ولگاگراد، استان: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
وُلْگاگِراد، استان (Volgograd) | وُلْگاگِراد، استان (Volgograd) | ||
(نام سابق: استالینگراد<ref>Stalingrad | (نام سابق: [[استالینگراد]]<ref>Stalingrad | ||
</ref> از ۱۹۲۵ تا ۱۹۶۱ و تساریتسین<ref>Tsaritsyn | </ref> از ۱۹۲۵ تا ۱۹۶۱ و تساریتسین<ref>Tsaritsyn | ||
</ref> پیش از ۱۹۲۵) ناحیه<ref> region </ref>ای در جنوب غربی فدراسیون | </ref> پیش از ۱۹۲۵) ناحیه<ref> region </ref>ای در جنوب غربی فدراسیون [[روسیه]]، با ۱۱۴,۱۰۰ کیلومتر مربع مساحت و ۲,۷۰۴,۰۰۰ نفر جمعیت (۱۹۹۶). ۷۴ درصد از جمعیت آن در شهرها زندگی می‌کنند. مرکز آن نیز [[ولگاگراد، شهر|ولگاگراد]] است. صنایع آن عبارت‌اند از علوم مهندسی، تولید الوار، مواد شیمیایی و غذایی، و استخراج نفت و گاز. نیروی برقابی نیز تولید می‌کند. گندم، آفتابگردان و انواع سبزی در آن کشت می‌شود و پرورش گاو و گوسفند رواج دارد. رودهای [[ولگا]]<ref>Volga </ref> و [[Don (river Russia)|دون]]<ref>Don </ref> در آن جریان دارند؛ رود ولگا، ارتفاعات ولگا در غرب را از زمین‌های کم‌ارتفاع در شرق جدا می‌کند. این ناحیه عمدتاً [[استپ]] خشک است که خشکسالی در آن غیر عادی نیست. نمکزار‌های وسیعی در اطراف سواحل دریاچۀ [[التون]]<ref>Lake Elton | ||
</ref> در شرق و نزدیک مرز قزاقستان<ref>Kazakhstan </ref> وجود دارد. شهرهای منطقه عبارت‌اند از کامیشین<ref>Kamyshin </ref>، میخائیلوفکا<ref>Mikhaylovka </ref>، و ولژسکی<ref>Volzhskiy</ref>. این منطقه تا زمان انضمام آن به روسیه (۱۵۵۲ـ ۱۵۵۶) تقریباً غیرمسکونی بود. نیروهای آلمانی از ۱۹۴۲ تا ۱۹۴۳ بخش‌هایی از آن را تصرف کردند. | </ref> در شرق و نزدیک مرز [[قزاقستان]]<ref>Kazakhstan </ref> وجود دارد. شهرهای منطقه عبارت‌اند از کامیشین<ref>Kamyshin </ref>، میخائیلوفکا<ref>Mikhaylovka </ref>، و ولژسکی<ref>Volzhskiy</ref>. این منطقه تا زمان انضمام آن به روسیه (۱۵۵۲ـ ۱۵۵۶) تقریباً غیرمسکونی بود. نیروهای آلمانی از ۱۹۴۲ تا ۱۹۴۳ بخش‌هایی از آن را تصرف کردند. | ||
| | ||
نسخهٔ ۱۸ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۵۲
وُلْگاگِراد، استان (Volgograd)
(نام سابق: استالینگراد[۱] از ۱۹۲۵ تا ۱۹۶۱ و تساریتسین[۲] پیش از ۱۹۲۵) ناحیه[۳]ای در جنوب غربی فدراسیون روسیه، با ۱۱۴,۱۰۰ کیلومتر مربع مساحت و ۲,۷۰۴,۰۰۰ نفر جمعیت (۱۹۹۶). ۷۴ درصد از جمعیت آن در شهرها زندگی می‌کنند. مرکز آن نیز ولگاگراد است. صنایع آن عبارت‌اند از علوم مهندسی، تولید الوار، مواد شیمیایی و غذایی، و استخراج نفت و گاز. نیروی برقابی نیز تولید می‌کند. گندم، آفتابگردان و انواع سبزی در آن کشت می‌شود و پرورش گاو و گوسفند رواج دارد. رودهای ولگا[۴] و دون[۵] در آن جریان دارند؛ رود ولگا، ارتفاعات ولگا در غرب را از زمین‌های کم‌ارتفاع در شرق جدا می‌کند. این ناحیه عمدتاً استپ خشک است که خشکسالی در آن غیر عادی نیست. نمکزار‌های وسیعی در اطراف سواحل دریاچۀ التون[۶] در شرق و نزدیک مرز قزاقستان[۷] وجود دارد. شهرهای منطقه عبارت‌اند از کامیشین[۸]، میخائیلوفکا[۹]، و ولژسکی[۱۰]. این منطقه تا زمان انضمام آن به روسیه (۱۵۵۲ـ ۱۵۵۶) تقریباً غیرمسکونی بود. نیروهای آلمانی از ۱۹۴۲ تا ۱۹۴۳ بخش‌هایی از آن را تصرف کردند.