بن (چهارمحال و بختیاری): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۵ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{الگو: جعبه اطلاعات شهر ایران|نام فارسی=|نام لاتین=Ben|نام قدیمی=|نام دیگر=|استان=چهارمحال و بختیاری|شهرستان=بن|بخش=مرکزی|موقعیت=398کیلومتری جنوب غربی تهران و ۲۵ کیلومتری شمال غرب شهرکرد|جمعیت=12,971نفر (1395ش)|نوع اقلیم=معتدلِ مدیترانه‌ای|ارتفاع از سطح دریا=۲,228متر|تولیدات و صنایع مهم=خاتم‌کاری و قالیبافی|برخی بناهای مهم=پل‌های حاج الله‌یار و حاج مهدی|شهر ها و آبادی های مهم=}} | |||
بن، شهر (Ben city) | بن، شهر (Ben city) | ||
[[پرونده:2042170554.jpg|بندانگشتی|پل تاریخی حاج الله‌یار- شهر بن]] | |||
واقع در نواحی شمالی استان [[چهارمحال و بختیاری]] و مرکز اداری [[بن، شهرستان|شهرستان بن]]. شهری میان‌کوهی، با ارتفاع ۲,228متر، در 398کیلومتری جنوب غربی [[تهران، شهر|تهران]] و ۲۵کیلومتری شمال غرب [[شهرکرد، شهر|شهرکرد]]. به صورت مستقیم به جاده‌های اصلی کشور وصل نیست، و در شبکۀ مراسلاتی استانی در مسیر جادۀ شهرکرد به یان‌چشمه قرار دارد. بن از شمال به سد زاینده‌رود، از جنوب به کوه جنگی، از غرب به کوه افغان و از شرق به کوه شیراز محدود می‌شود. | |||
اقلیم این شهر معتدل مدیترانه‌ای، با تابستان‌های خنک و خشک و زمستان‌های سرد و مرطوب، و جمعیت آن 12,971نفر (1395ش) است. این شهر که تا اواسط سال 1391ش مرکز یکی از بخش‌های [[شهرکرد، شهرستان|شهرستان شهرکرد]] بوده، در سال 1355ش شهر شده، در جلسۀ 29 آذر 1391ش دولت با تصویب هیأت وزیران از شهرستان مذکور جدا گردیده و به شهرستان ارتقاء یافته است. | |||
مردم شیعی‌مذهب این شهر از ترک‌های [[قزلباش|قزلباشند]] که در دورۀ [[صفویه|صفوی]] در این منطقه یکجانشین شده‌اند. اکثریت آنها در مشاغل و کسب‌وکارهای محلی و همچنین کشاورزی و دامداری فعالیت دارند. خاتم‌کاری و قالیبافی از صنایع دستی رایج این شهر است. رودخانۀ بن، که از ریزابه‌های [[زاینده رود|زاینده‌رود]] است، با حدود 18کیلومتر طول از میانۀ شهر می‌گذرد. آب کشاورزی و آشامیدنی اهالی شهر و روستاهای پیرامونش از طریق رودخانه، قنوات و چاه‌هایی عمیق و نیمه‌عمیق پرشمار تأمین می‌شود. | |||
از تفرجگاه‌های طبیعی و تاریخی شهر به گرداب بن، پل حاج الله‌یار و پل حاج مهدی بن (هردو از دورۀ قاجار) می‌توان اشاره کرد. | |||
---- | ---- | ||
| خط ۱۰: | خط ۱۶: | ||
* [https://bencity.ir/%D9%85%D8%B9%D8%B1%D9%81%DB%8C-%D8%B4%D9%87%D8%B1-%D8%A8%D9%86/ https://bencity.ir] | * [https://bencity.ir/%D9%85%D8%B9%D8%B1%D9%81%DB%8C-%D8%B4%D9%87%D8%B1-%D8%A8%D9%86/ https://bencity.ir] | ||
[[رده:جغرافیای ایران]] | |||
[[رده:چهارمحال و بختیاری]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۷ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۰۶
| بن (چهارمحال و بختیاری) | |
|---|---|
| کشور | پرونده:Flag of Iran.svg ایران |
| استان | چهارمحال و بختیاری |
| شهرستان | بن |
| بخش | مرکزی |
| جمعیت | 12,971نفر (1395ش) |
| موقعیت | 398کیلومتری جنوب غربی تهران و ۲۵ کیلومتری شمال غرب شهرکرد |
| نوع اقلیم | معتدلِ مدیترانه‌ای |
| ارتفاع از سطح دریا | ۲,228متر |
| تولیدات و صنایع مهم | خاتم‌کاری و قالیبافی |
| برخی بناهای مهم | پل‌های حاج الله‌یار و حاج مهدی |
| نام لاتین | Ben |
بن، شهر (Ben city)
واقع در نواحی شمالی استان چهارمحال و بختیاری و مرکز اداری شهرستان بن. شهری میان‌کوهی، با ارتفاع ۲,228متر، در 398کیلومتری جنوب غربی تهران و ۲۵کیلومتری شمال غرب شهرکرد. به صورت مستقیم به جاده‌های اصلی کشور وصل نیست، و در شبکۀ مراسلاتی استانی در مسیر جادۀ شهرکرد به یان‌چشمه قرار دارد. بن از شمال به سد زاینده‌رود، از جنوب به کوه جنگی، از غرب به کوه افغان و از شرق به کوه شیراز محدود می‌شود.
اقلیم این شهر معتدل مدیترانه‌ای، با تابستان‌های خنک و خشک و زمستان‌های سرد و مرطوب، و جمعیت آن 12,971نفر (1395ش) است. این شهر که تا اواسط سال 1391ش مرکز یکی از بخش‌های شهرستان شهرکرد بوده، در سال 1355ش شهر شده، در جلسۀ 29 آذر 1391ش دولت با تصویب هیأت وزیران از شهرستان مذکور جدا گردیده و به شهرستان ارتقاء یافته است.
مردم شیعی‌مذهب این شهر از ترک‌های قزلباشند که در دورۀ صفوی در این منطقه یکجانشین شده‌اند. اکثریت آنها در مشاغل و کسب‌وکارهای محلی و همچنین کشاورزی و دامداری فعالیت دارند. خاتم‌کاری و قالیبافی از صنایع دستی رایج این شهر است. رودخانۀ بن، که از ریزابه‌های زاینده‌رود است، با حدود 18کیلومتر طول از میانۀ شهر می‌گذرد. آب کشاورزی و آشامیدنی اهالی شهر و روستاهای پیرامونش از طریق رودخانه، قنوات و چاه‌هایی عمیق و نیمه‌عمیق پرشمار تأمین می‌شود.
از تفرجگاه‌های طبیعی و تاریخی شهر به گرداب بن، پل حاج الله‌یار و پل حاج مهدی بن (هردو از دورۀ قاجار) می‌توان اشاره کرد.
منابع