طراحان صحنه و لباس در سینمای ایران: تفاوت میان نسخه‌ها

[[پرونده: 29020100.jpg | بندانگشتی|شهرک سينمايی غزالی]]<p>طراحی صحنه و لباس از ۱۳۰۹ تا اوایل دهۀ ۱۳۶۰ش به‌رغم حضور و فعالیت افرادی چون [[خاکدان، ولی الله (باکو ۱۳۰۲ـ۱۳۷۵ش)|ولی‌الله خاکدان]]، [[دلپذیر، علی زمان (بادکوبه ۱۲۹۹ـ۱۳۵۰ش)|علی‌زمان دلپذیر]]، [[موشق ساروریان|موشق سارواریان]]، نوریک آغاسیان، اسماعیل ارحام‌صدر، نقی قوی‌دل، حسن پاک‌نژاد، حسین محسنی، اکبر ویشه، محمد سبحانی، ایرج صفدری و مهدی بهمن‌پور به جایگاه مناسبی نرسید. دکورهای تاریخی ـ به‌جز در پاره‌ای از فیلم‌های ولی‌الله خاکدان ـ متأثر از دکورهای مقوایی، شمشیرهای چوبی، سپرهای حلبی و لباس‌های پر زرق و برق تماشاخانه‌های لاله‌زار بود و بدون کم‌ترین ذوق و ابتکاری به‌کار می‌رفت. فضاهای محدود شهری ـ به فراخور ماجراهای فیلم‌نامه ـ جز چند خانۀ فقیرانه یا اعیانی و کت، کراوات، و لباس‌های ساده نبود؛ برای فیلم‌های روستایی نیز فیلم‌برداری در محیط‌ واقعی ارجحیت داشت. اما در اواخر دهۀ ۱۳۴۰ و اوایل دهۀ ۱۳۵۰ با پیدایش «موج نو» در فیلم‌های ''[[گاو (سینما)|گاو]]''، ''[[قیصر (سینما)|قیصر]]''، ''صادق کرده''، ''نفرین''، ''حسن کچل''، ''[[سوته دلان|سوته‌دلان]]''، ''طبیعت بی‌جان''، ''پستچی''، ''[[یک اتفاق ساده]]''، ''ستارخان''، ''غریبه و مه'' و ''کلاغ'' تجربه‌های قابل اعتنایی در طراحی صحنه و لباس برای خلق فضای بصری انجام شد. در اواسط دهۀ ۱۳۶۰ با ارائه تعریفی جدید از طراحی صحنه و لباس، و با حضور افراد تحصیل‌کرده در این رشته و اختصاص جوایزی به دست‌اندرکاران آن در جشنوارۀ فیلم فجر، طراحی صحنه و لباس از اساس متحول شد. [[رامین فر، ایرج (تهران ۱۳۲۸ش)|ایرج رامین‌فر]]، [[خزاعی، ملک جهان (تربت حیدریه ۱۳۲۸ش)|ملک‌جهان خزاعی]]، محسن شاه‌ابراهیمی، [[مجید میرفخرایی]]، حسن فارسی، امیرحسین اثباتی، کیهان مرتضوی، پرویز شیخ‌طادی، [[مهرجویی، ژیلا (۱۳۲۴ـ۱۳۹۲ش)|ژیلا مهرجویی]]، و فریار جواهریان در این تحول سهمی مهم و اساسی داشتند.</p>