گیتار: تفاوت میان نسخه‌ها

 

 

ساز زهی با بدنه‌ای تخت معمولاً با شش یا دوازده سیم که با انگشت یا با مضراب به‌صدا درمی‌آید. تختۀ انگشت‌گذاریِ گیتار معمولاً دستان‌بندی شده است (← [[دستان_(موسیقی)|دستان (موسیقی)]])، هرچند که گیتارهای برقی مُدرن امروزی بدونِ دستانند. گیتار هاوایی<ref>Hawaii

</ref> روی پا گذاشته می‌شود و برای ایجادِ صدای گلیساندو خاص از یک میلۀ فلزی برای گرفتنِ سیم‌های آن استفاده می‌کنند. گیتار برقی با بدنۀ توپر در دهۀ ۱۹۵۰ را لِس پُل<ref>Les Paul  

</ref> و لئو فِندِر<ref>Leo Fender</ref> شکل دادند. این گیتار ارتعاشاتِ حاصل از پیک‌آپ‌ها<ref> pickups</ref>ی الکترومغناطیسی نقاط مختلف ساز را به‌منظور تولید طنین‌های مختلف ترکیب و تقویت می‌کند. گیتار در اصل از سازی با منشأ مغربی<ref> Moorish </ref> پدید آمد و در قرون وسطا در اروپا گسترش یافت و به‌ویژه در ایتالیا، اسپانیا و در مستعمره‌های امریکاییِ اسپانیا رواج یافته است. احیای گیتار در قرن ۲۰ بسیار مدیونِ آندرس سگوویا<ref>Andrés Segovia </ref>، جولیَن بریم<ref>Julian Bream </ref>، و جان ویلیامز<ref>John Williams</ref> بوده است. نقش برجستۀ گیتار در موسیقی پاپ به سنت موسیقی ایالت‌های غرب میانۀ امریکا بازمی‌گردد؛ گیتار در دهۀ ۱۹۲۰ نقش جنبی هارمونی در گروه‌های موسیقی جاز<ref> jazz</ref> و گروه‌های رقص را ایفا می‌کرد و به‌سرعت برای تقویت الکتریکی به‌کار گرفته شده است.