استان سرحد شمال غربی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۳: | خط ۱۳: | ||
|مساحت(کیلومتر مربع)=۷۴۵۰۰ | |مساحت(کیلومتر مربع)=۷۴۵۰۰ | ||
|تولیدات و صنایع مهم= | |تولیدات و صنایع مهم= | ||
}}استانی در | }}استانی در [[پاکستان]]، با ۷۴,۵۰۰ کیلومتر مربع مساحت و ۲۰,۰۹۰,۰۰۰ نفر جمعیت (۱۹۹۳). مرکز آن پیشاور است. از ۱۹۰۱ تا ۱۹۴۷ بخشی از هند [[بریتانیا]]<ref>British India</ref> بود. گردنۀ استراتژیک خیبر، محل مبارزه دایم بین هند بریتانیا و جنگجویان پاتان، را در خود جاداده است. استان سرحد شمال غربی به طول حدود ۳,۲۰۰ کیلومتر، از طولانی‌ترین مرزهای امپراتوری سابق بریتانیا بود و از کوه‌های قراقورم در شمال کشمیر تا دریای عرب امتداد داشت. از شمال با ناحیۀ خودمختار سین‌کیانگ اویغور<ref>Xinjiang Uygur Autonomous Region</ref> (چین) مرز مشترک دارد، سپس به سمت جنوب منحرف می‌شود و بقیۀ طول آن در مناطق کوهستانی قبایل مرزنشین افغان واقع شده است. از [[چترال]]<ref>Chitral</ref> تا [[بلوچستان، ناحیه|بلوچستان]]، مرز مورد توافق کشور با دولت افغان در ۱۸۹۴ است که «خط دورند<ref>Durand Line</ref>» نام دارد. این استان در سراسر طول خود از سرزمین‌های مسلمان‌نشین می‌گذرد. اطراف کشمیر مناطق کوچک مسلمان‌نشین گیلگیت<ref>Gilgit</ref> و [[هونزا]]<ref>Hunza</ref> قرار دارند. استان سرحد شمال غربی زمانی بخشی از کشور پادشاهی قدیمی گنداره<ref>Gandhara</ref> را تشکیل می‌داد و اهمیت آن به‌سبب موقعیت استراتژیکش در انتهای گذرگاه خیبر و مشرف‌بودن بر راه اصلی منتهی به افغانستان، ایران، و آسیای مرکزی بود. این ناحیه به ترتیب در دست ایرانیان، یونانیان، هندی‌ها، هندوباکتریایی‌ها، سکاها، پارت‌ها، و کوشان‌ها بود. [[محمود غزنوی (۳۶۰ـ۴۲۱ق)|محمود غزنوی]] چندبار بین ۳۷۹و ۴۰۵ق/۱۰۰۱ و ۱۰۲۷م به شمال هند حمله کرد و بخش وسیعی از استان کنونی را تحت کنترل خود درآورد. منطقۀ مزبور در قرن ۷ق/۱۳م در دست سلسله‌های مسلمان افغان و سپس مغول‌ها بود. سیک<ref>Sikh</ref>ها در اوایل قرن ۱۹ بر منطقه مسلط شدند تا این‌که در دومین جنگ سیک<ref>Secound Sikh War</ref> (۱۸۴۹) مغلوب بریتانیا شدند. امروز، استان سرحد شمال غربی به شش بخش سیاسی تقسیم شده است که عبارت‌اند از ملکند، مهمند، خیبر، کونن، وزیرستان شمالی، و وزیرستان جنوبی. | ||
<br /> | |||
---- | ---- | ||
[[Category:جغرافیای آسیا]] [[Category:جغرافیای انسانی سایر کشورهای آسیایی]] | [[Category:جغرافیای آسیا]] | ||
[[Category:جغرافیای انسانی سایر کشورهای آسیایی]] | |||
<references /> | |||
نسخهٔ کنونی تا ۷ فوریهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۳۹
استان سَرْحد شمال غربی (North-West Frontier Province)
| استان سرحد شمال غربی | |
|---|---|
| نام فارسی | استان سرحد شمال غربی |
| نام لاتین | North-West Frontier Province |
| کشور | پاکستان |
| مرکز | پیشاور |
| جمعیت | ۲۰,۰۹۰,۰۰۰ نفر (۱۹۹۳) |
| مساحت(کیلومتر مربع) | ۷۴۵۰۰ |
استانی در پاکستان، با ۷۴,۵۰۰ کیلومتر مربع مساحت و ۲۰,۰۹۰,۰۰۰ نفر جمعیت (۱۹۹۳). مرکز آن پیشاور است. از ۱۹۰۱ تا ۱۹۴۷ بخشی از هند بریتانیا[۱] بود. گردنۀ استراتژیک خیبر، محل مبارزه دایم بین هند بریتانیا و جنگجویان پاتان، را در خود جاداده است. استان سرحد شمال غربی به طول حدود ۳,۲۰۰ کیلومتر، از طولانی‌ترین مرزهای امپراتوری سابق بریتانیا بود و از کوه‌های قراقورم در شمال کشمیر تا دریای عرب امتداد داشت. از شمال با ناحیۀ خودمختار سین‌کیانگ اویغور[۲] (چین) مرز مشترک دارد، سپس به سمت جنوب منحرف می‌شود و بقیۀ طول آن در مناطق کوهستانی قبایل مرزنشین افغان واقع شده است. از چترال[۳] تا بلوچستان، مرز مورد توافق کشور با دولت افغان در ۱۸۹۴ است که «خط دورند[۴]» نام دارد. این استان در سراسر طول خود از سرزمین‌های مسلمان‌نشین می‌گذرد. اطراف کشمیر مناطق کوچک مسلمان‌نشین گیلگیت[۵] و هونزا[۶] قرار دارند. استان سرحد شمال غربی زمانی بخشی از کشور پادشاهی قدیمی گنداره[۷] را تشکیل می‌داد و اهمیت آن به‌سبب موقعیت استراتژیکش در انتهای گذرگاه خیبر و مشرف‌بودن بر راه اصلی منتهی به افغانستان، ایران، و آسیای مرکزی بود. این ناحیه به ترتیب در دست ایرانیان، یونانیان، هندی‌ها، هندوباکتریایی‌ها، سکاها، پارت‌ها، و کوشان‌ها بود. محمود غزنوی چندبار بین ۳۷۹و ۴۰۵ق/۱۰۰۱ و ۱۰۲۷م به شمال هند حمله کرد و بخش وسیعی از استان کنونی را تحت کنترل خود درآورد. منطقۀ مزبور در قرن ۷ق/۱۳م در دست سلسله‌های مسلمان افغان و سپس مغول‌ها بود. سیک[۸]ها در اوایل قرن ۱۹ بر منطقه مسلط شدند تا این‌که در دومین جنگ سیک[۹] (۱۸۴۹) مغلوب بریتانیا شدند. امروز، استان سرحد شمال غربی به شش بخش سیاسی تقسیم شده است که عبارت‌اند از ملکند، مهمند، خیبر، کونن، وزیرستان شمالی، و وزیرستان جنوبی.