شیوا، آذر (تهران ۱۳۱۹ش): تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۲۸: خط ۲۸:
}}
}}
[[پرونده:26202900.jpg|جایگزین=آذر شیوا|بندانگشتی|آذر شیوا]]
[[پرونده:26202900.jpg|جایگزین=آذر شیوا|بندانگشتی|آذر شیوا]]
[[پرونده:26202900-1.webp|بندانگشتی|آذر شیوا]]
[[پرونده:26202900-3.jpg|بندانگشتی|آذر شیوا]]
آذر شیوا (تهران ۱۳۱۹ش- )<br>
آذر شیوا (تهران ۱۳۱۹ش- )<br>
<p>بازیگر سینمای ایران. در ۱۳۵۰ش در اعتراض‌ به ‌شرایط‌ حاکم‌ بر سینمای‌ ایران‌ از فعالیت‌های سینمایی کناره‌گیری‌ کرد، و مدتی بعد به [[فرانسه]] رفت. او دارای‌ مدرک‌ تحصیلی‌ فوق‌دیپلم‌ پرستاری‌ است. مدتی کوتاه در رادیو تهران‌ (۱۳۳۷) و دوبلۀ‌ فیلم‌ (۱۳۳۸) فعالیت کرد، و از ۱۳۴۰ به بازی در فیلم‌ها روآورد. </p>
<p>بازیگر سینمای ایران. در ۱۳۵۰ش در اعتراض‌ به ‌شرایط‌ حاکم‌ بر سینمای‌ ایران‌ از فعالیت‌های سینمایی کناره‌گیری‌ کرد، و مدتی بعد به [[فرانسه]] رفت. او دارای‌ مدرک‌ تحصیلی‌ فوق‌دیپلم‌ پرستاری‌ است. مدتی کوتاه در رادیو تهران‌ (۱۳۳۷) و دوبلۀ‌ فیلم‌ (۱۳۳۸) فعالیت کرد، و از ۱۳۴۰ به بازی در فیلم‌ها روآورد. </p>

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۶ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۷:۳۹

آذر شیوا
زادروز تهران ۱۳۱۹ش
ملیت ایرانی
تحصیلات و محل تحصیل فوق‌دیپلم‌ پرستاری‌
شغل و تخصص اصلی بازیگر
آثار آهنگ‌ دهکده‌ (۱۳۴۰)، گذشت‌ ( ۱۳۴۱)، قانون‌ زندگی‌ (۱۳۴۳)، زیر گنبد کبود (۱۳۴۶)، روزهای‌ تاریک‌ یک‌ مادر ( ۱۳۴۶)، سلطان‌ قلب‌ها ( ۱۳۴۷)، هنگامه‌ ( ۱۳۴۷)، و درخت‌ها ایستاده‌ می‌میرند (۱۳۵۰)
گروه مقاله سینما
آذر شیوا
آذر شیوا
آذر شیوا

آذر شیوا (تهران ۱۳۱۹ش- )

بازیگر سینمای ایران. در ۱۳۵۰ش در اعتراض‌ به ‌شرایط‌ حاکم‌ بر سینمای‌ ایران‌ از فعالیت‌های سینمایی کناره‌گیری‌ کرد، و مدتی بعد به فرانسه رفت. او دارای‌ مدرک‌ تحصیلی‌ فوق‌دیپلم‌ پرستاری‌ است. مدتی کوتاه در رادیو تهران‌ (۱۳۳۷) و دوبلۀ‌ فیلم‌ (۱۳۳۸) فعالیت کرد، و از ۱۳۴۰ به بازی در فیلم‌ها روآورد.

تعدادی از فیلم‌های وی عبارت‌اند از آهنگ‌ دهکده‌ (مجید محسنی‌، ۱۳۴۰)، گذشت‌ (فرج‌الله‌ نسیمیان‌، ۱۳۴۱)، قانون‌ زندگی‌ (جمشید شیبانی‌، ۱۳۴۳)، زیر گنبد کبود (مهدی‌ رئیس‌فیروز، ۱۳۴۶)، روزهای‌ تاریک‌ یک‌ مادر (محمدعلی‌ زرندی‌، ۱۳۴۶)، سلطان‌ قلب‌ها (محمدعلی‌ فردین‌، ۱۳۴۷)، هنگامه‌ (ساموئل‌ خاچیکیان‌، ۱۳۴۷)، و درخت‌ها ایستاده‌ می‌میرند (امیر شروان‌، ۱۳۵۰).