میو، داریوس (۱۸۹۲ـ۱۹۷۴): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
میّو، داریوس (۱۸۹۲ـ۱۹۷۴)(Milhaud, Darius)<br/> {{جعبه زندگینامه | میّو، داریوس (۱۸۹۲ـ۱۹۷۴)(Milhaud, Darius)<br/> {{جعبه زندگینامه | ||
| خط ۲۸: | خط ۲۷: | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}}(یا: میلو) آهنگ‌ساز و [[پیانو]]<nowiki/>نواز فرانسوی. از اعضای گروهی از آهنگ‌سازان که به ''گروه شش''<ref>''Les Six''</ref> معروف بودند. آهنگسازی بسیار پرکار که در انواع سبک‌ها و گونه‌ها آهنگ می‌ساخت، و از [[جاز، موسیقی|جاز]]، ریتم‌های [[امریکای لاتین]]، و موسیقی الکترونیک تأثیر پذیرفته بود. خصوصیت برجستۀ کار او استفاده از پولی تونالیته (حضور هم‌زمان دو یا چند گام) است، مانند ''انسان و آرزویش''<ref>''L’homme et son désir''</ref> (۱۹۱۸) و ''خاطرات برزیل''<ref>''Saudades do Brasil''</ref> (۱۹۲۱) برای ارکستر. در بسیاری از آثار او رگه‌ای پاستورال (شبانی) نیز وجود دارد، که نمونۀ آن در اولین [[کوآرتت زهی]] (۱۹۱۲) او و شش سمفونی مجلسی (۱۹۱۷ـ۱۹۲۲) دیده می‌شود. تبار یهودی وی در کانتات ''آنی مامیو''<ref>''Ani maamiu''</ref> نمایان است (۱۹۷۳). از دیگر آثار اوست: اپراهای ''کریستف کلمب''<ref>''Christophe Colombe/Christopher Columbus''</ref> (۱۹۲۸)، ''بولیوار''<ref>''Bolïvar''</ref> (۱۹۴۳)، و بالۀ جاز ''آفرینش جهان''<ref>''La création du monde''</ref> (۱۹۲۳). میو از ۱۹۰۹ در کنسرواتوار پاریس<ref>Paris Conservatory </ref> زیرنظر ژدالژ<ref>Gédalge </ref>، [[ویدور، شارل ـ ماری (۱۸۴۴ـ۱۹۳۷)|ویدور]]<ref>Widor </ref>، و د اندی<ref>d’Indy </ref> به تحصیل [[ویولن]] و آهنگسازی پرداخت. [[دوکا، پل آبراهام (۱۸۶۵ـ۱۹۳۵)|دوکا]]<ref>Dukas </ref> نیز از معلمان او بود. از ۱۹۱۷ تا ۱۹۱۹ وابستۀ هیئت دیپلماتیک فرانسه<ref>French Legation </ref> در [[ریو د ژانیرو، شهر|ریو د ژانیرو]]<ref>Rio de Janeiro </ref> بود و در آن‌جا با [[کلودل، پل (۱۸۶۸ـ۱۹۵۵)|پل کلودل]]<ref>Paul Claudel </ref> آشنا شد، که بسیاری از لیبرتوهای او را نوشت. در ۱۹۲۲ آثارش برای نخستین‌بار در جشنوارۀ انجمن بین‌المللی موسیقی معاصر<ref>International Society for Contemporary Music </ref> ارائه شدند. در ۱۹۴۰ به [[امریکا، ایالات متحده|امریکا]] رفت و استاد موسیقی کالج میلز<ref>Mills College</ref> در [[کالیفرنیا]] شد و در ۱۹۴۷ نیز استاد آهنگسازی کنسرواتوار ملی<ref>National Conservatory </ref> در پاریس شد. ازجمله آثار اوست: صحنه‌ای اپراها ''گاو روی پشت بام''<ref>''Le boeuf sur le toit''</ref> (۱۹۱۹)؛ موسیقی متن برای سه‌گانۀ ترجمه‌شدۀ ''اورستس''<ref>''Orest''</ref> اثر آیسخولوس<ref>Aeschylus </ref> (''آگاممنون''<ref>''Agamemnon''</ref>''، نیازآوران''<ref>''Les Choëphores''</ref>، ''الهگان انتقام''<ref>''Les Euménides''</ref>، ۱۹۱۷ـ۱۹۲۲). ارکستری آثاری شامل دوازده سمفونی برای ارکستر بزرگ (۱۹۴۰ـ۱۹۶۲)، ''سوییت روستایی''<ref>''Suite Provençale''</ref> (۱۹۳۷)، ''بالاد''<ref>''Ballade''</ref>، ''کارناوال اکس''<ref>''Le Carnaval d’Aix''</ref> (۱۹۲۶)، ''کنچرتینوی بهار''<ref>''Concertino de printemps''</ref> برای ویولن و ارکستر (۱۹۳۴). موسیقی مجلسی هجده کوآرتت زهی (۱۹۱۲ـ۱۹۶۲)؛ کوینتت بادی ''بخاری دیواری رنه شاه''<ref>''La cheminée du Roi René''</ref> (۱۹۳۹)؛ شش اثر پیانویی شامل ''بهار''<ref>''Printemps''</ref> (۲ جلد)، سوییت ''اسکاراموش''<ref>''Scaramouche''</ref> (۱۹۳۹) برای دو پیانو. آواز تک‌صدایی و کرال. چهارده کتاب ترانه‌ها شامل ''شعرهای یهودی''<ref>''Poèmes juifs''</ref>، ''کاتالوگ گل‌ها''<ref>''Catalogue des fleurs''</ref> برای خواننده و ارکستر مجلسی (۱۹۲۰)؛ ''مراسم مقدس''<ref>''Service Sacré''</ref> (۱۹۴۷). | }} | ||
[[پرونده:Milhaud, Darius.jpg|بندانگشتی|داریوس میو]] | |||
(یا: میلو) آهنگ‌ساز و [[پیانو]]<nowiki/>نواز فرانسوی. از اعضای گروهی از آهنگ‌سازان که به ''گروه شش''<ref>''Les Six''</ref> معروف بودند. آهنگسازی بسیار پرکار که در انواع سبک‌ها و گونه‌ها آهنگ می‌ساخت، و از [[جاز، موسیقی|جاز]]، ریتم‌های [[امریکای لاتین]]، و موسیقی الکترونیک تأثیر پذیرفته بود. خصوصیت برجستۀ کار او استفاده از پولی تونالیته (حضور هم‌زمان دو یا چند گام) است، مانند ''انسان و آرزویش''<ref>''L’homme et son désir''</ref> (۱۹۱۸) و ''خاطرات برزیل''<ref>''Saudades do Brasil''</ref> (۱۹۲۱) برای ارکستر. در بسیاری از آثار او رگه‌ای پاستورال (شبانی) نیز وجود دارد، که نمونۀ آن در اولین [[کوآرتت زهی]] (۱۹۱۲) او و شش سمفونی مجلسی (۱۹۱۷ـ۱۹۲۲) دیده می‌شود. تبار یهودی وی در کانتات ''آنی مامیو''<ref>''Ani maamiu''</ref> نمایان است (۱۹۷۳). از دیگر آثار اوست: اپراهای ''کریستف کلمب''<ref>''Christophe Colombe/Christopher Columbus''</ref> (۱۹۲۸)، ''بولیوار''<ref>''Bolïvar''</ref> (۱۹۴۳)، و بالۀ جاز ''آفرینش جهان''<ref>''La création du monde''</ref> (۱۹۲۳). میو از ۱۹۰۹ در کنسرواتوار پاریس<ref>Paris Conservatory </ref> زیرنظر ژدالژ<ref>Gédalge </ref>، [[ویدور، شارل ـ ماری (۱۸۴۴ـ۱۹۳۷)|ویدور]]<ref>Widor </ref>، و د اندی<ref>d’Indy </ref> به تحصیل [[ویولن]] و آهنگسازی پرداخت. [[دوکا، پل آبراهام (۱۸۶۵ـ۱۹۳۵)|دوکا]]<ref>Dukas </ref> نیز از معلمان او بود. از ۱۹۱۷ تا ۱۹۱۹ وابستۀ هیئت دیپلماتیک فرانسه<ref>French Legation </ref> در [[ریو د ژانیرو، شهر|ریو د ژانیرو]]<ref>Rio de Janeiro </ref> بود و در آن‌جا با [[کلودل، پل (۱۸۶۸ـ۱۹۵۵)|پل کلودل]]<ref>Paul Claudel </ref> آشنا شد، که بسیاری از لیبرتوهای او را نوشت. در ۱۹۲۲ آثارش برای نخستین‌بار در جشنوارۀ انجمن بین‌المللی موسیقی معاصر<ref>International Society for Contemporary Music </ref> ارائه شدند. در ۱۹۴۰ به [[امریکا، ایالات متحده|امریکا]] رفت و استاد موسیقی کالج میلز<ref>Mills College</ref> در [[کالیفرنیا]] شد و در ۱۹۴۷ نیز استاد آهنگسازی کنسرواتوار ملی<ref>National Conservatory </ref> در پاریس شد. ازجمله آثار اوست: صحنه‌ای اپراها ''گاو روی پشت بام''<ref>''Le boeuf sur le toit''</ref> (۱۹۱۹)؛ موسیقی متن برای سه‌گانۀ ترجمه‌شدۀ ''اورستس''<ref>''Orest''</ref> اثر آیسخولوس<ref>Aeschylus </ref> (''آگاممنون''<ref>''Agamemnon''</ref>''، نیازآوران''<ref>''Les Choëphores''</ref>، ''الهگان انتقام''<ref>''Les Euménides''</ref>، ۱۹۱۷ـ۱۹۲۲). ارکستری آثاری شامل دوازده سمفونی برای ارکستر بزرگ (۱۹۴۰ـ۱۹۶۲)، ''سوییت روستایی''<ref>''Suite Provençale''</ref> (۱۹۳۷)، ''بالاد''<ref>''Ballade''</ref>، ''کارناوال اکس''<ref>''Le Carnaval d’Aix''</ref> (۱۹۲۶)، ''کنچرتینوی بهار''<ref>''Concertino de printemps''</ref> برای ویولن و ارکستر (۱۹۳۴). موسیقی مجلسی هجده کوآرتت زهی (۱۹۱۲ـ۱۹۶۲)؛ کوینتت بادی ''بخاری دیواری رنه شاه''<ref>''La cheminée du Roi René''</ref> (۱۹۳۹)؛ شش اثر پیانویی شامل ''بهار''<ref>''Printemps''</ref> (۲ جلد)، سوییت ''اسکاراموش''<ref>''Scaramouche''</ref> (۱۹۳۹) برای دو پیانو. آواز تک‌صدایی و کرال. چهارده کتاب ترانه‌ها شامل ''شعرهای یهودی''<ref>''Poèmes juifs''</ref>، ''کاتالوگ گل‌ها''<ref>''Catalogue des fleurs''</ref> برای خواننده و ارکستر مجلسی (۱۹۲۰)؛ ''مراسم مقدس''<ref>''Service Sacré''</ref> (۱۹۴۷). | |||
| | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۶ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۴۱
میّو، داریوس (۱۸۹۲ـ۱۹۷۴)(Milhaud, Darius)
| داریوس میو Darius Milhaud | |
|---|---|
| زادروز |
۱۸۹۲م |
| درگذشت | ۱۹۷۴م |
| ملیت | فرانسوی |
| تحصیلات و محل تحصیل | تحصیل در کنسرواتوار پاریس |
| شغل و تخصص اصلی | آهنگ ساز و پیانونواز |
| آثار | انسان و آرزویش (۱۹۱۸)؛ خاطرات برزیل (۱۹۲۱)، اپراهای کریستف کلمب (۱۹۲۸)، بولیوار (۱۹۴۳)، و بالۀ جاز آفرینش جهان (۱۹۲۳) |
| گروه مقاله | موسیقی |
(یا: میلو) آهنگ‌ساز و پیانونواز فرانسوی. از اعضای گروهی از آهنگ‌سازان که به گروه شش[۱] معروف بودند. آهنگسازی بسیار پرکار که در انواع سبک‌ها و گونه‌ها آهنگ می‌ساخت، و از جاز، ریتم‌های امریکای لاتین، و موسیقی الکترونیک تأثیر پذیرفته بود. خصوصیت برجستۀ کار او استفاده از پولی تونالیته (حضور هم‌زمان دو یا چند گام) است، مانند انسان و آرزویش[۲] (۱۹۱۸) و خاطرات برزیل[۳] (۱۹۲۱) برای ارکستر. در بسیاری از آثار او رگه‌ای پاستورال (شبانی) نیز وجود دارد، که نمونۀ آن در اولین کوآرتت زهی (۱۹۱۲) او و شش سمفونی مجلسی (۱۹۱۷ـ۱۹۲۲) دیده می‌شود. تبار یهودی وی در کانتات آنی مامیو[۴] نمایان است (۱۹۷۳). از دیگر آثار اوست: اپراهای کریستف کلمب[۵] (۱۹۲۸)، بولیوار[۶] (۱۹۴۳)، و بالۀ جاز آفرینش جهان[۷] (۱۹۲۳). میو از ۱۹۰۹ در کنسرواتوار پاریس[۸] زیرنظر ژدالژ[۹]، ویدور[۱۰]، و د اندی[۱۱] به تحصیل ویولن و آهنگسازی پرداخت. دوکا[۱۲] نیز از معلمان او بود. از ۱۹۱۷ تا ۱۹۱۹ وابستۀ هیئت دیپلماتیک فرانسه[۱۳] در ریو د ژانیرو[۱۴] بود و در آن‌جا با پل کلودل[۱۵] آشنا شد، که بسیاری از لیبرتوهای او را نوشت. در ۱۹۲۲ آثارش برای نخستین‌بار در جشنوارۀ انجمن بین‌المللی موسیقی معاصر[۱۶] ارائه شدند. در ۱۹۴۰ به امریکا رفت و استاد موسیقی کالج میلز[۱۷] در کالیفرنیا شد و در ۱۹۴۷ نیز استاد آهنگسازی کنسرواتوار ملی[۱۸] در پاریس شد. ازجمله آثار اوست: صحنه‌ای اپراها گاو روی پشت بام[۱۹] (۱۹۱۹)؛ موسیقی متن برای سه‌گانۀ ترجمه‌شدۀ اورستس[۲۰] اثر آیسخولوس[۲۱] (آگاممنون[۲۲]، نیازآوران[۲۳]، الهگان انتقام[۲۴]، ۱۹۱۷ـ۱۹۲۲). ارکستری آثاری شامل دوازده سمفونی برای ارکستر بزرگ (۱۹۴۰ـ۱۹۶۲)، سوییت روستایی[۲۵] (۱۹۳۷)، بالاد[۲۶]، کارناوال اکس[۲۷] (۱۹۲۶)، کنچرتینوی بهار[۲۸] برای ویولن و ارکستر (۱۹۳۴). موسیقی مجلسی هجده کوآرتت زهی (۱۹۱۲ـ۱۹۶۲)؛ کوینتت بادی بخاری دیواری رنه شاه[۲۹] (۱۹۳۹)؛ شش اثر پیانویی شامل بهار[۳۰] (۲ جلد)، سوییت اسکاراموش[۳۱] (۱۹۳۹) برای دو پیانو. آواز تک‌صدایی و کرال. چهارده کتاب ترانه‌ها شامل شعرهای یهودی[۳۲]، کاتالوگ گل‌ها[۳۳] برای خواننده و ارکستر مجلسی (۱۹۲۰)؛ مراسم مقدس[۳۴] (۱۹۴۷).
- ↑ Les Six
- ↑ L’homme et son désir
- ↑ Saudades do Brasil
- ↑ Ani maamiu
- ↑ Christophe Colombe/Christopher Columbus
- ↑ Bolïvar
- ↑ La création du monde
- ↑ Paris Conservatory
- ↑ Gédalge
- ↑ Widor
- ↑ d’Indy
- ↑ Dukas
- ↑ French Legation
- ↑ Rio de Janeiro
- ↑ Paul Claudel
- ↑ International Society for Contemporary Music
- ↑ Mills College
- ↑ National Conservatory
- ↑ Le boeuf sur le toit
- ↑ Orest
- ↑ Aeschylus
- ↑ Agamemnon
- ↑ Les Choëphores
- ↑ Les Euménides
- ↑ Suite Provençale
- ↑ Ballade
- ↑ Le Carnaval d’Aix
- ↑ Concertino de printemps
- ↑ La cheminée du Roi René
- ↑ Printemps
- ↑ Scaramouche
- ↑ Poèmes juifs
- ↑ Catalogue des fleurs
- ↑ Service Sacré