امامزاده عبدالله (شهر ری): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
[[پرونده:2042164184- 2.jpg|جایگزین=تصویری از تزئینات داخلی بقعه|بندانگشتی|تصویری از تزئینات داخلی بقعه]] | [[پرونده:2042164184- 2.jpg|جایگزین=تصویری از تزئینات داخلی بقعه|بندانگشتی|تصویری از تزئینات داخلی بقعه]] | ||
بنایی آرامگاهی، متعلق به دورۀ صفوی، در شمال غربی شهر ری. بنا بر اقوال صاحب منتقلةالطالبیه (مندرج در جنةالنعیم) و صاحب‌النقض و صاحب عمدةالطالب به روشنی می‌توان دریافت که این بقعه را بر روی مزار یکی از اعقاب امام سجاد ساخته‌اند که به سال 319ق درگذشته است؛ ابوعبدالله حسین بن عبدالله بن عباس بن محمد بن عبدالله شهید بن حسن افطس بن علی بن علی بن حسین بن علی بن ابی‌طالب (ع). | بنایی آرامگاهی، متعلق به دورۀ صفوی، در شمال غربی شهر ری. بنا بر اقوال صاحب منتقلةالطالبیه (مندرج در جنةالنعیم) و صاحب‌النقض و صاحب عمدةالطالب به روشنی می‌توان دریافت که این بقعه را بر روی مزار یکی از اعقاب امام سجاد ساخته‌اند که به سال 319ق درگذشته است؛ ابوعبدالله حسین بن عبدالله بن عباس بن محمد بن عبدالله شهید بن حسن افطس بن علی بن علی بن حسین بن علی بن ابی‌طالب (ع). | ||
بقعه در شمال غربی شهر ری واقع است که از خیابان ری، از کوچه‌ای وسیع و مشجر در سمت غرب، به آن راه است. در محوطه و فضای پیرامونی امامزاده به تدریج گورستانی ایجاد شده که از دهۀ 1350 با گسترش بهشت زهرا و پر شدن فضای گورستان امامزاده، دفن مردگان در آن (به جز در مقابر خانوادگی) امکان‌پذیر نیست. در این گورستان تعدادی زیادی از رجال و مشاهیر دوره‌های قاجار و پهلوی دفن شده‌اند. از جمله تقی ارانی، احمد اخگر، مهدی بامداد، مهدی برکشلی، ادیب پیشاوری، عبدالحسین تیمورتاش، شیخ خزعل، علی دشتی، یدالله سحابی، صادق سرمد، سیدعلی نصر، علی‌اکبر شهنازی، وحید دستگردی، توران میرهادی، دوستعلی‌خان معیرالممالک، حسین قوللر آقاسی، حسینقلی نظام‌السلطنه و یدالله سحابی. | |||
مجموعۀ گورستان و بنای امامزاده عبدالله، سال ۱۳۷۸ در زمرۀ آثار ملی ایران ثبت شده است. | |||
همچنان که در ابتدا ذکر شد، بنای قدیمی بقعه از آثار دورۀ صفوی است. رواق بزرگی در شرق حرم قرار دارد. ایوان شرقی و رواق فعلی، در سال 1274ق به دستور میرزا کاظم‌خان نظام‌الملک (بانی عمارت نظامیه) ساخته شده است. مدخل اصلی بقعه، رو به شرق است و ایوانی هم در جناح شمالی حرم قرار دارد. | |||
---- | ---- | ||
نسخهٔ ۸ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۳۳
بنایی آرامگاهی، متعلق به دورۀ صفوی، در شمال غربی شهر ری. بنا بر اقوال صاحب منتقلةالطالبیه (مندرج در جنةالنعیم) و صاحب‌النقض و صاحب عمدةالطالب به روشنی می‌توان دریافت که این بقعه را بر روی مزار یکی از اعقاب امام سجاد ساخته‌اند که به سال 319ق درگذشته است؛ ابوعبدالله حسین بن عبدالله بن عباس بن محمد بن عبدالله شهید بن حسن افطس بن علی بن علی بن حسین بن علی بن ابی‌طالب (ع).
بقعه در شمال غربی شهر ری واقع است که از خیابان ری، از کوچه‌ای وسیع و مشجر در سمت غرب، به آن راه است. در محوطه و فضای پیرامونی امامزاده به تدریج گورستانی ایجاد شده که از دهۀ 1350 با گسترش بهشت زهرا و پر شدن فضای گورستان امامزاده، دفن مردگان در آن (به جز در مقابر خانوادگی) امکان‌پذیر نیست. در این گورستان تعدادی زیادی از رجال و مشاهیر دوره‌های قاجار و پهلوی دفن شده‌اند. از جمله تقی ارانی، احمد اخگر، مهدی بامداد، مهدی برکشلی، ادیب پیشاوری، عبدالحسین تیمورتاش، شیخ خزعل، علی دشتی، یدالله سحابی، صادق سرمد، سیدعلی نصر، علی‌اکبر شهنازی، وحید دستگردی، توران میرهادی، دوستعلی‌خان معیرالممالک، حسین قوللر آقاسی، حسینقلی نظام‌السلطنه و یدالله سحابی.
مجموعۀ گورستان و بنای امامزاده عبدالله، سال ۱۳۷۸ در زمرۀ آثار ملی ایران ثبت شده است.
همچنان که در ابتدا ذکر شد، بنای قدیمی بقعه از آثار دورۀ صفوی است. رواق بزرگی در شرق حرم قرار دارد. ایوان شرقی و رواق فعلی، در سال 1274ق به دستور میرزا کاظم‌خان نظام‌الملک (بانی عمارت نظامیه) ساخته شده است. مدخل اصلی بقعه، رو به شرق است و ایوانی هم در جناح شمالی حرم قرار دارد.