کایفو، توشیکی (۱۹۳۲): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
کایْفو، توشیکی (۱۹۳۲)(Kaifu, Toshiki)<br> | کایْفو، توشیکی (۱۹۳۲- 2022م) (Kaifu, Toshiki)<br> | ||
[[پرونده: 35136800.jpg | بندانگشتی|کايْفو، توشيکي]]<p>سیاستمدار محافظه‌کار ژاپنی، از ۱۹۸۹ تا ۱۹۹۱ نخست‌وزیر آن کشور. از دست‌پروردگان نخست‌وزیر پیشین تاکئو میکی<ref>Takeo Miki</ref> بود، و در اوت ۱۹۸۹، درپی استعفای سوزوکه اونو<ref>Sosuke Uno </ref> (۱۹۲۲ـ۱۹۹۸)، به ریاست حزب لیبرال دموکرات<ref>Liberal Democratic Party </ref> و نخست‌وزیری ژاپن رسید. کایفو، با ازدست‌دادن حمایت رهبران جناح‌های مهم حزب یادشده، در نوامبر ۱۹۹۱ از مقام خود کناره گرفت و جای خود را به کی‌ئی‌چی میازاوا<ref>Kiichi Miyazawa </ref> داد. از ۱۹۹۴ تا ۱۹۹۵ رهبری ائتلاف مخالف دولت موسوم به شین‌شینتو (حزب مرز نو)<ref>Shinshinto (New Frontier Party) </ref> را برعهده داشت. کایفو در ۱۹۶۱ پا به عرصۀ سیاست گذاشت و از ۱۹۷۴ تا ۱۹۷۶ در کابینۀ میکی در مقام معاون وزیر به خدمت پرداخت، و در دولت ناکاسونه<ref>Nakasone</ref> وزیر آموزش و پرورش بود. او از اعضای جناح کوچک کوموتو<ref>Komoto</ref> است. در ۱۹۸۷، از شرکتی که بعدها متهم به رشوه‌دادن به برخی از سیاستمداران عضو حزب لیبرال دموکرات شد، ۴۰هزار پوند دریافت کرد که به ادعای خودش هدیه‌ای سیاسی مشروع بود. کایفو به‌سبب ردشدن پیشنهاد‌های غیرقانونی‌اش در پارلمان ژاپن مبنی بر مشارکت نیروهای ژاپنی در ارتش ائتلافی تحت فرماندهی سازمان ملل، که پس از تهاجم عراق به خاک کویت به منطقۀ خلیج فارس اعزام شده بودند، محبوبیت خود را در مقام نخست‌وزیر از دست داد و به برکناری‌اش از این مقام در ۱۹۹۱ منجر شد.</p> | [[پرونده: 35136800.jpg | بندانگشتی|کايْفو، توشيکي]]<p>سیاستمدار محافظه‌کار ژاپنی، از ۱۹۸۹ تا ۱۹۹۱ نخست‌وزیر آن کشور. از دست‌پروردگان نخست‌وزیر پیشین تاکئو میکی<ref>Takeo Miki</ref> بود، و در اوت ۱۹۸۹، درپی استعفای سوزوکه اونو<ref>Sosuke Uno </ref> (۱۹۲۲ـ۱۹۹۸)، به ریاست حزب لیبرال دموکرات<ref>Liberal Democratic Party </ref> و نخست‌وزیری ژاپن رسید. کایفو، با ازدست‌دادن حمایت رهبران جناح‌های مهم حزب یادشده، در نوامبر ۱۹۹۱ از مقام خود کناره گرفت و جای خود را به کی‌ئی‌چی میازاوا<ref>Kiichi Miyazawa </ref> داد. از ۱۹۹۴ تا ۱۹۹۵ رهبری ائتلاف مخالف دولت موسوم به شین‌شینتو (حزب مرز نو)<ref>Shinshinto (New Frontier Party) </ref> را برعهده داشت. کایفو در ۱۹۶۱ پا به عرصۀ سیاست گذاشت و از ۱۹۷۴ تا ۱۹۷۶ در کابینۀ میکی در مقام معاون وزیر به خدمت پرداخت، و در دولت ناکاسونه<ref>Nakasone</ref> وزیر آموزش و پرورش بود. او از اعضای جناح کوچک کوموتو<ref>Komoto</ref> است. در ۱۹۸۷، از شرکتی که بعدها متهم به رشوه‌دادن به برخی از سیاستمداران عضو حزب لیبرال دموکرات شد، ۴۰هزار پوند دریافت کرد که به ادعای خودش هدیه‌ای سیاسی مشروع بود. کایفو به‌سبب ردشدن پیشنهاد‌های غیرقانونی‌اش در پارلمان ژاپن مبنی بر مشارکت نیروهای ژاپنی در ارتش ائتلافی تحت فرماندهی سازمان ملل، که پس از تهاجم عراق به خاک کویت به منطقۀ خلیج فارس اعزام شده بودند، محبوبیت خود را در مقام نخست‌وزیر از دست داد و به برکناری‌اش از این مقام در ۱۹۹۱ منجر شد.</p> | ||
<!--35136800--> | <!--35136800--> | ||
| خط ۸: | خط ۸: | ||
[[رده:تاریخ جهان]] | [[رده:تاریخ جهان]] | ||
[[رده:سایر کشورها و حکومت های آسیایی]] | [[رده:سایر کشورها و حکومت های آسیایی]] | ||
<references /> | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۵ آوریل ۲۰۲۲، ساعت ۱۵:۰۹
کایْفو، توشیکی (۱۹۳۲- 2022م) (Kaifu, Toshiki)
سیاستمدار محافظه‌کار ژاپنی، از ۱۹۸۹ تا ۱۹۹۱ نخست‌وزیر آن کشور. از دست‌پروردگان نخست‌وزیر پیشین تاکئو میکی[۱] بود، و در اوت ۱۹۸۹، درپی استعفای سوزوکه اونو[۲] (۱۹۲۲ـ۱۹۹۸)، به ریاست حزب لیبرال دموکرات[۳] و نخست‌وزیری ژاپن رسید. کایفو، با ازدست‌دادن حمایت رهبران جناح‌های مهم حزب یادشده، در نوامبر ۱۹۹۱ از مقام خود کناره گرفت و جای خود را به کی‌ئی‌چی میازاوا[۴] داد. از ۱۹۹۴ تا ۱۹۹۵ رهبری ائتلاف مخالف دولت موسوم به شین‌شینتو (حزب مرز نو)[۵] را برعهده داشت. کایفو در ۱۹۶۱ پا به عرصۀ سیاست گذاشت و از ۱۹۷۴ تا ۱۹۷۶ در کابینۀ میکی در مقام معاون وزیر به خدمت پرداخت، و در دولت ناکاسونه[۶] وزیر آموزش و پرورش بود. او از اعضای جناح کوچک کوموتو[۷] است. در ۱۹۸۷، از شرکتی که بعدها متهم به رشوه‌دادن به برخی از سیاستمداران عضو حزب لیبرال دموکرات شد، ۴۰هزار پوند دریافت کرد که به ادعای خودش هدیه‌ای سیاسی مشروع بود. کایفو به‌سبب ردشدن پیشنهاد‌های غیرقانونی‌اش در پارلمان ژاپن مبنی بر مشارکت نیروهای ژاپنی در ارتش ائتلافی تحت فرماندهی سازمان ملل، که پس از تهاجم عراق به خاک کویت به منطقۀ خلیج فارس اعزام شده بودند، محبوبیت خود را در مقام نخست‌وزیر از دست داد و به برکناری‌اش از این مقام در ۱۹۹۱ منجر شد.