اریکسون، اسون ـ گوران (۱۹۴۸): تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۸: | خط ۲۸: | ||
}} | }} | ||
[[پرونده:11216300-1.jpg|بندانگشتی|اسون ـ گوران اریکسون]] | [[پرونده:11216300-1.jpg|بندانگشتی|اسون ـ گوران اریکسون]] | ||
اِرِیکْسون، اسون ـ گوران ( | اِرِیکْسون، اسون ـ گوران (۱۹۴۸م - )(Eriksson, Sven-Goran)<br /> | ||
مربی فوتبال سوئدی. به داشتن آرامش، هوش و ذکاوت در فوتبال شهره بود. وی توانست شانزده جایزه در ۲۴ سال کار حرفه‌ای خود به دست آورد. در ۱۹۷۹ـ۱۹۸۲ مربی تیم گوتنبورگ<ref>Gothenburg </ref>بود و با این تیم یک‌بار قهرمان سوئد شد. سپس به [[پرتغال]] رفت و به مربیگری تیم بنفیکا<ref>Benfica</ref> در ۱۹۸۲ـ۱۹۸۴ و ۱۹۸۹ـ۱۹۹۲ پرداخت. مربیگری تیم‌های ایتالیایی رم، فیورنتینا<ref> Fiorentina </ref>، سامپدوریا<ref>Sampdoria</ref>، و لاتسیو<ref> Lazio </ref> را هم به‌عهده داشت. اولین خارجی است که در اکتبر سال ۲۰۰۰ سرمربی تیم ملی انگلستان شد؛ اما پس از ناکامی این تیم در جام جهانی ۲۰۰۶ [[آلمان]]، از سمت خود برکنار شد. پس از یک دوران بازیگری نیمه‌حرفه‌ای مسئولیت مربیگری باشگاه دستۀ سومی دگفورس<ref>Degerfors</ref> را در ۱۹۷۶ به‌عهده گرفت و با موفقیت‌های پی‌درپی توانست این تیم سوئدی را به دستۀ اول ببرد. پس از دوبار کسب قهرمانی پرتغال با تیم بنفیکا، در ۱۹۸۴ سرمربی تیم رم در ایتالیا شد و آن را به مقام دوم در ۱۹۸۶ رساند. پس از اخراج در سال بعد به باشگاه فیورنتینا رفت و در ۱۹۸۹ مجدداً به پرتغال برگشت. پس از سه سال موفقیت‌آمیز با بنفیکا که هیچ‌گاه کمتر از مقام دومی نبود، به ایتالیا برگشت و پنج فصل مربی سامپدوریا شد. در ۱۹۹۷ به لاتسیو رفت و در ۱۹۹۹ با این تیم دوم شد و در سال ۲۰۰۰ پس از ۲۷ سال آن را به مقام قهرمانی رساند. | مربی فوتبال سوئدی. به داشتن آرامش، هوش و ذکاوت در فوتبال شهره بود. وی توانست شانزده جایزه در ۲۴ سال کار حرفه‌ای خود به دست آورد. در ۱۹۷۹ـ۱۹۸۲ مربی تیم گوتنبورگ<ref>Gothenburg </ref>بود و با این تیم یک‌بار قهرمان سوئد شد. سپس به [[پرتغال]] رفت و به مربیگری تیم بنفیکا<ref>Benfica</ref> در ۱۹۸۲ـ۱۹۸۴ و ۱۹۸۹ـ۱۹۹۲ پرداخت. مربیگری تیم‌های ایتالیایی رم، فیورنتینا<ref> Fiorentina </ref>، سامپدوریا<ref>Sampdoria</ref>، و لاتسیو<ref> Lazio </ref> را هم به‌عهده داشت. اولین خارجی است که در اکتبر سال ۲۰۰۰ سرمربی تیم ملی انگلستان شد؛ اما پس از ناکامی این تیم در جام جهانی ۲۰۰۶ [[آلمان]]، از سمت خود برکنار شد. پس از یک دوران بازیگری نیمه‌حرفه‌ای مسئولیت مربیگری باشگاه دستۀ سومی دگفورس<ref>Degerfors</ref> را در ۱۹۷۶ به‌عهده گرفت و با موفقیت‌های پی‌درپی توانست این تیم سوئدی را به دستۀ اول ببرد. پس از دوبار کسب قهرمانی پرتغال با تیم بنفیکا، در ۱۹۸۴ سرمربی تیم رم در ایتالیا شد و آن را به مقام دوم در ۱۹۸۶ رساند. پس از اخراج در سال بعد به باشگاه فیورنتینا رفت و در ۱۹۸۹ مجدداً به پرتغال برگشت. پس از سه سال موفقیت‌آمیز با بنفیکا که هیچ‌گاه کمتر از مقام دومی نبود، به ایتالیا برگشت و پنج فصل مربی سامپدوریا شد. در ۱۹۹۷ به لاتسیو رفت و در ۱۹۹۹ با این تیم دوم شد و در سال ۲۰۰۰ پس از ۲۷ سال آن را به مقام قهرمانی رساند. | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۶ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۰۹
| اسون ـ گوران اریکسون Sven-Goran Eriksson | |
|---|---|
| زادروز |
۱۹۴۸م |
| ملیت | سوئدی |
| شغل و تخصص اصلی | مربی فوتبال |
| گروه مقاله | ورزش |
| رشته | فوتبال |
اِرِیکْسون، اسون ـ گوران (۱۹۴۸م - )(Eriksson, Sven-Goran)
مربی فوتبال سوئدی. به داشتن آرامش، هوش و ذکاوت در فوتبال شهره بود. وی توانست شانزده جایزه در ۲۴ سال کار حرفه‌ای خود به دست آورد. در ۱۹۷۹ـ۱۹۸۲ مربی تیم گوتنبورگ[۱]بود و با این تیم یک‌بار قهرمان سوئد شد. سپس به پرتغال رفت و به مربیگری تیم بنفیکا[۲] در ۱۹۸۲ـ۱۹۸۴ و ۱۹۸۹ـ۱۹۹۲ پرداخت. مربیگری تیم‌های ایتالیایی رم، فیورنتینا[۳]، سامپدوریا[۴]، و لاتسیو[۵] را هم به‌عهده داشت. اولین خارجی است که در اکتبر سال ۲۰۰۰ سرمربی تیم ملی انگلستان شد؛ اما پس از ناکامی این تیم در جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان، از سمت خود برکنار شد. پس از یک دوران بازیگری نیمه‌حرفه‌ای مسئولیت مربیگری باشگاه دستۀ سومی دگفورس[۶] را در ۱۹۷۶ به‌عهده گرفت و با موفقیت‌های پی‌درپی توانست این تیم سوئدی را به دستۀ اول ببرد. پس از دوبار کسب قهرمانی پرتغال با تیم بنفیکا، در ۱۹۸۴ سرمربی تیم رم در ایتالیا شد و آن را به مقام دوم در ۱۹۸۶ رساند. پس از اخراج در سال بعد به باشگاه فیورنتینا رفت و در ۱۹۸۹ مجدداً به پرتغال برگشت. پس از سه سال موفقیت‌آمیز با بنفیکا که هیچ‌گاه کمتر از مقام دومی نبود، به ایتالیا برگشت و پنج فصل مربی سامپدوریا شد. در ۱۹۹۷ به لاتسیو رفت و در ۱۹۹۹ با این تیم دوم شد و در سال ۲۰۰۰ پس از ۲۷ سال آن را به مقام قهرمانی رساند.