ارزشیابی: تفاوت میان نسخه‌ها

</ref>: ارزشیابی نهایی پایان هر دورۀ آموزشی که برای تشخیص آموخته‌های فراگیران از کل مفاهیم و مطالب درسی ارائه‌شده طی یک دورۀ معین انجام می‌گیرد و منظور از آن تشخیص مهارت‌های آموخته‌‌شده و تعیین استعدادها و پیش‌بینی احتمال موفقیت در کلاس‌ها یا دوره‌های آموزشی بعدی است. ساده‌ترین و متداول‌ترین وسیله یا ابزار سنجش در فرایند ارزشیابی، امتحان است که یا به‌صورت امتحان کتبی، و یا امتحان شفاهی اجرا می‌شود. اما امتحان تنها وسیله یا ابزار سنجش ارزشیابی نیست و علاوه بر آن، مشاهدۀ (غیرمستقیم) رفتار و ثبت خصایص رفتاری دانش‌آموز، و همچنین کارسنجی و مشاهدۀ مستقیم انجام کار نیز ابزار خوب برای ارزشیابی‌اند. ارزشیابی در آموزش و پرورش و آموزش عالی ایران، معمولاً به‌صورت امتحان (کتبی و شفاهی) و با عنایت به پاره‌ای فعالیت‌های دیگر فراگیر، انجام می‌شود. بر اساس آیین‌نامۀ آموزشی دانشگاهی، ارزشیابی پیشرفت دانشجو در هر درس، بر اساس میزان حضور و فعالیت در کلاس، انجام تکالیف درسی و نتایج امتحانات بین نیمسال و پایان نیمسال صورت می‌گیرد و استاد هر درس مرجع ارزشیابی دانشجو در آن درس است. معیار ارزشیابی در ایران نمره است؛ معمولاً از صفر تا بیست، و با ارزش‌هایی به شرح زیر: از ۱۹ تا ۲۰، خیلی‌خوب؛ از ۱۵ تا ۱۸، خوب؛ از ۱۱ تا ۱۴، متوسط؛ از ۷ تا ۱۰، کم‌قوه؛ از ۱ تا ۶، بد؛ صفر، خیلی‌بد. در نظام آموزش عالی ایران، تا سال ۱۳۶۱، جهت نمایش کمّی ارزشیابی، از روش نمره‌گذاری حرفی (الف تا دال) استفاده می‌شد و برای سنجش میانگین نمره‌ها اعداد صفر تا ۴ را به‌کار می‌بردند؛ بدین ترتیب: الف، با ارزش عالی، معادل عددیِ ۴؛ ب، با ارزش خوب، معادل عددیِ ۳؛ ج، با ارزش متوسط، معادل عددیِ ۲؛ د، با ارزش ضعیف، معادل عددیِ یک (۱)؛ ﻫ ، با ارزش مردود، معادل عددیِ صفر. گاهی مدرسان دانشگاه ملاک سنجش ارزشیابی را نمره‌گذاری تا ۱۰۰ قرار می‌دادند، ولی در نهایت، به هنگام ثبت نهایی نمرات دانشجویان، همان رده‌بندی الف تا دال را ـ به عنوان معادل حرفیِ نمره‌های عددی ـ به کار می‌بردند.