ماندزو، جاکومو (۱۹۰۸ـ۱۹۹۱): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
مانْدْزو، جاکومو (۱۹۰۸ـ۱۹۹۱)(Manzu, Giacomo) | مانْدْزو، جاکومو (۱۹۰۸ـ۱۹۹۱)(Manzu, Giacomo) | ||
[[پرونده:38084600.jpg|بندانگشتی|جاکومو ماندزو]] | |||
[[پرونده:38084600-2.jpg|بندانگشتی|اثری از ماندزو]] | |||
مجسمه‌ساز ایتالیایی. اگرچه چپ‌گرا بود، و به خدا اعتقاد نداشت، سفارش‌های دینی بسیاری اجرا کرد، همچون ''دروازۀ مرگ<ref>''Door of Death''</ref>'' (۱۹۶۴) برای کلیسای سان پیِترو<ref>St Peter’s Basilica</ref> در رم، و سردیس پاپ ژان بیست و سوم<ref>Pope John XXIII</ref> (۱۹۶۳). در پیکره‌هایی که اغلب از مفرغ<ref>bronze </ref> می‌ساخت، ایمان او به شأن ذاتی شکل انسانی مشهود است. | |||
ماندزو در برگامو<ref>Bergamo </ref>، لومباردی<ref>Lombardy </ref>، به‌دنیا آمد. نجاری و مطلاکاری را فراگرفت، و مجسمه‌سازی را کمابیش نزد خود آموخت. در میلان در دهۀ ۱۹۳۰، با روشنفکران پیشتاز ضد [[فاشیسم|فاشیست]]<ref>antifascist </ref> ارتباط پیدا کرد، ولی خود هرگز مدرنیست نشد. هنرمندانی همچون [[رودن، اوگوست (۱۸۴۰ـ۱۹۱۷)|اوگوست رودَن]]<ref>Auguste Rodin</ref>، [[دگا، ادگار (۱۸۳۴ـ۱۹۱۷)|ادگار دگا]]<ref>Edgar Degas</ref> و [[مایول، آریستید (۱۸۶۱ـ۱۹۴۴)|آریستید مایول]]<ref>Aristide Maillol</ref>، مجسمه‌سازان فرانسوی، را بیش از هنرمندان دیگر می‌ستود. در ۱۹۳۸، نخستین تندیس از مجموعۀ مکرر «کاردینال»ها را ساخت که فرم آن‌ها رفته‌رفته ساده‌تر می‌شد. در دوران پیری، به نقاشی گرایید و گه‌گاه به طراحی صحنه پرداخت، ازجمله برای ''اُدیپوس شاه<ref>''Oedipus Rex''</ref>'' اثر [[استراوینسکی، ایگور (۱۸۸۲ـ۱۹۷۱)|ایگور استراوینسکی]]<ref>Igor Stravinsky</ref>. | |||
| | ||
| خط ۸: | خط ۱۱: | ||
---- | ---- | ||
[[Category:نگارگری و مجسمه سازی جهان]] [[Category:قرن 20 - اشخاص]] | [[Category:نگارگری و مجسمه سازی جهان]] | ||
[[Category:قرن 20 - اشخاص]] | |||
<references /> | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۶ مارس ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۰۴
مانْدْزو، جاکومو (۱۹۰۸ـ۱۹۹۱)(Manzu, Giacomo)
مجسمه‌ساز ایتالیایی. اگرچه چپ‌گرا بود، و به خدا اعتقاد نداشت، سفارش‌های دینی بسیاری اجرا کرد، همچون دروازۀ مرگ[۱] (۱۹۶۴) برای کلیسای سان پیِترو[۲] در رم، و سردیس پاپ ژان بیست و سوم[۳] (۱۹۶۳). در پیکره‌هایی که اغلب از مفرغ[۴] می‌ساخت، ایمان او به شأن ذاتی شکل انسانی مشهود است.
ماندزو در برگامو[۵]، لومباردی[۶]، به‌دنیا آمد. نجاری و مطلاکاری را فراگرفت، و مجسمه‌سازی را کمابیش نزد خود آموخت. در میلان در دهۀ ۱۹۳۰، با روشنفکران پیشتاز ضد فاشیست[۷] ارتباط پیدا کرد، ولی خود هرگز مدرنیست نشد. هنرمندانی همچون اوگوست رودَن[۸]، ادگار دگا[۹] و آریستید مایول[۱۰]، مجسمه‌سازان فرانسوی، را بیش از هنرمندان دیگر می‌ستود. در ۱۹۳۸، نخستین تندیس از مجموعۀ مکرر «کاردینال»ها را ساخت که فرم آن‌ها رفته‌رفته ساده‌تر می‌شد. در دوران پیری، به نقاشی گرایید و گه‌گاه به طراحی صحنه پرداخت، ازجمله برای اُدیپوس شاه[۱۱] اثر ایگور استراوینسکی[۱۲].