آموزش و پرورش عشایری: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
<br> | <br> | ||
<p>آموزش و پرورش مناسب با نظام کوچ''''رو عشایری ایران. عشایر یا جامعۀ عشایری، آن بخش از جمعیت کشور ایران است که از طریق دامداری زندگی می‌کنند و به اقتضای اقتصاد دامداری، تشکیلاتی ایلیاتی و شبانی دارند که در تمام یا قسمتی از سال، در محل یا مسیری معین، ساکن یا در حال حرکت (کوچ)اند و زندگی چادرنشینی دارند. آموزش و پرورش عشایری ایران، در حال حاضر، در اساس چندان فرقی با آموزش و پرورش روستایی یا شهری ایران ندارد و برای عشایر نیز مدارسی دایر است؛ لیکن به‌سبب دشواری‌های ناشی از کوچ و حرکت، برخی از مدارس عشایری به‌صورت مدارس متحرک تشکیل می‌شود. این مدارس، غالباً کوچک و به‌صورت کلاس چندپایه (یک معلمی)اند که یک معلم در کلاس خود ترکیبی از دانش‌آموزان چند پایۀ متفاوت را اداره می‌کند. آموزش و پرورش رسمی عشایر ایران در ۱۳۰۸ش، با طرح اسکان عشایر، آغاز شد و برای عشایر اسکان‌یافته، چند مدرسۀ ابتدایی با عنوان دارالتربیه عشایری به‌صورت شبانه‌روزی دایر شد. در سال‌های بعد، مدارس عشایری جدید و نیز دانشسراهای تربیت معلم عشایری تأسیس شدند و در سال تحصیلی ۱۳۵۴ـ۱۳۵۵ش، تعداد مدارس عشایری ایران به ۲,۰۴۲ رسید و ۸۰,۴۸۵ نفر از کودکان عشایر خواندن و نوشتن فارسی و ریاضیات و علوم و سایر دروس ابتدایی را آموخته بودند. اکنون نیز آموزش و پرورش عشایری، به‌عنوان بخشی از سازمان‌های آموزش و پرورش استان‌های ایران، ادامه دارد و برای تدریس، علاوه بر معلمان عادی، از سرباز معلم‌ها، که دورۀ خدمت نظام‌وظیفه خود را در مقام معلم در مناطق محروم می‌گذرانند، نیز استفاده می‌شود.</p> | <p>آموزش و پرورش مناسب با نظام کوچ''''رو عشایری [[ایران]]. عشایر یا جامعۀ عشایری، آن بخش از جمعیت کشور ایران است که از طریق [[دامداری]] زندگی می‌کنند و به اقتضای اقتصاد دامداری، تشکیلاتی ایلیاتی و شبانی دارند که در تمام یا قسمتی از سال، در محل یا مسیری معین، ساکن یا در حال حرکت (کوچ)اند و زندگی چادرنشینی دارند. آموزش و پرورش عشایری ایران، در حال حاضر، در اساس چندان فرقی با آموزش و پرورش روستایی یا شهری ایران ندارد و برای عشایر نیز مدارسی دایر است؛ لیکن به‌سبب دشواری‌های ناشی از کوچ و حرکت، برخی از مدارس عشایری به‌صورت مدارس متحرک تشکیل می‌شود. این مدارس، غالباً کوچک و به‌صورت کلاس چندپایه (یک معلمی)اند که یک معلم در کلاس خود ترکیبی از دانش‌آموزان چند پایۀ متفاوت را اداره می‌کند. آموزش و پرورش رسمی عشایر ایران در ۱۳۰۸ش، با طرح اسکان عشایر، آغاز شد و برای عشایر اسکان‌یافته، چند مدرسۀ ابتدایی با عنوان دارالتربیه عشایری به‌صورت شبانه‌روزی دایر شد. در سال‌های بعد، مدارس عشایری جدید و نیز دانشسراهای [[تربیت معلم]] عشایری تأسیس شدند و در سال تحصیلی ۱۳۵۴ـ۱۳۵۵ش، تعداد مدارس عشایری ایران به ۲,۰۴۲ رسید و ۸۰,۴۸۵ نفر از کودکان عشایر خواندن و نوشتن [[فارسی، ادبیات|فارسی]] و [[ریاضیات]] و علوم و سایر دروس ابتدایی را آموخته بودند. اکنون نیز آموزش و پرورش عشایری، به‌عنوان بخشی از سازمان‌های آموزش و پرورش استان‌های ایران، ادامه دارد و برای تدریس، علاوه بر معلمان عادی، از سرباز معلم‌ها، که دورۀ خدمت نظام‌وظیفه خود را در مقام معلم در مناطق محروم می‌گذرانند، نیز استفاده می‌شود.</p> | ||
<br><!--10226300--> | <br><!--10226300--> | ||
---- | |||
[[رده:آموزش و پرورش و اخلاق]] | [[رده:آموزش و پرورش و اخلاق]] | ||
[[رده:آثار و اشخاص، اصطلاحات و مفاهیم]] | [[رده:آثار و اشخاص، اصطلاحات و مفاهیم]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۰ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۵۸
آموزش و پرورش عشایری (Nomadic Education)
آموزش و پرورش مناسب با نظام کوچ‌رو عشایری ایران. عشایر یا جامعۀ عشایری، آن بخش از جمعیت کشور ایران است که از طریق دامداری زندگی می‌کنند و به اقتضای اقتصاد دامداری، تشکیلاتی ایلیاتی و شبانی دارند که در تمام یا قسمتی از سال، در محل یا مسیری معین، ساکن یا در حال حرکت (کوچ)اند و زندگی چادرنشینی دارند. آموزش و پرورش عشایری ایران، در حال حاضر، در اساس چندان فرقی با آموزش و پرورش روستایی یا شهری ایران ندارد و برای عشایر نیز مدارسی دایر است؛ لیکن به‌سبب دشواری‌های ناشی از کوچ و حرکت، برخی از مدارس عشایری به‌صورت مدارس متحرک تشکیل می‌شود. این مدارس، غالباً کوچک و به‌صورت کلاس چندپایه (یک معلمی)اند که یک معلم در کلاس خود ترکیبی از دانش‌آموزان چند پایۀ متفاوت را اداره می‌کند. آموزش و پرورش رسمی عشایر ایران در ۱۳۰۸ش، با طرح اسکان عشایر، آغاز شد و برای عشایر اسکان‌یافته، چند مدرسۀ ابتدایی با عنوان دارالتربیه عشایری به‌صورت شبانه‌روزی دایر شد. در سال‌های بعد، مدارس عشایری جدید و نیز دانشسراهای تربیت معلم عشایری تأسیس شدند و در سال تحصیلی ۱۳۵۴ـ۱۳۵۵ش، تعداد مدارس عشایری ایران به ۲,۰۴۲ رسید و ۸۰,۴۸۵ نفر از کودکان عشایر خواندن و نوشتن فارسی و ریاضیات و علوم و سایر دروس ابتدایی را آموخته بودند. اکنون نیز آموزش و پرورش عشایری، به‌عنوان بخشی از سازمان‌های آموزش و پرورش استان‌های ایران، ادامه دارد و برای تدریس، علاوه بر معلمان عادی، از سرباز معلم‌ها، که دورۀ خدمت نظام‌وظیفه خود را در مقام معلم در مناطق محروم می‌گذرانند، نیز استفاده می‌شود.