کاوشگرهای ویجر: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکت‌ها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
کاوشگرهای وُیجِر (Voyager probes)[[پرونده: 35130400-3.jpg | بندانگشتی| | کاوشگرهای وُیجِر (Voyager probes)[[پرونده: 35130400-3.jpg | بندانگشتی|کاوشگرهای وُیجِر]][[پرونده: 35130400.jpg | بندانگشتی|کاوشگرهای وُیجِر]]دو کاوشگر فضایی ایالات متحدۀ امریکا. وُیجر در ۵ سپتامبر ۱۹۷۷ پرتاب شد، در مارس ۱۹۷۹ سیارۀ مشتری<ref>Jupiter</ref> را پشت سر گذاشت، و در نوامبر ۱۹۸۰ به سیارۀ زحل<ref>Saturn</ref> رسید. وُیجر ۲ زودتر، و در ۲۰ اوت ۱۹۷۷ پرتاب شده بود و با طی کندتر مسیر، مشتری را در ژوئیۀ ۱۹۷۹، زحل را در اوت ۱۹۸۱، اورانوس<ref>Uranus </ref> را در ژانویۀ ۱۹۸۶، و نپتون<ref>Neptune</ref> را در اوت ۱۹۸۹ پشت‌سر گذاشت. وُیجرها، مانند کاوشگرهای پایونیر<ref>Pioneer</ref>، در ادامۀ مسیر خود منظومۀ خورشیدی<ref>Solar System</ref> را ترک می‌کنند. تا مارس ۲۰۰۱، وُیجر ۱ به فاصلۀ ۱۳.۸میلیارد کیلومتری زمین، و وُیجر ۲ به فاصلۀ ۱۳میلیارد کیلومتری زمین رسیده بودند. یکی از هدف‌های این مأموریت، کمک به دانشمندان برای تعیین خورایست<ref>heliopause</ref> یا مرزی است که تأثیر گرانشی خورشید در مقابل نیروهای دیگر ستاره‌ها رو‌به ضعف می‌گذارد. هردو وُیجر برای آگاه‌سازی سایر تمدن‌هایی که ممکن است با آن‌ها روبه‌رو شوند، ضبط‌‌های رمزگذاری‌شده‌ای با نام «صداهای زمین» را با خود حمل می‌کنند. وُیجر برای دیدار اورانوس و نپتون درنظر گرفته نشده بود، اما دانشمندان موفق شدند رایانۀ آن را دوباره برنامه‌نویسی کنند تا از کنار آن دو سیاره هم بگذرد. وُیجر ۲ از ارتفاع ۴,۸۰۰کیلومتری نپتون عبور کرد، در این حالت چهار ساعت و شش دقیقه طول می‌کشید تا علایم ارسالی آن به زمین برسد. | ||
<br><!--35130400--> | <br><!--35130400--> | ||
نسخهٔ کنونی تا ۷ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۷:۲۷
کاوشگرهای وُیجِر (Voyager probes)
دو کاوشگر فضایی ایالات متحدۀ امریکا. وُیجر در ۵ سپتامبر ۱۹۷۷ پرتاب شد، در مارس ۱۹۷۹ سیارۀ مشتری[۱] را پشت سر گذاشت، و در نوامبر ۱۹۸۰ به سیارۀ زحل[۲] رسید. وُیجر ۲ زودتر، و در ۲۰ اوت ۱۹۷۷ پرتاب شده بود و با طی کندتر مسیر، مشتری را در ژوئیۀ ۱۹۷۹، زحل را در اوت ۱۹۸۱، اورانوس[۳] را در ژانویۀ ۱۹۸۶، و نپتون[۴] را در اوت ۱۹۸۹ پشت‌سر گذاشت. وُیجرها، مانند کاوشگرهای پایونیر[۵]، در ادامۀ مسیر خود منظومۀ خورشیدی[۶] را ترک می‌کنند. تا مارس ۲۰۰۱، وُیجر ۱ به فاصلۀ ۱۳.۸میلیارد کیلومتری زمین، و وُیجر ۲ به فاصلۀ ۱۳میلیارد کیلومتری زمین رسیده بودند. یکی از هدف‌های این مأموریت، کمک به دانشمندان برای تعیین خورایست[۷] یا مرزی است که تأثیر گرانشی خورشید در مقابل نیروهای دیگر ستاره‌ها رو‌به ضعف می‌گذارد. هردو وُیجر برای آگاه‌سازی سایر تمدن‌هایی که ممکن است با آن‌ها روبه‌رو شوند، ضبط‌‌های رمزگذاری‌شده‌ای با نام «صداهای زمین» را با خود حمل می‌کنند. وُیجر برای دیدار اورانوس و نپتون درنظر گرفته نشده بود، اما دانشمندان موفق شدند رایانۀ آن را دوباره برنامه‌نویسی کنند تا از کنار آن دو سیاره هم بگذرد. وُیجر ۲ از ارتفاع ۴,۸۰۰کیلومتری نپتون عبور کرد، در این حالت چهار ساعت و شش دقیقه طول می‌کشید تا علایم ارسالی آن به زمین برسد.