کیمیاوی ، پرویز (تهران ۱۳۱۸ش): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۱: | خط ۳۱: | ||
پرویز کیمیاوی (تهران ۱۳۱۸ش- )<br /> | پرویز کیمیاوی (تهران ۱۳۱۸ش- )<br /> | ||
کارگردان و فیلم''''''نامه''''''نویس سینمای ایران. در فیلم''''''های سینمای''''''اش یا گذشته را در زمان حال می''''''جوید و زمان حال را به شاهدی از زمان گذشته تبدیل می''''''کند، یا عکس آن را نشان می''''''دهد، که از آن جمله''''''اند: ''''''''مغول''''ها''(۱۳۵۲)، ''باغ'' ''سنگی'' ''''''(۱۳۵۴)، ''اوکی'' ''مستر'' (۱۳۵۷)، و ''ایران'' ''سرای'' ''من'' ''است'' (۱۳۷۵). کیمیاوی در مدرسۀ'''''' وژیرار (۱۳۴۳) و ایدک'''''' (۱۳۴۵) | کارگردان و فیلم''''''نامه''''''نویس سینمای ایران. در کنار [[عباس کیارستمی]]، [[امیر نادری]] و [[سهراب شهید ثالث|سهراب شهیدثالث]] از شناخته‌شده‌ترین کارگردانان [[مینیمالیسم|مینیمالیست]] ایرانی در مجامع خارجی است. در فیلم''''''های سینمای''''''اش یا گذشته را در زمان حال می''''''جوید و زمان حال را به شاهدی از زمان گذشته تبدیل می''''''کند، یا عکس آن را نشان می''''''دهد، که از آن جمله''''''اند: ''''''''مغول''''ها''(۱۳۵۲)، ''باغ'' ''سنگی'' ''''''(۱۳۵۴)، ''اوکی'' ''مستر'' (۱۳۵۷)، و ''ایران'' ''سرای'' ''من'' ''است'' (۱۳۷۵). | ||
کیمیاوی دوران کودکی و دورۀ دبیرستان را در شهر نیشابور سپری کرد، سپس به فرانسه رفت و ابتدا در مدرسۀ'''''' وژیرار (۱۳۴۳) و بعد در ایدک<ref>Institut des hautes études cinématographiques</ref>'''''' (۱۳۴۵) سینما خواند. مدت''''''ها دستیار کارگردان'''''' در شبکۀ ''''''تلویزیونی'''''' اُ آر تی اف<ref><bdi>Office de Radiodiffusion Télévision Française</bdi></ref> فرانسه'''''' بود، و فیلم''''''های'''''' مستند ساخت؛ مانند ''سیاه'' ''و سفید'' (۱۳۴۲)، ''بازار شپش''''ها'' (۱۳۴۳)، ''پنج'' ''بعدازظهر'' (۱۳۴۴)، و ''ماه'' ''مه ۶۸'' (۱۳۴۷). پس'''''' از بازگشت'''''' به'''''' ایران ''''''(۱۳۴۷)، به'''''' سازمان'''''' رادیو و تلویزیون'''''' ملی'''''' ایران پیوست'''''' و فیلم''''''های مستندی همچون ''تپه''''های'' ''قیطریه'' (۱۳۴۷)، ''شیراز هفتاد'' (۱۳۴۸)، ''مسجد گوهرشاد'' (۱۳۴۹)، ''بازارهای'' ''مشهد'' (۱۳۵۰)، ''از بجنورد تا قوچان'' ''''''(۱۳۵۰)؛ و ''یا ضامن'' ''آهو'' (۱۳۵۰) را ساخت. پ''''''. ''مثل'' ''پلیکان'''''''' (۱۳۵۱) نخستین'''''' فیلم'''''' مستند و داستانی'''''' اوست.'''''' کیمیاوی پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران به فرانسه مهاجرت کرده و برای تلویزیون آموزشی پاریس چندین فیلم مستند ساخته است. وی طی دو دهۀ گذشته به ایران رفت‌وآمد داشته و فیلم ''پیرمرد و باغ سنگی‌اش'' (1382) با محوریت سرنوشت شخصیت اصلی فیلم دیگر او (''باغ سنگی'') حاصل این دوره است. | |||
فیلم''''''های کیمیاوی'''''' جوایز بسیاری'''''' دریافت کرده''''''اند. از جمله خرس نقره‌ای جشنوارۀ فیلم برلین برای باغ سنگی (1976) و جایزۀ بزرگ منتقدان خارجی جشنوارۀ مونته کارلو و جایزۀ ویژۀ هیأت داوران همین جشنواره برای فیلم یا ضامن آهو (1971). | |||
---- | |||
<br /> <!--35440000--> | |||
[[Category:سینما]] | [[Category:سینما]] | ||
[[Category:ایران - اشخاص (سایر عوامل)]] | [[Category:ایران - اشخاص (سایر عوامل)]] | ||
نسخهٔ ۱ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۶:۵۲
| پرویز کیمیاوی | |
|---|---|
| زادروز |
تهران ۱۳۱۸ش |
| محل زندگی | ایران، فرانسه |
| ملیت | ایرانی |
| تحصیلات و محل تحصیل | مدرسه وژیرار (۱۳۴۳) و ایدک (۱۳۴۵) |
| شغل و تخصص اصلی | کارگردان سینما |
| شغل و تخصص های دیگر | فیلم نامه نویس |
| آثار | مغول ها (۱۳۵۲)؛ باغ سنگی (۱۳۵۴)؛ اوکی مستر (۱۳۵۷) |
| گروه مقاله | سینما |
پرویز کیمیاوی (تهران ۱۳۱۸ش- )
کارگردان و فیلم‌نامه‌نویس سینمای ایران. در کنار عباس کیارستمی، امیر نادری و سهراب شهیدثالث از شناخته‌شده‌ترین کارگردانان مینیمالیست ایرانی در مجامع خارجی است. در فیلم‌های سینمای‌اش یا گذشته را در زمان حال می‌جوید و زمان حال را به شاهدی از زمان گذشته تبدیل می‌کند، یا عکس آن را نشان می‌دهد، که از آن جمله‌اند: مغول‌ها(۱۳۵۲)، باغ سنگی (۱۳۵۴)، اوکی مستر (۱۳۵۷)، و ایران سرای من است (۱۳۷۵).
کیمیاوی دوران کودکی و دورۀ دبیرستان را در شهر نیشابور سپری کرد، سپس به فرانسه رفت و ابتدا در مدرسۀ وژیرار (۱۳۴۳) و بعد در ایدک[۱] (۱۳۴۵) سینما خواند. مدت‌ها دستیار کارگردان در شبکۀ تلویزیونی اُ آر تی اف[۲] فرانسه بود، و فیلم‌های مستند ساخت؛ مانند سیاه و سفید (۱۳۴۲)، بازار شپش‌ها (۱۳۴۳)، پنج بعدازظهر (۱۳۴۴)، و ماه مه ۶۸ (۱۳۴۷). پس از بازگشت به ایران (۱۳۴۷)، به سازمان رادیو و تلویزیون ملی ایران پیوست و فیلم‌های مستندی همچون تپه‌های قیطریه (۱۳۴۷)، شیراز هفتاد (۱۳۴۸)، مسجد گوهرشاد (۱۳۴۹)، بازارهای مشهد (۱۳۵۰)، از بجنورد تا قوچان (۱۳۵۰)؛ و یا ضامن آهو (۱۳۵۰) را ساخت. پ. مثل پلیکان (۱۳۵۱) نخستین فیلم مستند و داستانی اوست. کیمیاوی پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران به فرانسه مهاجرت کرده و برای تلویزیون آموزشی پاریس چندین فیلم مستند ساخته است. وی طی دو دهۀ گذشته به ایران رفت‌وآمد داشته و فیلم پیرمرد و باغ سنگی‌اش (1382) با محوریت سرنوشت شخصیت اصلی فیلم دیگر او (باغ سنگی) حاصل این دوره است.
فیلم‌های کیمیاوی جوایز بسیاری دریافت کرده‌اند. از جمله خرس نقره‌ای جشنوارۀ فیلم برلین برای باغ سنگی (1976) و جایزۀ بزرگ منتقدان خارجی جشنوارۀ مونته کارلو و جایزۀ ویژۀ هیأت داوران همین جشنواره برای فیلم یا ضامن آهو (1971).