر یک‌ روز''<ref>''Poème d’un jour''</ref>، ''ترانۀ حوا''<ref>''La Chanson d’Eve''</ref> (اثر ''شارل وان لربرگ''<ref>''Charles Van Lerberghe'' </ref>؛ ۱۹۰۶ـ۱۹۱۰)، ''افق وهم‌انگیز''<ref>''L’Horizon Chimérique''</ref> (۱۹۲۱).
آهنگ‌ساز فرانسوی. آثارش دربرگیرندۀ ترانه‌ها، موسیقی مجلسی، و یک ''رکویِم''<ref>Requiem</ref> کُرال (۱۸۸۷ـ۱۸۸۹) است. از شاگردان سن ـ سانس<ref>Saint-Saëns </ref> بود، و در ۱۸۹۶ استاد آهنگ‌سازی کنسرواتوار پاریس<ref>Paris Conservatoire</ref> شد، و از ۱۹۰۵ تا ۱۹۲۰ مدیریت آن را برعهده داشت. فوره از ۱۸۵۴ تا ۱۸۶۶ در مدرسۀ موسیقی لوئی نیدرمِیِر<ref>Louis Niedermeyer</ref> در پاریس تحصیل می‌کرد، و در سال‌های بعد ارگ‌نواز کلیسای شهر رِن<ref>Rennes</ref> شد. در ۱۸۷۰ به پاریس بازگشت، ابتدا در کلیسای سن‌سولپیس<ref>Saint-Sulpice</ref> و بعد در کلیسای سنت ـ اونوره<ref>Saint-Honoré</ref> ارگ‌نواز شد، و در ۱۸۷۷ سرپرستی کُر کلیسای مادلن<ref>Madeleine</ref> را برعهده گرفت، و در ۱۸۹۶ ارگ‌نواز این کلیسا نیز شد، و این مقام را تا ۱۹۰۵ حفظ کرد. در آهنگ‌سازی شاگردان برجستۀ بسیاری داشت، ازجمله موریس راول<ref>Maurice Ravel</ref>، ژرژ اِنسکو<ref>George Enescu</ref>، و شارل کِشلَن<ref>Charles Koechlin</ref>. آثار نخستین او، به ویژه دورۀ آوازیِ موسوم به ''آواز خوب''<ref>''La Bonne Chanson''</ref> (۱۸۹۲ـ۱۸۹۳)، اولین سونات ویولن، اولین کوآرتت پیانو، ماهیتی تغزلی و اندیشمندانه داشتند. معروف‌ترین اثر او، رکویِم، نیز متعلق به همین دوران است. در آستانه قرن جدید با اپرای ''پرومته''<ref>''Prométhée'' </ref> (۱۹۰۰)، سبک موجزتر و سختگیرانه‌تری را درپیش گرفت و آن را در قالب آثاری همچون کویینتت‌های پیانو و سونا‌ت‌های ویولن‌سل ادامه داد. ازجمله آثار اوست: صحنه‌ای. اپرای ''پنلوپه''<ref>''Pénélope''</ref> (۱۹۱۳)؛ موسیقی صحنه‌ای برای نمایش‌نامۀ ''پلئاس و ملیزاند''<ref>''Pelléas et Mélisande''</ref> (اثر ''مترلینک''<ref>''Maeterlinck''</ref>؛ ۱۸۹۸). ارکستری ''پاوان''<ref>''Pavane''</ref> (۱۸۸۷)؛ سوییت ''ماسک و برگاماسک''<ref>''Masques et bergamasques'' </ref> (۱۹۱۹). آوازی ''مِس باس''<ref>''Messe basse''</ref> برای خوانندگان زن و ارگ؛ آواز تک‌صدایی ۹۶ ترانه ازجمله دوره‌های ''شعر یک‌ روز''<ref>''Poème d’un jour''</ref>، ''ترانۀ حوا''<ref>''La Chanson d’Eve''</ref> (اثر ''شارل وان لربرگ''<ref>''Charles Van Lerberghe'' </ref>؛ ۱۹۰۶ـ۱۹۱۰)، ''افق وهم‌انگیز''<ref>''L’Horizon Chimérique''</ref> (۱۹۲۱).

نسخهٔ ‏۱۲ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۱۶

جعبه زندگینامه

فورِه، گابریل (۱۸۴۵ـ۱۹۲۴)(Fauré, Gabriel)

فورِه، گابريل

آهنگ‌ساز فرانسوی. آثارش دربرگیرندۀ ترانه‌ها، موسیقی مجلسی، و یک رکویِم[۱] کُرال (۱۸۸۷ـ۱۸۸۹) است. از شاگردان سن ـ سانس[۲] بود، و در ۱۸۹۶ استاد آهنگ‌سازی کنسرواتوار پاریس[۳] شد، و از ۱۹۰۵ تا ۱۹۲۰ مدیریت آن را برعهده داشت. فوره از ۱۸۵۴ تا ۱۸۶۶ در مدرسۀ موسیقی لوئی نیدرمِیِر[۴] در پاریس تحصیل می‌کرد، و در سال‌های بعد ارگ‌نواز کلیسای شهر رِن[۵] شد. در ۱۸۷۰ به پاریس بازگشت، ابتدا در کلیسای سن‌سولپیس[۶] و بعد در کلیسای سنت ـ اونوره[۷] ارگ‌نواز شد، و در ۱۸۷۷ سرپرستی کُر کلیسای مادلن[۸] را برعهده گرفت، و در ۱۸۹۶ ارگ‌نواز این کلیسا نیز شد، و این مقام را تا ۱۹۰۵ حفظ کرد. در آهنگ‌سازی شاگردان برجستۀ بسیاری داشت، ازجمله موریس راول[۹]، ژرژ اِنسکو[۱۰]، و شارل کِشلَن[۱۱]. آثار نخستین او، به ویژه دورۀ آوازیِ موسوم به آواز خوب[۱۲] (۱۸۹۲ـ۱۸۹۳)، اولین سونات ویولن، اولین کوآرتت پیانو، ماهیتی تغزلی و اندیشمندانه داشتند. معروف‌ترین اثر او، رکویِم، نیز متعلق به همین دوران است. در آستانه قرن جدید با اپرای پرومته[۱۳] (۱۹۰۰)، سبک موجزتر و سختگیرانه‌تری را درپیش گرفت و آن را در قالب آثاری همچون کویینتت‌های پیانو و سونا‌ت‌های ویولن‌سل ادامه داد. ازجمله آثار اوست: صحنه‌ای. اپرای پنلوپه[۱۴] (۱۹۱۳)؛ موسیقی صحنه‌ای برای نمایش‌نامۀ پلئاس و ملیزاند[۱۵] (اثر مترلینک[۱۶]؛ ۱۸۹۸). ارکستری پاوان[۱۷] (۱۸۸۷)؛ سوییت ماسک و برگاماسک[۱۸] (۱۹۱۹). آوازی مِس باس[۱۹] برای خوانندگان زن و ارگ؛ آواز تک‌صدایی ۹۶ ترانه ازجمله دوره‌های شعر یک‌ روز[۲۰]، ترانۀ حوا[۲۱] (اثر شارل وان لربرگ[۲۲]؛ ۱۹۰۶ـ۱۹۱۰)، افق وهم‌انگیز[۲۳] (۱۹۲۱).

 


  1. Requiem
  2. Saint-Saëns
  3. Paris Conservatoire
  4. Louis Niedermeyer
  5. Rennes
  6. Saint-Sulpice
  7. Saint-Honoré
  8. Madeleine
  9. Maurice Ravel
  10. George Enescu
  11. Charles Koechlin
  12. La Bonne Chanson
  13. Prométhée
  14. Pénélope
  15. Pelléas et Mélisande
  16. Maeterlinck
  17. Pavane
  18. Masques et bergamasques
  19. Messe basse
  20. Poème d’un jour
  21. La Chanson d’Eve
  22. Charles Van Lerberghe
  23. L’Horizon Chimérique