کار عمل: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
(جایگزینی متن - '\\3' به '<!--3')
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:


کارِ عَمل <br>
کارِ عَمل <br>
<p>نام یکی از انواع تصنیف‌های قدیم. در عهد قاجار این تصنیف در دستگاه چهارگاه خوانده می‌شد. عبدالله مستوفی در تاریخ اجتماعی و اداری قاجاریه آورده است: «تصنیف‌ها و آوازها مناسب هم و به‌هم می‌خوردند گرچه بعضی از تصانیف که کار استادان موسیقی بود به‌نحوی تنظیم می‌شد که نه تنها یک آواز بلکه تمام یا اکثر گوشه‌های یک آواز را در خود داشت و هم این بود که تصنیف را کار عمل می‌خواندند». بعضی از استادان مانند عبدالله دوامی (خواننده)، هنگام خواندن آهنگ را هم خلق می‌کردند و بداهه می‌خواندند. این عمل میان استادان توانای موسیقی رایج بوده است. </p>
<p>نام یکی از انواع تصنیف‌های قدیم. در عهد [[قاجاریه، سلسله|قاجار]] این تصنیف در دستگاه چهارگاه خوانده می‌شد. [[مستوفی، عبدالله (تهران ۱۲۵۵ـ۱۳۲۹ش)|عبدالله مستوفی]] در تاریخ اجتماعی و اداری قاجاریه آورده است: «تصنیف‌ها و آوازها مناسب هم و به‌هم می‌خوردند گرچه بعضی از تصانیف که کار استادان موسیقی بود به‌نحوی تنظیم می‌شد که نه تنها یک آواز بلکه تمام یا اکثر گوشه‌های یک آواز را در خود داشت و هم این بود که تصنیف را کار عمل می‌خواندند». بعضی از استادان مانند [[دوامی، عبدالله (تفرش ۱۲۷۰ـ تهران ۱۳۵۹ش)|عبدالله دوامی]] (خواننده)، هنگام خواندن آهنگ را هم خلق می‌کردند و [[بداهه]] می‌خواندند. این عمل میان استادان توانای موسیقی رایج بوده است. </p>
<br><!--35040300-->
<br><!--35040300-->
[[رده:موسیقی]]
[[رده:موسیقی]]
[[رده:اصطلاحات، تجهیزات و رویدادها]]
[[رده:اصطلاحات، تجهیزات و رویدادها]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۰ مهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۷:۰۳

کارِ عَمل

نام یکی از انواع تصنیف‌های قدیم. در عهد قاجار این تصنیف در دستگاه چهارگاه خوانده می‌شد. عبدالله مستوفی در تاریخ اجتماعی و اداری قاجاریه آورده است: «تصنیف‌ها و آوازها مناسب هم و به‌هم می‌خوردند گرچه بعضی از تصانیف که کار استادان موسیقی بود به‌نحوی تنظیم می‌شد که نه تنها یک آواز بلکه تمام یا اکثر گوشه‌های یک آواز را در خود داشت و هم این بود که تصنیف را کار عمل می‌خواندند». بعضی از استادان مانند عبدالله دوامی (خواننده)، هنگام خواندن آهنگ را هم خلق می‌کردند و بداهه می‌خواندند. این عمل میان استادان توانای موسیقی رایج بوده است.