ارنست هیلگارد: تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه زندگینامه | {{جعبه زندگینامه | ||
|عنوان = ارنست هیلگارد | |عنوان = ارنست هیلگارد | ||
|نام = | |نام =Ernest Hilgard | ||
|نام دیگر= | |نام دیگر= | ||
|نام اصلی=ارنست راپیکِت "جک" هیلگارد | |نام اصلی=ارنست راپیکِت "جک" هیلگارد | ||
| خط ۱۷: | خط ۱۷: | ||
|سبک = | |سبک = | ||
|مکتب = | |مکتب = | ||
|سمت = | |سمت =عضو آکادمی هنر و علوم امریکایی در 1958؛ از برجسته‌ترین رؤسای انجمن روانشناسی امریکا؛ رئیس مجلۀ روان‌شناس امریکایی؛ عضو هیئت علمی دانشکدۀ استنفورد؛ رئیس دپارتمان روانشناسی | ||
|جوایز و افتخارات =در رتبۀ 29 بارزترین روان‌شناسان قرن بیستم- کسب جایزۀ نشان طلای بنیاد روانشناسی امریکا در 1978؛ دریافت جایزه از آکادمی ملی علوم در 1984 برای تحقیق | |جوایز و افتخارات =در رتبۀ 29 بارزترین روان‌شناسان قرن بیستم - کسب جایزۀ نشان طلای بنیاد روانشناسی امریکا در 1978؛ دریافت جایزه از آکادمی ملی علوم در 1984 برای تحقیق علمی | ||
|آثار = | |آثار = هیپنوتیسم در تسکین درد (1975)؛ آگاهی تقسیم شده (1977)؛ روانشناسی در امریکا (بررسی تاریخی)؛ شرطی‌سازی و یادگیری؛ نظریه‌های یادگیری؛ زمینۀ روانشناسی اتکینسون و هیلگارد | ||
|خویشاوندان سرشناس = ژوزفین روهر، | |خویشاوندان سرشناس = ژوزفین روهر، همسرش (استاد روانپزشکی بالینی در استنفورد) | ||
|گروه مقاله =روانشناسی و روانپزشکی | |گروه مقاله =روانشناسی و روانپزشکی | ||
|دوره = | |دوره = | ||
|فعالیت‌های مهم = شناخته شده برای نظریه‌اش موسوم به "ناظر پنهان" -پیشگام در مطالعۀ علمی | |فعالیت‌های مهم = شناخته شده برای نظریه‌اش موسوم به "ناظر پنهان" - پیشگام در مطالعۀ علمی هیپنوتیسم - تأسیس آزمایشگاه تحقیقات هیپنوتیسم در استنفورد | ||
|رشته = | |رشته = | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}} | }} | ||
<p style="text-align: justify;">[[File:Hilgard.e.jpg|thumb|ارنست هیلگارد]]ارنست هیلگارد (1904-2001) (Ernest Hilgard)</p> <p style="text-align: justify;">(با نام کامل: ارنست راپیکِت "جک" هیلگارد<ref>Ernest Ropiequet Jack Hilgard</ref> ؛ معروف به "جک" در بین دوستان و همکارانش) روان‌شناس امریکایی و استاد بازنشستۀ دپارتمان روانشناسی دانشگاه استنفورد از | <p style="text-align: justify;">[[File:Hilgard.e.jpg|thumb|ارنست هیلگارد]]ارنست هیلگارد (1904-2001) (Ernest Hilgard)</p> <p style="text-align: justify;">(با نام کامل: ارنست راپیکِت "جک" هیلگارد<ref>Ernest Ropiequet Jack Hilgard</ref> ؛ معروف به "جک" در بین دوستان و همکارانش) روان‌شناس امریکایی و استاد بازنشستۀ دپارتمان روانشناسی دانشگاه استنفورد از 1933م. برای درک جامع خود از ایده‌های روان‌شناختی، شناخته شده بود. طبق آمار انجمن روانشناسی امریکا، که در سال 2002م منتشر شده، هیلگارد در رتبۀ 29 بارزترین روان‌شناسان قرن بیستم قرار گرفته است. او یکی از برجسته‌ترین رؤسای انجمن روانشناسی امریکا نیز بود. </p> <p style="text-align: justify;">در بِلِویل<ref>Belleville</ref>، [[ایلینوی]]<ref>Illinois</ref> متولد شد. او تنها پسر خانواده بود و دو خواهر داشت که یکی بزرگ‌تر و دیگری کوچک‌تر بودند. پدرش، جورج انگلمن هیلگارد<ref>George Engelmann Hilgard</ref> پزشک بود و طی [[جنگ جهانی اول]] به خدمت ارتش درآمد. هیلگارد ابتدا به رشتۀ مهندسی گرایش پیدا کرد و مدرک کارشناسی مهندسی شیمی<ref>chemical engineering </ref> را در 1924 از دانشگاه ایلینوی<ref>University of Illinois </ref> در شَمپِین اوربانا<ref>Champaign-Urbana</ref> گرفت. سپس تحصیلات تکمیلی خود را در ییل، جایی که او همسرش، ژوزفین روهر<ref>Josephine Rohrs</ref> را دید، گذراند. اما بعد روانشناسی<ref>psychology</ref> خواند و دکترای این رشته را در 1930 از دانشگاه ییل<ref>Yale University </ref> اخذ کرد. هیلگارد پس از اخذ مدرک دکترا، همراه با همسرش به غرب کالیفرنیا رفت، و در 1933 آن‌جا عضو هیئت علمی دانشکدۀ استنفورد شد. تا 1942، رئیس دپارتمان روانشناسی بود. از 1951 تا 1955، او به عنوان رئیس بخش فارغ‌التحصیلان استنفورد خدمت کرد و در 1969 بازنشسته شد.</p> <p style="text-align: justify;">برخی از جوایز و افتخارات دیگری که کسب کرده، به قرار زیر است: کسب جایزۀ نشان طلای بنیاد روانشناسی امریکا<ref>American Psychological Foundation's Gold Medal Award </ref> در 1978؛ دریافت جایزه از آکادمی ملی علوم<ref>(National Academy of Sciences (NAS</ref> در 1984 برای تحقیق علمی؛ عضو آکادمی هنر و علوم امریکایی<ref> American Academy of Arts and Sciences</ref> در 1958؛ عضو آکادمی ملی علوم؛ عضو آکادمی ملی آموزش و پرورش و جامعۀ فلسفی امریکا<ref>National Academy of Education and the American Philosophical Society</ref>؛ رئیس انجمن روانشناسی امریکا<ref>American Psychological Association, </ref>؛ و در 1991، رئیس مجلۀ روان‌شناس امریکایی<ref>The American Psychologist</ref>.</p> <p style="text-align: justify;">او به طور خاص برای نظریه‌اش موسوم به "ناظر پنهان<ref>hidden observer</ref>" شناخته شده است که هنگام وقوع [[هیپنوتیسم]]<ref>hypnosis</ref> در ذهن ایجاد می‌شود. هیلگارد بر این باور بود که هیپنوتیسم، حالتی مشخص و متمایز از هشیاری است. او می‌گفت که هیپنوتیسم باعث می‌شود یک حالت منفصل در آگاهی به وجود بیاید و معتقد بود که هیپنوتیسم در واقع جدا کردن قسمتی از هشیاری است. به اعتقاد او، همین قسمت جدا شده یا منفصل از هشیاری است که به تلقین‌های هیپنوتیسم کننده پاسخ می‌دهد. قسمت دیگر هشیاری، ناظر پنهان است که به فرایند و عملیات هیپنوتیسم کاری ندارد اما بر همهٔ کارهایی که انجام می‌شود، ساکت و صامت، نظارت می‌کند. در دهۀ 1950 بود که هیلگارد به عنوان پیشگام در مطالعۀ علمی هیپنوتیسم مطرح شد. او و همسرش، که استاد روانپزشکی بالینی در استنفورد (تا هنگام فوتش در 1989) بود، آزمایشگاه تحقیقات هیپنوتیسم<ref>Laboratory of Hypnosis Research </ref> در استنفورد<ref>Stanford</ref> را تأسیس کردند. همکاری این زن و شوهر منجر به انتشار کتابهای متعددی، از جمله ''هیپنوتیسم در تسکین درد''<ref>''Hypnosis in the Relief of Pain'' </ref> (1975) و ''آگاهی تقسیم شده''<ref>''Divided Consciousness'' </ref> (1977) شد. تحقیقات آنان در مورد استفاده از هیپنوتیسم برای درمان سرطان در کودکان، سبب شد که از موسسۀ ملی سرطان<ref>National Cancer Institute</ref> کمک های مالی دریافت کنند (و نیز از سوی بنیاد فورد<ref>Ford Foundation </ref> و موسسۀ ملی سلامت روان<ref>National Institute of Mental Health</ref> به کارشان بودجه تخصیص یابد). هیلگارد به عنوان رئیس انجمن بین‌المللی هیپنوتیسم<ref>International Society of Hypnosis </ref> در دهۀ 1970 خدمت می‌کرد. پیش از آن، هیپنوتیسم همچون پدیده‌ای مرموز و جادویی بود که روان‌شناسان آبرومند به مطالعه و تحقیق در خصوص آن نمی‌پرداختند – و موضوعی منحصر به جادوگران انگاشته می‌شد. هیلگارد به‌واقع علاقه‌مند بود که آن را تبدیل به موضوعی علمی و عینی کند. یکی از مهم‌ترین کارهایی که در این زمینه انجام داد، بسط و گسترش یک مقیاس سنجش برای ارزیابی عمق هیپنوتیسم بود- و یا این‌که چگونه افراد پذیرای هیپنوتیسم هستند. این مقیاس، که به مقیاس حساسیت هیپنوتیسمی استنفورد<ref>Stanford Hypnotic Susceptibility Scale</ref> معروف است، هنوز هم استفاده می‌شود. این مقیاس به استاندارد‌سازی شیوه‌های تحقیق در خصوص هیپنوتیسم کمک کرده است. علاقۀ او به این موضوع در کتاب ''روانشناسی در امریکا (بررسی تاریخی)''<ref>''Psychology in America: A Historical Survey''</ref> منعکس شده است. در آن زمان، استقبال بسیار خوبی از این کتاب شد. کتاب‌هایش حوزه‌های گسترده‌ای را در بر می‌گیرد، به‌ویژه حوزه‌های یادگیری، انگیزه و طی بخش دوم حرفه‌اش، هیپنوتیسم. هیلگارد علاوه بر کتاب‌هایی که دربارهٔ هیپنوتیسم نوشت، سه کتاب مهم نیز در خصوص موضوعاتی متفاوت نوشت: ''شرطی‌سازی و یادگیری''<ref>''Conditioning and Learning''</ref> (که تا سال ۱۹۶۰ کتاب مرجع برای بسیاری از کتابهای دیگر بود.)؛ ''نظریه‌های یادگیری''<ref>''Theories of Learning''</ref> (که با همکاری [[گوردون بوئر]]<ref>Gordon Bower</ref> نوشت و کتاب مرجع برای بسیاری از کتابهای دیگر شد.)؛ و ''زمینهٔ روانشناسی''<ref>''Introduction to Psychology''</ref> (این کتاب تا ویراست چهاردهم، "''زمینهٔ روانشناسی''" نام داشت. اما پس از درگذشت هیلگارد، آخرین و جدیدترین نسخه‌اش، که در ۲۰۰۹ به چاپ رسید، «''زمینۀ روانشناسی اتکینسون و هیلگارد''<ref>''Atkinson & Hilgard's Introduction to Psychology''</ref>» نام گرفت.)</p> <p style="text-align: justify;">او علایق بسیار دیگری نیز خارج از محیط دانشگاه داشت. او در کمک به حقوق بشر سهیم بود. از جمله فعالیت‌های مدنی او، این بود که یکی از بنیانگذاران شرکت Palo Alto در دهۀ 1930 بود. پس از [[جنگ جهانی دوم]]، او در ایجاد یک دانشکدۀ پرستاری در استنفورد برای کمک به دانش‌آموزان متأهلی که از جنگ بازگشته بودند، بسیار مؤثر بود. او در 1946 عضو مأمور آموزشی به ژاپن به منظور کمک به تغییرات پس از جنگ در نظام آموزشی آن کشور بود.</p> <p style="text-align: justify;">ارنست هیلگارد در 97 سالگی به علت ایست قلبی در منزلش در پالو آلتو<ref>Palo Alto</ref>، [[کالیفرنیا]]<ref>California</ref> درگذشت.</p> <p style="text-align: justify;">منابع:</p> | ||
<span dir="LTR">https://en.wikipedia.org/wiki/Ernest_Hilgard</span> | <span dir="LTR">https://en.wikipedia.org/wiki/Ernest_Hilgard</span> | ||
| خط ۴۳: | خط ۴۳: | ||
[https://www.goodreads.com/author/list/400412.Ernest_R_Hilgard <span dir="LTR">https://www.goodreads.com/author/list/400412.Ernest_R_Hilgard</span>] | [https://www.goodreads.com/author/list/400412.Ernest_R_Hilgard <span dir="LTR">https://www.goodreads.com/author/list/400412.Ernest_R_Hilgard</span>] | ||
<br /> | |||
---- | ---- | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۷ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۴۵
| ارنست هیلگارد Ernest Hilgard | |
|---|---|
| زادروز |
بِلِویل، ایلینوی 1904م |
| درگذشت | پالو آلتو، کالیفرنیا 2001م |
| ملیت | امریکایی |
| تحصیلات و محل تحصیل | مدرک کارشناسی مهندسی شیمی در 1924 از دانشگاه ایلینوی- دکترای روان شناسی در 1930 از دانشگاه ییل |
| شغل و تخصص اصلی | روان‌شناس |
| شغل و تخصص های دیگر | استاد دپارتمان روانشناسی دانشگاه استنفورد |
| فعالیت‌های مهم | شناخته شده برای نظریه‌اش موسوم به "ناظر پنهان" - پیشگام در مطالعۀ علمی هیپنوتیسم - تأسیس آزمایشگاه تحقیقات هیپنوتیسم در استنفورد |
| آثار | هیپنوتیسم در تسکین درد (1975)؛ آگاهی تقسیم شده (1977)؛ روانشناسی در امریکا (بررسی تاریخی)؛ شرطی‌سازی و یادگیری؛ نظریه‌های یادگیری؛ زمینۀ روانشناسی اتکینسون و هیلگارد |
| گروه مقاله | روانشناسی و روانپزشکی |
| خویشاوندان سرشناس | ژوزفین روهر، همسرش (استاد روانپزشکی بالینی در استنفورد) |
| جوایز و افتخارات | در رتبۀ 29 بارزترین روان‌شناسان قرن بیستم - کسب جایزۀ نشان طلای بنیاد روانشناسی امریکا در 1978؛ دریافت جایزه از آکادمی ملی علوم در 1984 برای تحقیق علمی |
ارنست هیلگارد (1904-2001) (Ernest Hilgard)
(با نام کامل: ارنست راپیکِت "جک" هیلگارد[۱] ؛ معروف به "جک" در بین دوستان و همکارانش) روان‌شناس امریکایی و استاد بازنشستۀ دپارتمان روانشناسی دانشگاه استنفورد از 1933م. برای درک جامع خود از ایده‌های روان‌شناختی، شناخته شده بود. طبق آمار انجمن روانشناسی امریکا، که در سال 2002م منتشر شده، هیلگارد در رتبۀ 29 بارزترین روان‌شناسان قرن بیستم قرار گرفته است. او یکی از برجسته‌ترین رؤسای انجمن روانشناسی امریکا نیز بود.
در بِلِویل[۲]، ایلینوی[۳] متولد شد. او تنها پسر خانواده بود و دو خواهر داشت که یکی بزرگ‌تر و دیگری کوچک‌تر بودند. پدرش، جورج انگلمن هیلگارد[۴] پزشک بود و طی جنگ جهانی اول به خدمت ارتش درآمد. هیلگارد ابتدا به رشتۀ مهندسی گرایش پیدا کرد و مدرک کارشناسی مهندسی شیمی[۵] را در 1924 از دانشگاه ایلینوی[۶] در شَمپِین اوربانا[۷] گرفت. سپس تحصیلات تکمیلی خود را در ییل، جایی که او همسرش، ژوزفین روهر[۸] را دید، گذراند. اما بعد روانشناسی[۹] خواند و دکترای این رشته را در 1930 از دانشگاه ییل[۱۰] اخذ کرد. هیلگارد پس از اخذ مدرک دکترا، همراه با همسرش به غرب کالیفرنیا رفت، و در 1933 آن‌جا عضو هیئت علمی دانشکدۀ استنفورد شد. تا 1942، رئیس دپارتمان روانشناسی بود. از 1951 تا 1955، او به عنوان رئیس بخش فارغ‌التحصیلان استنفورد خدمت کرد و در 1969 بازنشسته شد.
برخی از جوایز و افتخارات دیگری که کسب کرده، به قرار زیر است: کسب جایزۀ نشان طلای بنیاد روانشناسی امریکا[۱۱] در 1978؛ دریافت جایزه از آکادمی ملی علوم[۱۲] در 1984 برای تحقیق علمی؛ عضو آکادمی هنر و علوم امریکایی[۱۳] در 1958؛ عضو آکادمی ملی علوم؛ عضو آکادمی ملی آموزش و پرورش و جامعۀ فلسفی امریکا[۱۴]؛ رئیس انجمن روانشناسی امریکا[۱۵]؛ و در 1991، رئیس مجلۀ روان‌شناس امریکایی[۱۶].
او به طور خاص برای نظریه‌اش موسوم به "ناظر پنهان[۱۷]" شناخته شده است که هنگام وقوع هیپنوتیسم[۱۸] در ذهن ایجاد می‌شود. هیلگارد بر این باور بود که هیپنوتیسم، حالتی مشخص و متمایز از هشیاری است. او می‌گفت که هیپنوتیسم باعث می‌شود یک حالت منفصل در آگاهی به وجود بیاید و معتقد بود که هیپنوتیسم در واقع جدا کردن قسمتی از هشیاری است. به اعتقاد او، همین قسمت جدا شده یا منفصل از هشیاری است که به تلقین‌های هیپنوتیسم کننده پاسخ می‌دهد. قسمت دیگر هشیاری، ناظر پنهان است که به فرایند و عملیات هیپنوتیسم کاری ندارد اما بر همهٔ کارهایی که انجام می‌شود، ساکت و صامت، نظارت می‌کند. در دهۀ 1950 بود که هیلگارد به عنوان پیشگام در مطالعۀ علمی هیپنوتیسم مطرح شد. او و همسرش، که استاد روانپزشکی بالینی در استنفورد (تا هنگام فوتش در 1989) بود، آزمایشگاه تحقیقات هیپنوتیسم[۱۹] در استنفورد[۲۰] را تأسیس کردند. همکاری این زن و شوهر منجر به انتشار کتابهای متعددی، از جمله هیپنوتیسم در تسکین درد[۲۱] (1975) و آگاهی تقسیم شده[۲۲] (1977) شد. تحقیقات آنان در مورد استفاده از هیپنوتیسم برای درمان سرطان در کودکان، سبب شد که از موسسۀ ملی سرطان[۲۳] کمک های مالی دریافت کنند (و نیز از سوی بنیاد فورد[۲۴] و موسسۀ ملی سلامت روان[۲۵] به کارشان بودجه تخصیص یابد). هیلگارد به عنوان رئیس انجمن بین‌المللی هیپنوتیسم[۲۶] در دهۀ 1970 خدمت می‌کرد. پیش از آن، هیپنوتیسم همچون پدیده‌ای مرموز و جادویی بود که روان‌شناسان آبرومند به مطالعه و تحقیق در خصوص آن نمی‌پرداختند – و موضوعی منحصر به جادوگران انگاشته می‌شد. هیلگارد به‌واقع علاقه‌مند بود که آن را تبدیل به موضوعی علمی و عینی کند. یکی از مهم‌ترین کارهایی که در این زمینه انجام داد، بسط و گسترش یک مقیاس سنجش برای ارزیابی عمق هیپنوتیسم بود- و یا این‌که چگونه افراد پذیرای هیپنوتیسم هستند. این مقیاس، که به مقیاس حساسیت هیپنوتیسمی استنفورد[۲۷] معروف است، هنوز هم استفاده می‌شود. این مقیاس به استاندارد‌سازی شیوه‌های تحقیق در خصوص هیپنوتیسم کمک کرده است. علاقۀ او به این موضوع در کتاب روانشناسی در امریکا (بررسی تاریخی)[۲۸] منعکس شده است. در آن زمان، استقبال بسیار خوبی از این کتاب شد. کتاب‌هایش حوزه‌های گسترده‌ای را در بر می‌گیرد، به‌ویژه حوزه‌های یادگیری، انگیزه و طی بخش دوم حرفه‌اش، هیپنوتیسم. هیلگارد علاوه بر کتاب‌هایی که دربارهٔ هیپنوتیسم نوشت، سه کتاب مهم نیز در خصوص موضوعاتی متفاوت نوشت: شرطی‌سازی و یادگیری[۲۹] (که تا سال ۱۹۶۰ کتاب مرجع برای بسیاری از کتابهای دیگر بود.)؛ نظریه‌های یادگیری[۳۰] (که با همکاری گوردون بوئر[۳۱] نوشت و کتاب مرجع برای بسیاری از کتابهای دیگر شد.)؛ و زمینهٔ روانشناسی[۳۲] (این کتاب تا ویراست چهاردهم، "زمینهٔ روانشناسی" نام داشت. اما پس از درگذشت هیلگارد، آخرین و جدیدترین نسخه‌اش، که در ۲۰۰۹ به چاپ رسید، «زمینۀ روانشناسی اتکینسون و هیلگارد[۳۳]» نام گرفت.)
او علایق بسیار دیگری نیز خارج از محیط دانشگاه داشت. او در کمک به حقوق بشر سهیم بود. از جمله فعالیت‌های مدنی او، این بود که یکی از بنیانگذاران شرکت Palo Alto در دهۀ 1930 بود. پس از جنگ جهانی دوم، او در ایجاد یک دانشکدۀ پرستاری در استنفورد برای کمک به دانش‌آموزان متأهلی که از جنگ بازگشته بودند، بسیار مؤثر بود. او در 1946 عضو مأمور آموزشی به ژاپن به منظور کمک به تغییرات پس از جنگ در نظام آموزشی آن کشور بود.
ارنست هیلگارد در 97 سالگی به علت ایست قلبی در منزلش در پالو آلتو[۳۴]، کالیفرنیا[۳۵] درگذشت.
منابع:
https://en.wikipedia.org/wiki/Ernest_Hilgard
https://www.apa.org/about/governance/president/bio-ernest-hilgard
https://link.springer.com/referenceworkentry/10.1007%2F978-1-4419-0463-8_353
https://psychology.jrank.org/pages/304/Ernest-R-Hilgard.html
https://www.nytimes.com/2001/11/03/us/ernest-r-hilgard-leader-in-study-of-hypnosis-dies-at-97.html
https://www.goodreads.com/author/list/400412.Ernest_R_Hilgard
- ↑ Ernest Ropiequet Jack Hilgard
- ↑ Belleville
- ↑ Illinois
- ↑ George Engelmann Hilgard
- ↑ chemical engineering
- ↑ University of Illinois
- ↑ Champaign-Urbana
- ↑ Josephine Rohrs
- ↑ psychology
- ↑ Yale University
- ↑ American Psychological Foundation's Gold Medal Award
- ↑ (National Academy of Sciences (NAS
- ↑ American Academy of Arts and Sciences
- ↑ National Academy of Education and the American Philosophical Society
- ↑ American Psychological Association,
- ↑ The American Psychologist
- ↑ hidden observer
- ↑ hypnosis
- ↑ Laboratory of Hypnosis Research
- ↑ Stanford
- ↑ Hypnosis in the Relief of Pain
- ↑ Divided Consciousness
- ↑ National Cancer Institute
- ↑ Ford Foundation
- ↑ National Institute of Mental Health
- ↑ International Society of Hypnosis
- ↑ Stanford Hypnotic Susceptibility Scale
- ↑ Psychology in America: A Historical Survey
- ↑ Conditioning and Learning
- ↑ Theories of Learning
- ↑ Gordon Bower
- ↑ Introduction to Psychology
- ↑ Atkinson & Hilgard's Introduction to Psychology
- ↑ Palo Alto
- ↑ California