کاربادینو ـ بالکاریا: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
کارْبادینو ـ بالکاریا (Kabardino-Balkaria)جمهوری خودمختار در منتهی‌الیه جنوب غربی فدراسیون روسیه<ref>Russian Federation</ref>، در مرز گرجستان<ref>Georgia | کارْبادینو ـ بالکاریا (Kabardino-Balkaria) | ||
جمهوری خودمختار در منتهی‌الیه جنوب غربی فدراسیون روسیه<ref>Russian Federation</ref>، در مرز گرجستان<ref>Georgia | |||
</ref>. ۱۲,۵۰۰ کیلومتر مربع مساحت و ۷۹۰هزار نفر جمعیت (۱۹۹۶) که ۵۸درصد از آن‌ها در شهر زندگی می‌کنند. اقلیت‌های قوی آن شامل ۴۸درصد کاباردا<ref>Kabarda</ref>، ۳۲درصد روس، نُه درصد بالکار است. مرکز این جمهوری نالچیک<ref> Nalchik</ref> است و سایر شهرهای مهم آن عبارت‌اند از تیرْینائوز<ref> Tyrnyauz | </ref>. ۱۲,۵۰۰ کیلومتر مربع مساحت و ۷۹۰هزار نفر جمعیت (۱۹۹۶) که ۵۸درصد از آن‌ها در شهر زندگی می‌کنند. اقلیت‌های قوی آن شامل ۴۸درصد کاباردا<ref>Kabarda</ref>، ۳۲درصد روس، نُه درصد بالکار است. مرکز این جمهوری نالچیک<ref> Nalchik</ref> است و سایر شهرهای مهم آن عبارت‌اند از تیرْینائوز<ref> Tyrnyauz | ||
</ref> و پروخلادْنی<ref> Prokhladnyy </ref>. این جمهوری در شیب‌های شمالی و کوه‌پایه‌های رشته‌کوه اصلی قفقاز<ref>Caucasus </ref> واقع شده است و بلندترین قله<ref>Peak</ref>های قفقاز (اِلبروس<ref> Elbrus </ref> و دیختائو<ref>Dykh Tau </ref>) در آن قرار دارند. رودهای تِرِک<ref>Terek </ref>، چِگِم<ref>Chegem</ref>، باکْسان<ref> Baksan </ref>، و چِرِک<ref>Cherek</ref> در آن جاری‌اند. منابع معدنی آن شامل مولیبْدِن، سرب، روی، زغال‌سنگ، و تنگستن است. مهم‌ترین صنایع آن استخراج از معادن، تولید دستگاه‌های حفاری، ابزار فلزی و فرآوری مواد غذایی است. گندم، ذرّت، میوه و گل آفتابگردان نیز در آن کشت می‌شود و پرورش گاو، گوسفند، خوک و اسب (نژاد کاباردا) نیز متداول است. کاربادینو ـ بالکاریا در ۱۵۵۲ تحت‌الحمایۀ موسکوویت<ref> Muscovite</ref> بود که روسیه، کریمه<ref> Crimea </ref> و ترکیه در قرون ۱۷ و ۱۸ بر سر تملک آن رقابت داشتند و سرانجام در ۱۸۲۵ به روسیه واگذار شد. این ناحیه به اتحادیۀ جنوب شرقی<ref>South-Eastern League</ref> ضد کمونیستی (۱۹۱۷ـ۱۹۱۸) و جمهوری خودمختار<ref> Autonomous Republic</ref> اقوام کوهستانی<ref> Mountain Peoples</ref> تعلق داشت (۱۹۲۱). استان خودمختار کاباردینو در ۱۹۲۱ تأسیس و بخش<ref> (okrug (district</ref> بالکار در ۱۹۲۲ به آن افزوده شد و در ۱۹۳۶ به‌صورت جمهوری خودمختار درآمد. بالکارها در ۱۹۴۴ به‌اتهام همکاری با آلمان‌ها به آسیای مرکزی و قزاقستان<ref>Kazakhstan</ref> تبعید و نام آن‌ها از عنوان جمهوری حذف شد؛ در ۱۹۵۷ از آنان اعادۀ حیثیت شد. کاباردینو ـ بالکاریا در ۱۹۹۱ به یکی از جمهوری‌های فدرال فدراسیون روسیه تبدیل شد. | </ref> و پروخلادْنی<ref> Prokhladnyy </ref>. این جمهوری در شیب‌های شمالی و کوه‌پایه‌های رشته‌کوه اصلی قفقاز<ref>Caucasus </ref> واقع شده است و بلندترین قله<ref>Peak</ref>های قفقاز (اِلبروس<ref> Elbrus </ref> و دیختائو<ref>Dykh Tau </ref>) در آن قرار دارند. رودهای تِرِک<ref>Terek </ref>، چِگِم<ref>Chegem</ref>، باکْسان<ref> Baksan </ref>، و چِرِک<ref>Cherek</ref> در آن جاری‌اند. منابع معدنی آن شامل مولیبْدِن، سرب، روی، زغال‌سنگ، و تنگستن است. مهم‌ترین صنایع آن استخراج از معادن، تولید دستگاه‌های حفاری، ابزار فلزی و فرآوری مواد غذایی است. گندم، ذرّت، میوه و گل آفتابگردان نیز در آن کشت می‌شود و پرورش گاو، گوسفند، خوک و اسب (نژاد کاباردا) نیز متداول است. کاربادینو ـ بالکاریا در ۱۵۵۲ تحت‌الحمایۀ موسکوویت<ref> Muscovite</ref> بود که روسیه، کریمه<ref> Crimea </ref> و ترکیه در قرون ۱۷ و ۱۸ بر سر تملک آن رقابت داشتند و سرانجام در ۱۸۲۵ به روسیه واگذار شد. این ناحیه به اتحادیۀ جنوب شرقی<ref>South-Eastern League</ref> ضد کمونیستی (۱۹۱۷ـ۱۹۱۸) و جمهوری خودمختار<ref> Autonomous Republic</ref> اقوام کوهستانی<ref> Mountain Peoples</ref> تعلق داشت (۱۹۲۱). استان خودمختار کاباردینو در ۱۹۲۱ تأسیس و بخش<ref> (okrug (district</ref> بالکار در ۱۹۲۲ به آن افزوده شد و در ۱۹۳۶ به‌صورت جمهوری خودمختار درآمد. بالکارها در ۱۹۴۴ به‌اتهام همکاری با آلمان‌ها به آسیای مرکزی و قزاقستان<ref>Kazakhstan</ref> تبعید و نام آن‌ها از عنوان جمهوری حذف شد؛ در ۱۹۵۷ از آنان اعادۀ حیثیت شد. کاباردینو ـ بالکاریا در ۱۹۹۱ به یکی از جمهوری‌های فدرال فدراسیون روسیه تبدیل شد. | ||
نسخهٔ کنونی تا ۶ مهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۴۹
کارْبادینو ـ بالکاریا (Kabardino-Balkaria)
جمهوری خودمختار در منتهی‌الیه جنوب غربی فدراسیون روسیه[۱]، در مرز گرجستان[۲]. ۱۲,۵۰۰ کیلومتر مربع مساحت و ۷۹۰هزار نفر جمعیت (۱۹۹۶) که ۵۸درصد از آن‌ها در شهر زندگی می‌کنند. اقلیت‌های قوی آن شامل ۴۸درصد کاباردا[۳]، ۳۲درصد روس، نُه درصد بالکار است. مرکز این جمهوری نالچیک[۴] است و سایر شهرهای مهم آن عبارت‌اند از تیرْینائوز[۵] و پروخلادْنی[۶]. این جمهوری در شیب‌های شمالی و کوه‌پایه‌های رشته‌کوه اصلی قفقاز[۷] واقع شده است و بلندترین قله[۸]های قفقاز (اِلبروس[۹] و دیختائو[۱۰]) در آن قرار دارند. رودهای تِرِک[۱۱]، چِگِم[۱۲]، باکْسان[۱۳]، و چِرِک[۱۴] در آن جاری‌اند. منابع معدنی آن شامل مولیبْدِن، سرب، روی، زغال‌سنگ، و تنگستن است. مهم‌ترین صنایع آن استخراج از معادن، تولید دستگاه‌های حفاری، ابزار فلزی و فرآوری مواد غذایی است. گندم، ذرّت، میوه و گل آفتابگردان نیز در آن کشت می‌شود و پرورش گاو، گوسفند، خوک و اسب (نژاد کاباردا) نیز متداول است. کاربادینو ـ بالکاریا در ۱۵۵۲ تحت‌الحمایۀ موسکوویت[۱۵] بود که روسیه، کریمه[۱۶] و ترکیه در قرون ۱۷ و ۱۸ بر سر تملک آن رقابت داشتند و سرانجام در ۱۸۲۵ به روسیه واگذار شد. این ناحیه به اتحادیۀ جنوب شرقی[۱۷] ضد کمونیستی (۱۹۱۷ـ۱۹۱۸) و جمهوری خودمختار[۱۸] اقوام کوهستانی[۱۹] تعلق داشت (۱۹۲۱). استان خودمختار کاباردینو در ۱۹۲۱ تأسیس و بخش[۲۰] بالکار در ۱۹۲۲ به آن افزوده شد و در ۱۹۳۶ به‌صورت جمهوری خودمختار درآمد. بالکارها در ۱۹۴۴ به‌اتهام همکاری با آلمان‌ها به آسیای مرکزی و قزاقستان[۲۱] تبعید و نام آن‌ها از عنوان جمهوری حذف شد؛ در ۱۹۵۷ از آنان اعادۀ حیثیت شد. کاباردینو ـ بالکاریا در ۱۹۹۱ به یکی از جمهوری‌های فدرال فدراسیون روسیه تبدیل شد.