حامی، احمد (تهران ۱۲۸۶ـ۱۳۷۵ش): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۰: | خط ۳۰: | ||
}} | }} | ||
حامی، احمد (تهران ۱۲۸۶ـ۱۳۷۵ش)<br> | حامی، احمد (تهران ۱۲۸۶ـ۱۳۷۵ش)<br> | ||
مهندس و پژوهشگر ایرانی و از پایه‌گذاران مهندسی راه‌و‌ساختمان در ایران. پس از دریافت مدرک دیپلم از دبیرستان [[دارالفنون]] تهران، از طرف دولت برای ادامۀ تحصیل به اروپا رفت و تحصیلات دانشگاهی خود را در [[برلین]] و [[زوریخ، شهر|زوریخ]] ادامه داد و در رشتۀ ساختمان مدرک مهندسی گرفت. در ۱۳۱۵ش به ایران بازگشت و کار خود را در وزارت راه، در سمت ریاست راه استان، آغاز کرد و همزمان به تدریس در دانشکدۀ فنی دانشگاه تهران که تازه تأسیس شده بود، پرداخت. او از بنیادگذاران ساختمان کنونی دانشکدۀ فنی دانشگاه تهران است. پس از پنج سال تدریس در دانشکدۀ فنی به مقام استادی رسید و تا ۱۳۶۲ که بازنشسته شد، به‌مدت ۴۷ سال در آن دانشکده تدریس کرد. در وزارت راه نیز مدت‌ها معاونت آن وزارتخانه را بر‌عهده داشت و در ۱۳۲۷ به سازمان برنامه رفت و جزو پایه‌گذاران آن بود. او در خلال خدمات دانشگاهی‌اش، به‌جز [[دانشگاه تهران]]، در پلی‌تکنیک تهران (امیرکبیر کنونی)، [[دانشگاه تبریز]] و دانشگاه اصفهان تدریس کرده و علاوه بر رشتۀ تخصصی خود، در زمینۀ تاریخ ایران و زبان فارسی نیز پژوهش کرده است. از آثار اوست: ''راه‌سازی از روی زمین تا زیر چرخ غلطان''؛ ''آسفالت''؛ ''مصالح ساختمانی''؛'' راه‌های ایران؛ خط فارسی''. </p> | |||
<br><!--18015300--> | <br><!--18015300--> | ||
[[رده:زبان شناسی و ترجمه]] | [[رده:زبان شناسی و ترجمه]] | ||
نسخهٔ ۱۷ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۱:۵۲
| احمد حامی | |
|---|---|
| زادروز |
تهران ۱۲۸۶ش |
| درگذشت | ۱۳۷۵ش |
| ملیت | ایرانی |
| تحصیلات و محل تحصیل | دبیرستان دارالفنون، برلین و زوریخ رشتۀ ساختمان |
| شغل و تخصص اصلی | مهندس و پژوهشگر |
| آثار | راه‌سازی از روی زمین تا زیر چرخ غلطان؛ آسفالت؛ مصالح ساختمانی؛ راه‌های ایران؛ خط فارسی |
| گروه مقاله | معماری |
حامی، احمد (تهران ۱۲۸۶ـ۱۳۷۵ش)
مهندس و پژوهشگر ایرانی و از پایه‌گذاران مهندسی راه‌و‌ساختمان در ایران. پس از دریافت مدرک دیپلم از دبیرستان دارالفنون تهران، از طرف دولت برای ادامۀ تحصیل به اروپا رفت و تحصیلات دانشگاهی خود را در برلین و زوریخ ادامه داد و در رشتۀ ساختمان مدرک مهندسی گرفت. در ۱۳۱۵ش به ایران بازگشت و کار خود را در وزارت راه، در سمت ریاست راه استان، آغاز کرد و همزمان به تدریس در دانشکدۀ فنی دانشگاه تهران که تازه تأسیس شده بود، پرداخت. او از بنیادگذاران ساختمان کنونی دانشکدۀ فنی دانشگاه تهران است. پس از پنج سال تدریس در دانشکدۀ فنی به مقام استادی رسید و تا ۱۳۶۲ که بازنشسته شد، به‌مدت ۴۷ سال در آن دانشکده تدریس کرد. در وزارت راه نیز مدت‌ها معاونت آن وزارتخانه را بر‌عهده داشت و در ۱۳۲۷ به سازمان برنامه رفت و جزو پایه‌گذاران آن بود. او در خلال خدمات دانشگاهی‌اش، به‌جز دانشگاه تهران، در پلی‌تکنیک تهران (امیرکبیر کنونی)، دانشگاه تبریز و دانشگاه اصفهان تدریس کرده و علاوه بر رشتۀ تخصصی خود، در زمینۀ تاریخ ایران و زبان فارسی نیز پژوهش کرده است. از آثار اوست: راه‌سازی از روی زمین تا زیر چرخ غلطان؛ آسفالت؛ مصالح ساختمانی؛ راه‌های ایران؛ خط فارسی.