وارهول، اندی (۱۹۲۸ـ۱۹۸۷): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه زندگینامه | |||
|عنوان =اندی وارهول | |عنوان =اندی وارهول | ||
|نام =Andy Warhol | |نام =Andy Warhol | ||
| خط ۲۸: | خط ۲۷: | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}} | }} | ||
وارْهول، اَنْدی (۱۹۲۸ـ۱۹۸۷)(Warhol, Andy)<br /> | |||
(نام اصلی: اندرو وارهولا<ref>Andrew Warhola | (نام اصلی: اندرو وارهولا<ref>Andrew Warhola | ||
</ref>) نقاش و فیلم‌ساز پاپ<ref>pop | </ref>) نقاش و فیلم‌ساز [[پاپ آرت|پاپ]]<ref>pop | ||
</ref> امریکایی. از ۱۹۶۲ با نقاشی از قوطی‌های کنسرو کمبل<ref>Campbell </ref>، و بطری‌های کوکاکولا<ref>Coca-Cola </ref>، و ستارگان سینما به‌شهرت رسید. در کارگاهش در نیویورک که آن را کارخانه می‌نامید، با دستیارانش مجموعۀ پرزرق و برقی از آثار چاپ سیلک‌اسکرین<ref>silk-screen </ref> پدید آورد. ''دختران چلسی''<ref>''Chelsea Girls'' </ref> (۱۹۶۶) و ''آشغال''<ref>''Trash'' </ref> (۱۹۷۰) ازجمله فیلم‌های اوست. وارهول در پیتسبورگ<ref>Pittsburgh</ref> به‌دنیا آمد، و همان‌جا هنر آموخت. در دهۀ ۱۹۵۰ در نیویورک به نقاشی تجاری پرداخت. با رونق هنر پاپ، شخصیّت نامتعارف او، و استعدادش در تبلیغ برای خود، نامش را بر سر زبان‌ها انداخت | </ref> امریکایی. از ۱۹۶۲ با نقاشی از قوطی‌های کنسرو کمبل<ref>Campbell </ref>، و بطری‌های کوکاکولا<ref>Coca-Cola </ref>، و ستارگان سینما به‌شهرت رسید. در کارگاهش در نیویورک که آن را کارخانه می‌نامید، با دستیارانش مجموعۀ پرزرق و برقی از آثار چاپ سیلک‌اسکرین<ref>silk-screen </ref> پدید آورد. ''دختران چلسی''<ref>''Chelsea Girls'' </ref> (۱۹۶۶) و ''آشغال''<ref>''Trash'' </ref> (۱۹۷۰) ازجمله فیلم‌های اوست. وارهول در پیتسبورگ<ref>Pittsburgh</ref> به‌دنیا آمد، و همان‌جا هنر آموخت. در دهۀ ۱۹۵۰ در نیویورک به نقاشی تجاری پرداخت. با رونق هنر پاپ، شخصیّت نامتعارف او، و استعدادش در تبلیغ برای خود، نامش را بر سر زبان‌ها انداخت. | ||
| وارهول در اوایل، عکس‌هایی را به منابع خود می‌افزود و آن‌ها را به‌صورت واحد یا تکراری بر بوم منتقل می‌کرد، عکس‌های افراد مشهوری همچون ستارگان سینما، چهره‌های سرشناس، جنایتکاران، و نیز اشیای چندش‌آوری همچون صندلی الکتریکی، یا صحنه‌های تکان‌دهنده‌ای مانند سوانح رانندگی، یا موجودات بی‌آزاری مانند گاوها و گل‌ها. تکرار عکس‌هایی روی بوم که قبلاً به‌طور انبوه چاپ شده بودند، و در موارد بسیار افزودن یک لایۀ رنگی کم‌وبیش دل‌بخواه، نتایج فوق‌العاده چند‌پهلویی را به‌بار می‌آورد؛ شماری از این زمره آثارش در [[موزه هنرهای معاصر|موزۀ هنرهای معاصر تهران]]<ref> Tehran Museum of Contemporary Art</ref> نگهداری می‌شود، از جمله ''تک‌چهرۀ مائو''<ref>''Portrait of Mao'' </ref> (۱۹۷۲). در ۱۹۶۸، وارهول از گلوله‌‌ای که یک [[فمینیسم|فمینیست]]<ref>feminist </ref> تندرو با نام والری سولاناس<ref>Valerie Solanas</ref> به او شلیک کرد، جان سالم به‌در برد. فیلم‌های او که اولینِ آن‌ها ''خواب''<ref>''Sleep'' </ref> (۱۹۶۳)، و آخرینِ آن‌ها ''بد''<ref>''Bad'' </ref> (۱۹۷۷) نام دارد، عناصر بداهه و مستند بسیار دارند. ازجمله تألیفات اوست: ''فلسفۀ اندی وارهول (از الف تا ب و برعکس)''<ref>''(The Philosophy of Andy Warhol (From A to B and Back Again'' | ||
</ref> (۱۹۷۵)، و ''پاپیسم''<ref>Popism</ref> (۱۹۸۰). در ۱۹۹۴ موزه‌ای از آثار او در پیتسبورگ گشایش یافت، که بزرگ‌ترین موزۀ ویژۀ آثار انفرادی یک هنرمند در امریکا است.[[پرونده:40014600-2.jpg|بندانگشتی|اندی وارهول]] | |||
---- | ---- | ||
نسخهٔ ۲ مارس ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۲۴
| اندی وارهول Andy Warhol | |
|---|---|
| زادروز |
پیتسبورگ ۱۹۲۸م |
| درگذشت | ۱۹۸۷م |
| ملیت | امریکایی |
| شغل و تخصص اصلی | نقاش |
| شغل و تخصص های دیگر | فیلم ساز پاپ |
| آثار | تک چهره مایو (۱۹۷۲)؛ فیلم های دختران چلسی (۱۹۶۶)؛ آشغال (۱۹۷۰)؛ خواب (۱۹۶۳)؛ بد (۱۹۷۷)؛ کتاب های فلسفه اندی وارهول (از الف تا ب و برعکس) (۱۹۷۵) و پاپیسم (۱۹۸۰) |
| گروه مقاله | نگارگری و مجسمه سازی جهان |
وارْهول، اَنْدی (۱۹۲۸ـ۱۹۸۷)(Warhol, Andy)
(نام اصلی: اندرو وارهولا[۱]) نقاش و فیلم‌ساز پاپ[۲] امریکایی. از ۱۹۶۲ با نقاشی از قوطی‌های کنسرو کمبل[۳]، و بطری‌های کوکاکولا[۴]، و ستارگان سینما به‌شهرت رسید. در کارگاهش در نیویورک که آن را کارخانه می‌نامید، با دستیارانش مجموعۀ پرزرق و برقی از آثار چاپ سیلک‌اسکرین[۵] پدید آورد. دختران چلسی[۶] (۱۹۶۶) و آشغال[۷] (۱۹۷۰) ازجمله فیلم‌های اوست. وارهول در پیتسبورگ[۸] به‌دنیا آمد، و همان‌جا هنر آموخت. در دهۀ ۱۹۵۰ در نیویورک به نقاشی تجاری پرداخت. با رونق هنر پاپ، شخصیّت نامتعارف او، و استعدادش در تبلیغ برای خود، نامش را بر سر زبان‌ها انداخت.
وارهول در اوایل، عکس‌هایی را به منابع خود می‌افزود و آن‌ها را به‌صورت واحد یا تکراری بر بوم منتقل می‌کرد، عکس‌های افراد مشهوری همچون ستارگان سینما، چهره‌های سرشناس، جنایتکاران، و نیز اشیای چندش‌آوری همچون صندلی الکتریکی، یا صحنه‌های تکان‌دهنده‌ای مانند سوانح رانندگی، یا موجودات بی‌آزاری مانند گاوها و گل‌ها. تکرار عکس‌هایی روی بوم که قبلاً به‌طور انبوه چاپ شده بودند، و در موارد بسیار افزودن یک لایۀ رنگی کم‌وبیش دل‌بخواه، نتایج فوق‌العاده چند‌پهلویی را به‌بار می‌آورد؛ شماری از این زمره آثارش در موزۀ هنرهای معاصر تهران[۹] نگهداری می‌شود، از جمله تک‌چهرۀ مائو[۱۰] (۱۹۷۲). در ۱۹۶۸، وارهول از گلوله‌‌ای که یک فمینیست[۱۱] تندرو با نام والری سولاناس[۱۲] به او شلیک کرد، جان سالم به‌در برد. فیلم‌های او که اولینِ آن‌ها خواب[۱۳] (۱۹۶۳)، و آخرینِ آن‌ها بد[۱۴] (۱۹۷۷) نام دارد، عناصر بداهه و مستند بسیار دارند. ازجمله تألیفات اوست: فلسفۀ اندی وارهول (از الف تا ب و برعکس)[۱۵] (۱۹۷۵)، و پاپیسم[۱۶] (۱۹۸۰). در ۱۹۹۴ موزه‌ای از آثار او در پیتسبورگ گشایش یافت، که بزرگ‌ترین موزۀ ویژۀ آثار انفرادی یک هنرمند در امریکا است.
