هرتسوگ، ورنر (۱۹۴۲): تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}} | }} | ||
[[پرونده:41063300-1.jpg|بندانگشتی|ورنر هرتسوگ]] | |||
هرتسوگ، ورنر (۱۹۴۲)(Herzog, Werner) | هرتسوگ، ورنر (۱۹۴۲)(Herzog, Werner) | ||
[[پرونده:41063300-2.jpg|بندانگشتی|ورنر هرتسوگ]] | [[پرونده:41063300-2.jpg|بندانگشتی|ورنر هرتسوگ]] |
نسخهٔ کنونی تا ۴ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۷:۳۱
ورنر هرتسوگ Werner Herzog | |
---|---|
زادروز |
۱۹۴۲م |
ملیت | آلمانی |
شغل و تخصص اصلی | کارگردان، نویسنده، شاعر، بازیگر |
شغل و تخصص های دیگر | کارگردان اپرا |
آثار | هراکلس، آگیره خشم پروردگار (۱۹۷۲)، نوسفراتوی شبح شب (۱۹۷۹)، و فیتزکارالدو (۱۹۸۲) |
گروه مقاله | سینما |
هرتسوگ، ورنر (۱۹۴۲)(Herzog, Werner)
(نام اصلی: ورنر اشتیپتیک[۱]) کارگردان، نویسنده، شاعر، بازیگر و کارگردان اپرا، اهل آلمان. از مهمترین چهرههای سینمای آلمان نو محسوب میشود، که جنبشی بود در حد فاصل دههی شصت تا هشتاد میلادی و با الهام از موج نو فرانسه، تولید آثاری با بودجهی محدود و همراه با بداعتهای فرمی را پیگیری میکرد. اولین فیلم خود، هراکلس[۲]، را در نوزده سالگی ساخت و از آن زمان تا کنون، بیش از شصت فیلم بلند، مستند و فیلم کوتاه را کارگردانی کرده است. اغلب دوربین خود را برای فیلمبرداری به مکانهای دور و یا جاهایی که فیلمبرداری در آنجا ممکن نبود، میبرد. فیلمهای او مبتکرانه و از لحاظ بصری باشکوهاند، همچون آگیره خشم پروردگار[۳] (۱۹۷۲)، نوسفراتوی شبح شب[۴] (۱۹۷۹)، و فیتزکارالدو[۵] (۱۹۸۲). او در سال ۲۰۰۰ کارگردانی فیلم مستندی بهنام بهترین دوست من[۶] را بهپایان رساند، که شرح همکاری آشکارا پرتشنج او و کلاوس کینسکی[۷] بازیگر اصلی فیلمهایش است. هرتسوگ معمولاً از استوریبورد استفاه نمیکند و در بسیاری از سکانسها با بداههپردازی پیش میرود. او ضمناً چندین کتاب شعر منتشر کرده و چند اپرا را به روی صحنه برده است. فرانسوا تروفو، کارگردان شهیر فرانسوی، هرتسوگ را مهمترین کارگردان زنده معرفی کرده و نشریهی تایم در سال 2009 او را یکی از صد چهرهی تاثیرگذار دنیا معرفی کرده است.