استنفورد، چارلز ویلیرز (1852 ـ 1924): تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi1 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
|نام مستعار= | |نام مستعار= | ||
|لقب= | |لقب= | ||
|زادروز= | |زادروز= دوبلین۱۸۵۲م | ||
|تاریخ مرگ=۱۹۲۴م | |تاریخ مرگ=۱۹۲۴م | ||
|دوره زندگی= | |دوره زندگی= | ||
| خط ۲۸: | خط ۲۸: | ||
}} | }} | ||
استنفورد، چارلز ويليرز (۱۸۵۲ ـ۱۹۲۴م) (Stanford, Charles Villiers) [[پرونده:Stanford, Charles Villiers.jpg|بندانگشتی|چارلز ویلیرز استنفورد]] | |||
آهنگ‌ساز و مدرس ایرلندی. او در [[دوبلین، شهر|دوبلین]] به‌دنیا آمد و یکی از مهم‌ترین چهره‌های رنسانس موسیقی انگلیسی، در قرن نوزدهم بود. آثار فراوان او شامل اپراهایی همچون شاموس اوبرین (۱۸۹۶)، هفت سمفونی، موسیقی مجلسی، و موسیقی کلیسایی است. از شاگردان او می‌توان به رلف وون ویلیامز، [[هولست، گوستاو (۱۸۷۴ـ۱۹۳۴)|گوستاو هولست]]، و فرانک بریج اشاره کرد. استَنفورد در ۱۸۷۰ پژوهشگر کُرال در کویینز کالج، [[کیمبریج|کِیمبریج]]، شد و در ۱۸۷۳ راگ‌نواز کالج ترینیتی، و سال بعد از همین کالج درجه‌های افتخاری کلاسیک کسب کرد؛ همچنین رهبر ارکستر انجمن موسیقایی [[دانشگاه کیمبریج|دانشگاه کِیمبریج]] شد. در سال‌های ۱۸۷۴-۱۸۷۶ زیرنظر کارل راینکه در لایپ‌تسیگ تحصیل کرد و در [[برلین]] از فریدریش کیل تعلیم گرفت، و در ۱۸۷۶ [[تنیسون، آلفرد (۱۸۰۹ـ۱۸۹۲)|آلفرد تنیسُن]] او را برای ساخت موسیقی صحنه‌ای نمایش‌نامۀ ملکه مِری انتخاب کرد. استَنفورد در ۱۸۸۳ از [[دانشگاه آکسفورد|آکسفورد]] و در ۱۸۸۸ از کِیمبریج دکترا گرفت، و در ۱۸۸۷ در همین دانشگاه به عنوان استاد موسیقی جانشین جرج مک‌فارِن شد. او رهبر کُر باخ در لندن و استاد آهنگسازی کالج سلطنتی موسیقی هم بود، و در آن‌جا رهبری کلاس‌های ارکستر و اپرا را نیز برعهده داشت. استنفورد ترانه‌های سنتی ایرلندی را گردآوری کرد و ویرایش مجموعۀ کامل پتری از موسیقی ایرلندی (۱۹۰۲-۱۹۰۵، سه‌جلد) را که جرج پتری تدوین و منتشر کرد، برعهده داشت. ازجمله آثار او: اپرا شاموس اوبرین (از روی لِ فانو؛ ۱۸۹۶). ارکستر هفت سمفونی (۱۸۷۶-۱۹۱۱)؛ پنج راپسودی ایرلندی (۱۹۰۱-۱۹۱۴)؛ کنسرتوی ویولونسل (۱۹۱۹)؛ کنسرتو کلارینت. موسیقی مجلسی دو سونات برای [[ویولنسل|ویولونسل]] و [[پیانو]]؛ سونات کلارینت و پیانو؛ چند قطعۀ سازیِ کوچک‌تر همراه با پیانو؛ آثار پیانویی شامل سونات، سه راپسودی دانته (۱۸۷۵)؛ اثر برای ارگ شامل پنج سونات. کُرال اوراتوریوهای سه کودک مقدس (۱۸۸۵)، باغ بهشت (۱۸۹۱)، ماگنیفیکات؛ استابات ماتِر، انتقام (۱۸۸۶)، ترانه‌های دریا (۱۹۰۴)، ترانه‌های ناوگان (۱۹۱۰). | |||
آهنگ‌ساز و مدرس ایرلندی. او در [[دوبلین، شهر|دوبلین]] به‌دنیا آمد و یکی از مهم‌ترین چهره‌های رنسانس موسیقی انگلیسی، در قرن نوزدهم بود. آثار فراوان او شامل اپراهایی همچون شاموس اوبرین (۱۸۹۶)، هفت سمفونی، موسیقی مجلسی، و موسیقی کلیسایی است. از شاگردان او می‌توان به رلف وون ویلیامز، [[هولست، گوستاو (۱۸۷۴ـ۱۹۳۴)|گوستاو هولست]]، و فرانک بریج اشاره کرد. استَنفورد در ۱۸۷۰ پژوهشگر کُرال در کویینز کالج، [[کیمبریج|کِیمبریج]]، شد و در ۱۸۷۳ راگ‌نواز کالج ترینیتی، و سال بعد از همین کالج درجه‌های افتخاری کلاسیک کسب کرد؛ همچنین رهبر ارکستر انجمن موسیقایی [[دانشگاه کیمبریج|دانشگاه کِیمبریج]] شد. در سال‌های ۱۸۷۴-۱۸۷۶ زیرنظر کارل | |||
<br /> <!--42208500--> | <br /> <!--42208500--> | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۲ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۰۵:۴۸
| چارلز ويليرز استنفورد Charles Villiers Stanford | |
|---|---|
| زادروز |
دوبلین۱۸۵۲م |
| درگذشت | ۱۹۲۴م |
| ملیت | ایرلندی |
| تحصیلات و محل تحصیل | دکترا از آکسفورد (در ۱۸۸۳) و از کِیمبریج (در ۱۸۸۸) |
| شغل و تخصص اصلی | آهنگ‌ساز |
| شغل و تخصص های دیگر | رهبر کُر باخ در لندن و استاد آهنگسازی کالج سلطنتی موسیقی |
| آثار | کُرال اوراتوریوهای سه کودک مقدس (۱۸۸۵)، باغ بهشت (۱۸۹۱)، ماگنیفیکات؛ استابات ماتِر، انتقام (۱۸۸۶)، ترانه‌های دریا (۱۹۰۴)، ترانه‌های ناوگان (۱۹۱۰) |
| گروه مقاله | موسیقی |
استنفورد، چارلز ويليرز (۱۸۵۲ ـ۱۹۲۴م) (Stanford, Charles Villiers)
آهنگ‌ساز و مدرس ایرلندی. او در دوبلین به‌دنیا آمد و یکی از مهم‌ترین چهره‌های رنسانس موسیقی انگلیسی، در قرن نوزدهم بود. آثار فراوان او شامل اپراهایی همچون شاموس اوبرین (۱۸۹۶)، هفت سمفونی، موسیقی مجلسی، و موسیقی کلیسایی است. از شاگردان او می‌توان به رلف وون ویلیامز، گوستاو هولست، و فرانک بریج اشاره کرد. استَنفورد در ۱۸۷۰ پژوهشگر کُرال در کویینز کالج، کِیمبریج، شد و در ۱۸۷۳ راگ‌نواز کالج ترینیتی، و سال بعد از همین کالج درجه‌های افتخاری کلاسیک کسب کرد؛ همچنین رهبر ارکستر انجمن موسیقایی دانشگاه کِیمبریج شد. در سال‌های ۱۸۷۴-۱۸۷۶ زیرنظر کارل راینکه در لایپ‌تسیگ تحصیل کرد و در برلین از فریدریش کیل تعلیم گرفت، و در ۱۸۷۶ آلفرد تنیسُن او را برای ساخت موسیقی صحنه‌ای نمایش‌نامۀ ملکه مِری انتخاب کرد. استَنفورد در ۱۸۸۳ از آکسفورد و در ۱۸۸۸ از کِیمبریج دکترا گرفت، و در ۱۸۸۷ در همین دانشگاه به عنوان استاد موسیقی جانشین جرج مک‌فارِن شد. او رهبر کُر باخ در لندن و استاد آهنگسازی کالج سلطنتی موسیقی هم بود، و در آن‌جا رهبری کلاس‌های ارکستر و اپرا را نیز برعهده داشت. استنفورد ترانه‌های سنتی ایرلندی را گردآوری کرد و ویرایش مجموعۀ کامل پتری از موسیقی ایرلندی (۱۹۰۲-۱۹۰۵، سه‌جلد) را که جرج پتری تدوین و منتشر کرد، برعهده داشت. ازجمله آثار او: اپرا شاموس اوبرین (از روی لِ فانو؛ ۱۸۹۶). ارکستر هفت سمفونی (۱۸۷۶-۱۹۱۱)؛ پنج راپسودی ایرلندی (۱۹۰۱-۱۹۱۴)؛ کنسرتوی ویولونسل (۱۹۱۹)؛ کنسرتو کلارینت. موسیقی مجلسی دو سونات برای ویولونسل و پیانو؛ سونات کلارینت و پیانو؛ چند قطعۀ سازیِ کوچک‌تر همراه با پیانو؛ آثار پیانویی شامل سونات، سه راپسودی دانته (۱۸۷۵)؛ اثر برای ارگ شامل پنج سونات. کُرال اوراتوریوهای سه کودک مقدس (۱۸۸۵)، باغ بهشت (۱۸۹۱)، ماگنیفیکات؛ استابات ماتِر، انتقام (۱۸۸۶)، ترانه‌های دریا (۱۹۰۴)، ترانه‌های ناوگان (۱۹۱۰).