فرزاد موتمن: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۲: | خط ۳۲: | ||
کارگردان و مدرس ایرانی سینما. به خاطر شغل پدرش دوران كودكی و نوجوانی را در مناطق نفت‌خیز جنوب گذارند. بعد از اتمام تحصیلات متوسطه، برای ادامه‌ی تحصیل به [[امریکا، ایالات متحده|امریکا]] رفت و تحصیلاتش را در رشته‌ی سینما در سال 1979م نیمه‌تمام رها كرد و به ایران بازگشت. پس از آن به عكاسی و فیلم‌برداری پرداخت و مستندسازی را نیز تجربه كرد. در سال 1377 به عنوان دستیار کارگردان با ضیا‌ءالدین دری در ساخت فیلم سینمایی لژیون همکاری کرد. او از سال 1378 به ساخت فیلم‌های سینمایی پرداخته و در كنار فیلم‌سازی به تدریس تکنیک‌های بازیگری و کارگردانی در دانشگاه سوره و مراکز دیگر نیز مشغول بوده است. فیلم‌های خداحافظی طولانی و آخرین بار کی سحر را دیدی؟ از او به ترتیب در سی و سومین دوره (1393) و سی و چهارمین دوره‌ی جشنواره‌ی فیلم فجر نامزد دریافت جایزه‌ی بهترین کارگردانی و بهترین فیلم بوده‌اند. دومین فیلم سینمایی موتمن (شب‌های روشن) که اقتباسی از داستان کوتاهی از داستایوسکی با همین عنوان است (نوشته‌ی سعید عقیقی) با وجود واکنش ابتدایی منتقدین، پس از اکران عمومی و استقبال تماشاگران، در مطبوعات و بین منتقدان تبدیل به یک فیلمی پرطرفدار شد. فیلم‌های بعدی او، جز پوپک و مش ماشاالله که اثری کمدی است، غالبا به عنوان آثاری مستقل و جدا از بدنه‌ی سینمای تجاری، مورد توجه و استقبال منتقدان بوده‌اند. آخرین فیلم او نیز که اثری کمدی است (با عنوان چشم و گوش بسته) هنوز نمایش داده نشده. | کارگردان و مدرس ایرانی سینما. به خاطر شغل پدرش دوران كودكی و نوجوانی را در مناطق نفت‌خیز جنوب گذارند. بعد از اتمام تحصیلات متوسطه، برای ادامه‌ی تحصیل به [[امریکا، ایالات متحده|امریکا]] رفت و تحصیلاتش را در رشته‌ی سینما در سال 1979م نیمه‌تمام رها كرد و به ایران بازگشت. پس از آن به عكاسی و فیلم‌برداری پرداخت و مستندسازی را نیز تجربه كرد. در سال 1377 به عنوان دستیار کارگردان با ضیا‌ءالدین دری در ساخت فیلم سینمایی لژیون همکاری کرد. او از سال 1378 به ساخت فیلم‌های سینمایی پرداخته و در كنار فیلم‌سازی به تدریس تکنیک‌های بازیگری و کارگردانی در دانشگاه سوره و مراکز دیگر نیز مشغول بوده است. فیلم‌های خداحافظی طولانی و آخرین بار کی سحر را دیدی؟ از او به ترتیب در سی و سومین دوره (1393) و سی و چهارمین دوره‌ی جشنواره‌ی فیلم فجر نامزد دریافت جایزه‌ی بهترین کارگردانی و بهترین فیلم بوده‌اند. دومین فیلم سینمایی موتمن (شب‌های روشن) که اقتباسی از داستان کوتاهی از داستایوسکی با همین عنوان است (نوشته‌ی سعید عقیقی) با وجود واکنش ابتدایی منتقدین، پس از اکران عمومی و استقبال تماشاگران، در مطبوعات و بین منتقدان تبدیل به یک فیلمی پرطرفدار شد. فیلم‌های بعدی او، جز پوپک و مش ماشاالله که اثری کمدی است، غالبا به عنوان آثاری مستقل و جدا از بدنه‌ی سینمای تجاری، مورد توجه و استقبال منتقدان بوده‌اند. آخرین فیلم او نیز که اثری کمدی است (با عنوان چشم و گوش بسته) هنوز نمایش داده نشده. | ||
در کارنامه‌ی حرفه‌ای موتمن 12 فیلم سینمایی و یک فیلم تلویزیونی ثبت شده که به آن‌ها اشاره می‌کنیم: ''هفت پرده'' (۱۳۷۹) | |||
در کارنامه‌ی حرفه‌ای موتمن 12 فیلم سینمایی و یک فیلم تلویزیونی (تاکنون) ثبت شده که به آن‌ها اشاره می‌کنیم: | |||
* ''هفت پرده'' (۱۳۷۹) | |||
* ''شب‌های روشن'' (۱۳۸۱) | |||
* ''باج‌خور'' (۱۳۸۲) | |||
* ''جعبه‌ی موسیقی'' (۱۳۸۶) | |||
* ''انتهای جاده'' (۱۳۸۶) | |||
* ''صداها'' (۱۳۸۷) | |||
* ''بیداری'' (۱۳۸۷) | |||
* ''پوپک و مش ماشاالله'' (۱۳۸۸) | |||
* ''انتهای بزرگراه'' (فیلم تلویزیونی- 1391) | |||
* ''سایه روشن'' (۱۳۹۲) | |||
* ''خداحافظی طولانی'' (کارگردان و تهیه‌کننده- ۱۳۹۳) | |||
* ''آخرین بار کی سحر را دیدی؟'' (کارگردان و تهیه‌کننده- ۱۳۹۳) | |||
* ''سراسر شب'' (نویسنده و کارگردان- ۱۳۹۶). | |||
[[رده:سینما]] | [[رده:سینما]] | ||
[[رده:ایران - اشخاص (سایر عوامل)]] | [[رده:ایران - اشخاص (سایر عوامل)]] | ||
نسخهٔ ۱۲ آوریل ۲۰۲۲، ساعت ۰۵:۰۳
| فرزاد موتمن | |
|---|---|
| زادروز |
تهران 19 مرداد 1336ش |
| ملیت | ایرانی |
| شغل و تخصص اصلی | کارگردان و مدرس سینما |
| آثار | آخرین بار کی سحر را دیدی؟ (کارگردان و تهیه‌کننده- ۱۳۹۳)؛ سراسر شب (نویسنده و کارگردان- ۱۳۹۶) |
| گروه مقاله | سینما |
| جوایز و افتخارات | سی و سومین دوره و سی و چهارمین دوره‌ی جشنواره‌ی فیلم فجر نامزد دریافت جایزه |
فرزاد موتمن (تهران 19 مرداد 1336ش- )
کارگردان و مدرس ایرانی سینما. به خاطر شغل پدرش دوران كودكی و نوجوانی را در مناطق نفت‌خیز جنوب گذارند. بعد از اتمام تحصیلات متوسطه، برای ادامه‌ی تحصیل به امریکا رفت و تحصیلاتش را در رشته‌ی سینما در سال 1979م نیمه‌تمام رها كرد و به ایران بازگشت. پس از آن به عكاسی و فیلم‌برداری پرداخت و مستندسازی را نیز تجربه كرد. در سال 1377 به عنوان دستیار کارگردان با ضیا‌ءالدین دری در ساخت فیلم سینمایی لژیون همکاری کرد. او از سال 1378 به ساخت فیلم‌های سینمایی پرداخته و در كنار فیلم‌سازی به تدریس تکنیک‌های بازیگری و کارگردانی در دانشگاه سوره و مراکز دیگر نیز مشغول بوده است. فیلم‌های خداحافظی طولانی و آخرین بار کی سحر را دیدی؟ از او به ترتیب در سی و سومین دوره (1393) و سی و چهارمین دوره‌ی جشنواره‌ی فیلم فجر نامزد دریافت جایزه‌ی بهترین کارگردانی و بهترین فیلم بوده‌اند. دومین فیلم سینمایی موتمن (شب‌های روشن) که اقتباسی از داستان کوتاهی از داستایوسکی با همین عنوان است (نوشته‌ی سعید عقیقی) با وجود واکنش ابتدایی منتقدین، پس از اکران عمومی و استقبال تماشاگران، در مطبوعات و بین منتقدان تبدیل به یک فیلمی پرطرفدار شد. فیلم‌های بعدی او، جز پوپک و مش ماشاالله که اثری کمدی است، غالبا به عنوان آثاری مستقل و جدا از بدنه‌ی سینمای تجاری، مورد توجه و استقبال منتقدان بوده‌اند. آخرین فیلم او نیز که اثری کمدی است (با عنوان چشم و گوش بسته) هنوز نمایش داده نشده.
در کارنامه‌ی حرفه‌ای موتمن 12 فیلم سینمایی و یک فیلم تلویزیونی (تاکنون) ثبت شده که به آن‌ها اشاره می‌کنیم:
- هفت پرده (۱۳۷۹)
- شب‌های روشن (۱۳۸۱)
- باج‌خور (۱۳۸۲)
- جعبه‌ی موسیقی (۱۳۸۶)
- انتهای جاده (۱۳۸۶)
- صداها (۱۳۸۷)
- بیداری (۱۳۸۷)
- پوپک و مش ماشاالله (۱۳۸۸)
- انتهای بزرگراه (فیلم تلویزیونی- 1391)
- سایه روشن (۱۳۹۲)
- خداحافظی طولانی (کارگردان و تهیه‌کننده- ۱۳۹۳)
- آخرین بار کی سحر را دیدی؟ (کارگردان و تهیه‌کننده- ۱۳۹۳)
- سراسر شب (نویسنده و کارگردان- ۱۳۹۶).