استراوینسکی، ایگور (۱۸۸۲ـ۱۹۷۱): تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
جز (Amir صفحهٔ استراوینسکی،ایگور (۱۸۸۲ـ۱۹۷۱) را بدون برجای‌گذاشتن تغییرمسیر به استراوینسکی، ایگور (۱۸۸۲ـ۱۹۷۱) منتقل کرد)
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۲۹: خط ۲۹:
}}[[File:11258000.jpg|thumb|اِسْتِراوينْسکي،ايگور]]آهنگ‌ساز روس. بعدها تابعیت فرانسه (۱۹۳۴) و امریکا (۱۹۴۵) را پذیرفت. زیرنظر ریمسکی کورساکوف<ref>Rimsky-Korsakov
}}[[File:11258000.jpg|thumb|اِسْتِراوينْسکي،ايگور]]آهنگ‌ساز روس. بعدها تابعیت فرانسه (۱۹۳۴) و امریکا (۱۹۴۵) را پذیرفت. زیرنظر ریمسکی کورساکوف<ref>Rimsky-Korsakov
</ref> تحصیل کرد و به سفارش [[دیاگیلف، سرگی پاولوویچ (۱۸۷۲ـ۱۹۲۹)|دیاگیلف]]<ref>Diaghilev  
</ref> تحصیل کرد و به سفارش [[دیاگیلف، سرگی پاولوویچ (۱۸۷۲ـ۱۹۲۹)|دیاگیلف]]<ref>Diaghilev  
</ref> برای باله‌های ''پرندۀ آتشین''<ref>''The Firebird'' </ref> (۱۹۱۰)، ''پتروشکا''<ref>''Petrushka'' </ref> (۱۹۱۱)، و ''تقدیس بهار''<ref>''The Rite of Spring'' </ref> (۱۹۱۳) آهنگ‌هایی ساخت که ریتم‌ها و هارمونی‌های غیرمعمول‌شان در زمان خود جنجال‌برانگیز بودند؛ اثر اخیر، آشوب‌های اعتراض‌آمیزی را به دنبال داشت. سایر آثار او عبارت‌اند از سمفونی‌ها، کنسرتوها (برای ویولن و پیانو)، موسیقی مجلسی، و تعدادی اپرا، ازجمله ''پیشرفت آدم هرزه''<ref>''The Roke’s Progress''</ref> (۱۹۵۱)، و ''سیلاب''<ref>''The Flood'' </ref> (۱۹۶۲). استراوینسکی، در کنار شونبرگ<ref>Schoenberg</ref>، مهم‌ترین آهنگ‌ساز سال‌های اول قرن ۲۰ بود، و بیش از هر کس دیگر در تعیین مسیر موسیقی ۵۰ سال بعد نقش داشت. گسترۀ آثار گوناگون و متنوع او از بالۀ نئوکلاسیک ''پولچینِلاّ''<ref>''Pulcinella'' </ref>، (۱۹۲۰) تا ''سمفونی مزامیر''<ref>''Symphony of Psalms'' </ref> (۱۹۳۰) کُرال ـ ارکستری را دربرمی‌گیرد. بعدها در آثاری همچون ''کانتیکوم ساکروم (سرود مذهبی''<ref>''Canticum Sacrum'' </ref>) (۱۹۵۵)، و بالۀ ''آگون''<ref>''Agon'' </ref> (۱۹۵۳ـ۱۹۵۷)، تکنیک‌های سریِل را نیز به‌کار گرفت. استراوینسکی در نزدیکی سن‌پترزبورگ به‌دنیا آمد، و پدرش، فیودور استراوینسکی<ref>Fyodor Stravinsky </ref>، باس اصلیِ اپرای سلطنتی<ref>Imperial Opera</ref> در این شهر بود. فرآیند خلاقیتِ او را به سه مرحلۀ متمایز می‌توان تقسیم کرد، که با ملی‌گرایی روسی آغاز شده و با نئوکلاسیک‌گرایی ادامه می‌یابد تا به تکنیک دودِکافونی می‌رسد. در ۱۹۰۶ با یکی از خویشاوندان خود به نام نادِژدا سولیما<ref> Nadezhda Sulima </ref> ازدواج کرد. در ۱۹۰۸ قطعۀ ارکستری ''آتشبازی''<ref>''Fireworks''</ref> را به مناسبت عروسی نادیا ریمسکی ـ کورساکوف<ref> Nadia Rimsky-Korsakov </ref> و ماکسیمیلیان اشتاینبِرگ<ref>Maximilian Steinberg </ref> ساخت، و یک ''سرود خاکسپاری''<ref>''Funeral Chant'' </ref> نیز برای مرگ ریمسکی ـ کورساکوف خلق کرد. اجرای''اسکِرتسوی فانتاستیک''<ref>''Fantastic Scherzo'' </ref> در ۱۹۰۹ توجه دیاگیلف، مدیر برنامه‌های نمایشی، را به‌خود جلب کرد. در ۱۹۱۴ دیاگیِلف در پاریس اپرا ـ بالۀ پریان ''بلبل''<ref>''The Nightingale''</ref> را به'''‌'''روی '''‌'''صحنه برد. در سال'''‌'''های بین دو جنگ جهانی بسیاری از آثار او در سایۀ نئوکلاسیک'''‌'''گرایی ساخته شدند، و نخستین آن'''‌'''ها مشخصاً بالۀ پولچینِلاّ (۱۹۲۰) بود، که برمبنای قطعاتی منسوب به پِرگولِزی<ref> Pergolesi </ref> ساخته '''‌'''شد، و در ۱۹۲۵ کنسرتو برای پیانو همراه با سازهای بادی نیز همین روند را ادامه داد. ''اُدیپوس شاه''<ref>''Oedipus Rex'' </ref>، اپرا ـ اوراتوریویی از روی سوفوکلس<ref>Sophocles </ref>، نخستین'''‌'''بار در ۱۹۲۷ به اجرا درآمد، و پس از آن نوبت به بالۀ ملهم از اثر کلاسیک ''آپولون موزاژِت''<ref>''Apollon Musagète'' </ref> (۱۹۲۸)، بالۀ ''بوسۀ پری''<ref>''The Fairy’s Kiss'' </ref> (از روی چایکوفسکی<ref>Tchaikovsky </ref>)، ''کاپریچّو''<ref>''Capriccio'' </ref> برای پیانو و ارکستر، و ''سمفونی مزامیر'' رسید که نخستین'''‌'''بار در ۱۹۳۰ به رهبری ارنست آنسرمه<ref>''Ernest Ansermet'' </ref> اجرا شد. در ۱۹۳۷ بالۀ ''ورق''‌''بازی''<ref>''Jeu de Cartes'' </ref> اثر استراوینسکی را بالانشین<ref>Balanchine</ref> در اپرای متروپولیتن نیویورک<ref> NewYork Metropolotan Opera</ref> به'''‌'''اجرا در آورد. در ۱۹۴۰ اجرای سمفونی دو ماژور خود توسط ارکستر سمفونی شیکاگو را رهبری کرد. ''سمفونی سه''‌''موومانی''<ref>''Symphony in three Morements'' </ref> قدرتمند او را نخستین'''‌'''بار در ۱۹۴۶، ارکستر فیلارمونیک نیویورک اجرا کرد و در ۱۹۴۸ بالانشین اپرای ''اورفئوس''<ref>''Orpheus'' </ref> را به'''‌‌'''روی صحنه برد. دیدار با اودن<ref>Auden </ref>، گردآوری آثار نئوکلاسیک استراوینسکی در قالب یک مجموعه را موجب شد، و اپرای ملهم از هوگارت<ref>Hogarth</ref>، ''پیشرفت آدم هرزه''، نخستین'''‌'''بار در ۱۹۵۱ در ونیز به اجرا درآمد. در این هنگام استراوینسکی با رابرت کرافت<ref> Robert Craft </ref>، رهبر ارکستر، آشنا شد و تحت تأثیر او به موسیقی سریِل مکتب دوم وین<ref>Second Viennese School </ref> رو آورد. این نشانۀ آغاز سومین دورۀ بزرگ فعالیت آهنگ'''‌'''ساز بود. جالب این'''‌'''جاست که استراوینسکی تا پس از مرگِ بزرگ'''‌'''ترین چهرۀ این مکتب، [[شونبرگ ، آرنولد (۱۸۷۴ـ۱۹۵۱)|آرنولد شونبرگ]]<ref>Arnold Schoenberg </ref>، دست به اکتشاف کامل این عرصه از موسیقی نزد. بالۀ ''آگون'' و آثار آوازی مذهبی ''کانتیکوم ساکروم'' (۱۹۵۵) و ''ترِنی''<ref>''Threni''</ref> ترکیبی از روش'''‌'''های دقیق با خلاقیت ملایم آشنای استراوینسکی بودند.
</ref> برای باله‌های ''پرندۀ آتشین''<ref>''The Firebird'' </ref> (۱۹۱۰)، ''پتروشکا''<ref>''Petrushka'' </ref> (۱۹۱۱)، و ''تقدیس بهار''<ref>''The Rite of Spring'' </ref> (۱۹۱۳) آهنگ‌هایی ساخت که ریتم‌ها و هارمونی‌های غیرمعمول‌شان در زمان خود جنجال‌برانگیز بودند؛ اثر اخیر، آشوب‌های اعتراض‌آمیزی را به دنبال داشت. سایر آثار او عبارت‌اند از سمفونی‌ها، کنسرتوها (برای ویولن و پیانو)، موسیقی مجلسی، و تعدادی اپرا، ازجمله ''پیشرفت آدم هرزه''<ref>''The Roke’s Progress''</ref> (۱۹۵۱)، و ''سیلاب''<ref>''The Flood'' </ref> (۱۹۶۲). استراوینسکی، در کنار شونبرگ<ref>Schoenberg</ref>، مهم‌ترین آهنگ‌ساز سال‌های اول قرن ۲۰ بود، و بیش از هر کس دیگر در تعیین مسیر موسیقی ۵۰ سال بعد نقش داشت. گسترۀ آثار گوناگون و متنوع او از بالۀ نئوکلاسیک ''پولچینِلاّ''<ref>''Pulcinella'' </ref>، (۱۹۲۰) تا ''سمفونی مزامیر''<ref>''Symphony of Psalms'' </ref> (۱۹۳۰) کُرال ـ ارکستری را دربرمی‌گیرد. بعدها در آثاری همچون ''کانتیکوم ساکروم (سرود مذهبی''<ref>''Canticum Sacrum'' </ref>) (۱۹۵۵)، و بالۀ ''آگون''<ref>''Agon'' </ref> (۱۹۵۳ـ۱۹۵۷)، تکنیک‌های سریِل را نیز به‌کار گرفت. استراوینسکی در نزدیکی سن‌پترزبورگ به‌دنیا آمد، و پدرش، فیودور استراوینسکی<ref>Fyodor Stravinsky </ref>، باس اصلیِ اپرای سلطنتی<ref>Imperial Opera</ref> در این شهر بود. فرآیند خلاقیتِ او را به سه مرحلۀ متمایز می‌توان تقسیم کرد، که با ملی‌گرایی روسی آغاز شده و با نئوکلاسیک‌گرایی ادامه می‌یابد تا به تکنیک دودِکافونی می‌رسد. در ۱۹۰۶ با یکی از خویشاوندان خود به نام نادِژدا سولیما<ref> Nadezhda Sulima </ref> ازدواج کرد. در ۱۹۰۸ قطعۀ ارکستری ''آتشبازی''<ref>''Fireworks''</ref> را به مناسبت عروسی نادیا ریمسکی ـ کورساکوف<ref> Nadia Rimsky-Korsakov </ref> و ماکسیمیلیان اشتاینبِرگ<ref>Maximilian Steinberg </ref> ساخت، و یک ''سرود خاکسپاری''<ref>''Funeral Chant'' </ref> نیز برای مرگ ریمسکی ـ کورساکوف خلق کرد. اجرای''اسکِرتسوی فانتاستیک''<ref>''Fantastic Scherzo'' </ref> در ۱۹۰۹ توجه دیاگیلف، مدیر برنامه‌های نمایشی، را به‌خود جلب کرد. در ۱۹۱۴ دیاگیِلف در پاریس اپرا ـ بالۀ پریان ''بلبل''<ref>''The Nightingale''</ref> را به'''‌'''روی '''‌'''صحنه برد. در سال'''‌'''های بین دو جنگ جهانی بسیاری از آثار او در سایۀ نئوکلاسیک'''‌'''گرایی ساخته شدند، و نخستین آن'''‌'''ها مشخصاً بالۀ پولچینِلاّ (۱۹۲۰) بود، که برمبنای قطعاتی منسوب به پِرگولِزی<ref> Pergolesi </ref> ساخته '''‌'''شد، و در ۱۹۲۵ کنسرتو برای پیانو همراه با سازهای بادی نیز همین روند را ادامه داد. ''اُدیپوس شاه''<ref>''Oedipus Rex'' </ref>، اپرا ـ اوراتوریویی از روی سوفوکلس<ref>Sophocles </ref>، نخستین'''‌'''بار در ۱۹۲۷ به اجرا درآمد، و پس از آن نوبت به بالۀ ملهم از اثر کلاسیک ''آپولون موزاژِت''<ref>''Apollon Musagète'' </ref> (۱۹۲۸)، بالۀ ''بوسۀ پری''<ref>''The Fairy’s Kiss'' </ref> (از روی چایکوفسکی<ref>Tchaikovsky </ref>)، ''کاپریچّو''<ref>''Capriccio'' </ref> برای پیانو و ارکستر، و ''سمفونی مزامیر'' رسید که نخستین'''‌'''بار در ۱۹۳۰ به رهبری ارنست آنسرمه<ref>''Ernest Ansermet'' </ref> اجرا شد. در ۱۹۳۷ بالۀ ''ورق''‌''بازی''<ref>''Jeu de Cartes'' </ref> اثر استراوینسکی را بالانشین<ref>Balanchine</ref> در اپرای متروپولیتن نیویورک<ref> NewYork Metropolotan Opera</ref> به'''‌'''اجرا در آورد. در ۱۹۴۰ اجرای سمفونی دو ماژور خود توسط ارکستر سمفونی شیکاگو را رهبری کرد. ''سمفونی سه''‌''موومانی''<ref>''Symphony in three Morements'' </ref> قدرتمند او را نخستین'''‌'''بار در ۱۹۴۶، ارکستر فیلارمونیک نیویورک اجرا کرد و در ۱۹۴۸ بالانشین اپرای ''اورفئوس''<ref>''Orpheus'' </ref> را به'''‌‌'''روی صحنه برد. دیدار با اودن<ref>Auden </ref>، گردآوری آثار نئوکلاسیک استراوینسکی در قالب یک مجموعه را موجب شد، و اپرای ملهم از هوگارت<ref>Hogarth</ref>، ''پیشرفت آدم هرزه''، نخستین'''‌'''بار در ۱۹۵۱ در ونیز به اجرا درآمد. در این هنگام استراوینسکی با رابرت کرافت<ref> Robert Craft </ref>، رهبر ارکستر، آشنا شد و تحت تأثیر او به موسیقی سریِل مکتب دوم وین<ref>Second Viennese School </ref> رو آورد. این نشانۀ آغاز سومین دورۀ بزرگ فعالیت آهنگ'''‌'''ساز بود. جالب این'''‌'''جاست که استراوینسکی تا پس از مرگِ بزرگ'''‌'''ترین چهرۀ این مکتب، [[شونبرگ، آرنولد (۱۸۷۴ـ۱۹۵۱)|آرنولد شونبرگ]]<ref>Arnold Schoenberg </ref>، دست به اکتشاف کامل این عرصه از موسیقی نزد. بالۀ ''آگون'' و آثار آوازی مذهبی ''کانتیکوم ساکروم'' (۱۹۵۵) و ''ترِنی''<ref>''Threni''</ref> ترکیبی از روش'''‌'''های دقیق با خلاقیت ملایم آشنای استراوینسکی بودند.


&nbsp;
&nbsp;

نسخهٔ ‏۱۶ مارس ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۱۸

اِسْتِراوینْسکی، ایگور (۱۸۸۲ـ۱۹۷۱)(Stravinsky, Igor)

ایگور استراوینسکی
Igor Stravinsky
زادروز نزدیکی سن‌پترزبورگ ۱۸۸۲م
درگذشت ۱۹۷۱م
ملیت روسیه ای (همچنین بعدها: فرانسوی و امریکایی)
شغل و تخصص اصلی آهنگ ساز
آثار پرنده آتشین (۱۹۱۰)، پتروشکا (۱۹۱۱)، و تقدیس بهار (۱۹۱۳)
گروه مقاله موسیقی
اِسْتِراوينْسکي،ايگور

آهنگ‌ساز روس. بعدها تابعیت فرانسه (۱۹۳۴) و امریکا (۱۹۴۵) را پذیرفت. زیرنظر ریمسکی کورساکوف[۱] تحصیل کرد و به سفارش دیاگیلف[۲] برای باله‌های پرندۀ آتشین[۳] (۱۹۱۰)، پتروشکا[۴] (۱۹۱۱)، و تقدیس بهار[۵] (۱۹۱۳) آهنگ‌هایی ساخت که ریتم‌ها و هارمونی‌های غیرمعمول‌شان در زمان خود جنجال‌برانگیز بودند؛ اثر اخیر، آشوب‌های اعتراض‌آمیزی را به دنبال داشت. سایر آثار او عبارت‌اند از سمفونی‌ها، کنسرتوها (برای ویولن و پیانو)، موسیقی مجلسی، و تعدادی اپرا، ازجمله پیشرفت آدم هرزه[۶] (۱۹۵۱)، و سیلاب[۷] (۱۹۶۲). استراوینسکی، در کنار شونبرگ[۸]، مهم‌ترین آهنگ‌ساز سال‌های اول قرن ۲۰ بود، و بیش از هر کس دیگر در تعیین مسیر موسیقی ۵۰ سال بعد نقش داشت. گسترۀ آثار گوناگون و متنوع او از بالۀ نئوکلاسیک پولچینِلاّ[۹]، (۱۹۲۰) تا سمفونی مزامیر[۱۰] (۱۹۳۰) کُرال ـ ارکستری را دربرمی‌گیرد. بعدها در آثاری همچون کانتیکوم ساکروم (سرود مذهبی[۱۱]) (۱۹۵۵)، و بالۀ آگون[۱۲] (۱۹۵۳ـ۱۹۵۷)، تکنیک‌های سریِل را نیز به‌کار گرفت. استراوینسکی در نزدیکی سن‌پترزبورگ به‌دنیا آمد، و پدرش، فیودور استراوینسکی[۱۳]، باس اصلیِ اپرای سلطنتی[۱۴] در این شهر بود. فرآیند خلاقیتِ او را به سه مرحلۀ متمایز می‌توان تقسیم کرد، که با ملی‌گرایی روسی آغاز شده و با نئوکلاسیک‌گرایی ادامه می‌یابد تا به تکنیک دودِکافونی می‌رسد. در ۱۹۰۶ با یکی از خویشاوندان خود به نام نادِژدا سولیما[۱۵] ازدواج کرد. در ۱۹۰۸ قطعۀ ارکستری آتشبازی[۱۶] را به مناسبت عروسی نادیا ریمسکی ـ کورساکوف[۱۷] و ماکسیمیلیان اشتاینبِرگ[۱۸] ساخت، و یک سرود خاکسپاری[۱۹] نیز برای مرگ ریمسکی ـ کورساکوف خلق کرد. اجرایاسکِرتسوی فانتاستیک[۲۰] در ۱۹۰۹ توجه دیاگیلف، مدیر برنامه‌های نمایشی، را به‌خود جلب کرد. در ۱۹۱۴ دیاگیِلف در پاریس اپرا ـ بالۀ پریان بلبل[۲۱] را بهروی صحنه برد. در سالهای بین دو جنگ جهانی بسیاری از آثار او در سایۀ نئوکلاسیکگرایی ساخته شدند، و نخستین آنها مشخصاً بالۀ پولچینِلاّ (۱۹۲۰) بود، که برمبنای قطعاتی منسوب به پِرگولِزی[۲۲] ساخته شد، و در ۱۹۲۵ کنسرتو برای پیانو همراه با سازهای بادی نیز همین روند را ادامه داد. اُدیپوس شاه[۲۳]، اپرا ـ اوراتوریویی از روی سوفوکلس[۲۴]، نخستینبار در ۱۹۲۷ به اجرا درآمد، و پس از آن نوبت به بالۀ ملهم از اثر کلاسیک آپولون موزاژِت[۲۵] (۱۹۲۸)، بالۀ بوسۀ پری[۲۶] (از روی چایکوفسکی[۲۷]کاپریچّو[۲۸] برای پیانو و ارکستر، و سمفونی مزامیر رسید که نخستینبار در ۱۹۳۰ به رهبری ارنست آنسرمه[۲۹] اجرا شد. در ۱۹۳۷ بالۀ ورقبازی[۳۰] اثر استراوینسکی را بالانشین[۳۱] در اپرای متروپولیتن نیویورک[۳۲] بهاجرا در آورد. در ۱۹۴۰ اجرای سمفونی دو ماژور خود توسط ارکستر سمفونی شیکاگو را رهبری کرد. سمفونی سهموومانی[۳۳] قدرتمند او را نخستینبار در ۱۹۴۶، ارکستر فیلارمونیک نیویورک اجرا کرد و در ۱۹۴۸ بالانشین اپرای اورفئوس[۳۴] را به‌‌روی صحنه برد. دیدار با اودن[۳۵]، گردآوری آثار نئوکلاسیک استراوینسکی در قالب یک مجموعه را موجب شد، و اپرای ملهم از هوگارت[۳۶]، پیشرفت آدم هرزه، نخستینبار در ۱۹۵۱ در ونیز به اجرا درآمد. در این هنگام استراوینسکی با رابرت کرافت[۳۷]، رهبر ارکستر، آشنا شد و تحت تأثیر او به موسیقی سریِل مکتب دوم وین[۳۸] رو آورد. این نشانۀ آغاز سومین دورۀ بزرگ فعالیت آهنگساز بود. جالب اینجاست که استراوینسکی تا پس از مرگِ بزرگترین چهرۀ این مکتب، آرنولد شونبرگ[۳۹]، دست به اکتشاف کامل این عرصه از موسیقی نزد. بالۀ آگون و آثار آوازی مذهبی کانتیکوم ساکروم (۱۹۵۵) و ترِنی[۴۰] ترکیبی از روشهای دقیق با خلاقیت ملایم آشنای استراوینسکی بودند.

 


  1. Rimsky-Korsakov
  2. Diaghilev
  3. The Firebird
  4. Petrushka
  5. The Rite of Spring
  6. The Roke’s Progress
  7. The Flood
  8. Schoenberg
  9. Pulcinella
  10. Symphony of Psalms
  11. Canticum Sacrum
  12. Agon
  13. Fyodor Stravinsky
  14. Imperial Opera
  15. Nadezhda Sulima
  16. Fireworks
  17. Nadia Rimsky-Korsakov
  18. Maximilian Steinberg
  19. Funeral Chant
  20. Fantastic Scherzo
  21. The Nightingale
  22. Pergolesi
  23. Oedipus Rex
  24. Sophocles
  25. Apollon Musagète
  26. The Fairy’s Kiss
  27. Tchaikovsky
  28. Capriccio
  29. Ernest Ansermet
  30. Jeu de Cartes
  31. Balanchine
  32. NewYork Metropolotan Opera
  33. Symphony in three Morements
  34. Orpheus
  35. Auden
  36. Hogarth
  37. Robert Craft
  38. Second Viennese School
  39. Arnold Schoenberg
  40. Threni