دستگاه پخش صوت: تفاوت میان نسخه‌ها
DaneshGostar (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
دستگاه پخش صوت (record player) | |||
وسیله‌ای برای پخش اصوات ضبط و ذخیره‌شده روی صفحۀ وینیلی<ref>vinyl disc</ref>. این اصوات به‌شکل شیاری مارپیچ ضبط می‌شوند. صفحه‌گردانی که با موتور کار می‌کند، صفحه را با دور ثابت می‌چرخاند و سوزن نصب‌شده در انتهای پیک‌آپ<ref>pick-up </ref> (برچین)، مطابق با الگوی پیچ‌وتاب شیار مارپیچی صفحه، مرتعش می‌شود. تراگردان<ref>transducer </ref> تعبیه‌شده در انتهای پیک‌آپ این ارتعاشات را به سیگنال‌های الکتریکی<ref>electrical signal </ref> تبدیل می‌کند. این تراگردان غالبا نوعی بلور پیزوالکتریکی<ref>piezoelectric crystal </ref> است. سیگنال‌ها پس از تقویت به یک یا چند بلندگو انتقال می‌یابند و بلندگوها آن‌ها را به صوت تبدیل می‌کنند. شکل‌های دیگر پخش صوت عبارت‌اند از ضبط روی لوح فشرده (سی‌دی)<ref>compact disc </ref> و ضبط روی نوار مغناطیسی<ref>magnetic tape </ref>. توماس ادیسون<ref>Thomas Edison</ref> با اختراع فونوگراف<ref> Phonograph </ref>، و امیل برلینر<ref>Emile Berliner </ref> (۱۸۵۱ـ۱۹۲۹) از پیش‌گامان فن پخش صوت بودند. در ۱۸۹۶، برلینر نمونۀ اولیه‌ای را از صفحۀ وینیلی اختراع کرد. دستاوردهای جدید عبارت‌اند از صدای استریوفونیک<ref>stereophonic sound</ref> و ضبط دیجیتال روی دیسک فشرده. | |||
| |||
---- | |||
[[Category:فناوری و صنایع]] [[Category:تجهیزات و تاسیسات و محصولات صنعتی]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۰ آوریل ۲۰۲۴، ساعت ۲۲:۳۷
دستگاه پخش صوت (record player)
وسیله‌ای برای پخش اصوات ضبط و ذخیره‌شده روی صفحۀ وینیلی[۱]. این اصوات به‌شکل شیاری مارپیچ ضبط می‌شوند. صفحه‌گردانی که با موتور کار می‌کند، صفحه را با دور ثابت می‌چرخاند و سوزن نصب‌شده در انتهای پیک‌آپ[۲] (برچین)، مطابق با الگوی پیچ‌وتاب شیار مارپیچی صفحه، مرتعش می‌شود. تراگردان[۳] تعبیه‌شده در انتهای پیک‌آپ این ارتعاشات را به سیگنال‌های الکتریکی[۴] تبدیل می‌کند. این تراگردان غالبا نوعی بلور پیزوالکتریکی[۵] است. سیگنال‌ها پس از تقویت به یک یا چند بلندگو انتقال می‌یابند و بلندگوها آن‌ها را به صوت تبدیل می‌کنند. شکل‌های دیگر پخش صوت عبارت‌اند از ضبط روی لوح فشرده (سی‌دی)[۶] و ضبط روی نوار مغناطیسی[۷]. توماس ادیسون[۸] با اختراع فونوگراف[۹]، و امیل برلینر[۱۰] (۱۸۵۱ـ۱۹۲۹) از پیش‌گامان فن پخش صوت بودند. در ۱۸۹۶، برلینر نمونۀ اولیه‌ای را از صفحۀ وینیلی اختراع کرد. دستاوردهای جدید عبارت‌اند از صدای استریوفونیک[۱۱] و ضبط دیجیتال روی دیسک فشرده.