گرکو، ژولیت (۱۹۲۷): تفاوت میان نسخه‌ها

خواننده و بازیگر فرانسوی. به جریانِ پیشتاز فرهنگِ کافه‌های کرانۀ غربیِ پاریس پس از جنگ جهانی دوم تعلق داشت و در آوازهای خود سروده‌هایی از ژاک پر‌ور<ref>Jacques Prévert

</ref> (۱۹۰۰ـ۱۹۷۷) را می‌خواند. موسیقیِ بیشتر این آوازها را ژوزف کوزما<ref>Joseph Kosma </ref> (۱۹۰۵ـ‌۱۹۶۹) می‌نوشت. در چندین فیلم ازجمله در ''اورفه''<ref>''Orphée ''</ref> (۱۹۴۹) اثر ژان کوکتو<ref>Jean Cocteau </ref> و فیلمِ ''اِلِنا و مردان''<ref>''Eléna et les Hommes''</ref> (۱۹۵۵) ساختۀ ژان رنوار<ref> Jean Renoir </ref> ظاهر شده است. در دهۀ ۱۹۶۰، اشعار سرژ گنسبور<ref>Serges Gainsbourg </ref> و ژاک برِل<ref>Jacques Brel</ref> را می‌خواند. بعد از دستگیری مادرش که عضو جنبش مقاومت دربرابر اشغالگران نازی بود، در ۱۹۴۳ به پاریس رفت و در کافۀ شبانۀ لو تابو<ref> Le Tabou </ref> در خیابانِ دوفینه<ref>Dauphine </ref> به‌ کار مشغول شد (۱۹۴۶). در دهۀ ۱۹۴۰ او را الهۀ اگزیستانسیالیسم<ref>muse of existentialism </ref> می‌دانستند. حلقۀ پیرامونِ او را نویسندگان و فیلسوفانی همچون آلبر کامو<ref>Albert Camus </ref>، ژان پل سارتر<ref>Jean-Paul Sartre </ref>، سیمون دو بووار<ref>Simone de Beauvoir </ref> و موریس مرلوپونتی<ref>Maurice Merleau-Ponty</ref> تشکیل داده بود. در دهۀ ۱۹۵۰ در چند فیلم به کارگردانیِ داریل اف زانوک<ref> Darryl F Zanuck </ref>، ازجمله ''خورشید همچنان طلوع می‌کند''<ref>Rises  The Sun Also</ref> (۱۹۵۷) ظاهر شد. زندگی‌نامۀ خودنوشتش با عنوانِ ''عنّاب''<ref>''Jujube''</ref>در ۱۹۸۲ روانۀ بازار نشر شد.